پایگاه خبری کازرون نیوز | kazeroonnema.ir

حسین پیروان: عملیات‎ ‎کربلای‎ ‎پنج‎ ‎با‎ ‎شور‎ ‎دلیرمردان‎ ‎رزمنده‎ ‎ادامه‎ ‎داشت‎ .‎لازم‎ ‎بود‎ ‎بر‎ ‎روی‎ ‎نهر‎ ‎جاسم‎ ‎پلهایی‎ ‎را‎ ‎نصب‎ ‎کنیم‎ ‎آن‎ ‎هم‎ ‎زیر آتش‎ ‎شدید‎ ‎دشمن‎ ‎و‎ ‎بدون‎ ‎داشتن‎ ‎سنگر‎ ‎تا‎ ‎عبور‎ ‎و‎ ‎مرور رزمندگان‎ ‎به‎ ‎خوبی‎ ‎انجام‎ ‎گیرد‎ . ‎در‎ ‎حال‎ ‎آماده‎ ‎سازی‎ ‎پل‎ ‎بودیم که‎ ‎ناگاه‎ ‎وجود‎ ‎حاج‎ ‎کاظم‎ ‎حسینعلی‎ ‎پور‎ ‎و‎ ‎اکبر‎ ‎شجاعی‎ ‎را‎ ‎در کنارمان‎ ‎احساس‎ ‎کردیم‎ . ‎از‎ ‎تعجب‎ ‎داشت‎ ‎خشکمان‎ ‎میزد‎. ‎حاج کاظم‎ ‎می‎ ‎بایست،‎ ‎در‎ ‎بیمارستان‎ ‎می‎ ‎بود،‎ ‎نه‎ ‎در‎ ‎خط‎ ‎مقدم‎ ! ‎او‎ ‎چند روز‎ ‎پیش‎ ‎مجروح‎ ‎و‎ ‎به‎ ‎پشت‎ ‎جبهه‎ ‎انتقال‎ ‎داده‎ ‎شده‎ ‎بود‎ . ‎او‎ ‎را ورانداز‎ ‎کردم‎ . ‎دیدم‎ ‎لباس‎ ‎بیمارستان‎ ‎به‎ ‎تن‎ ‎دارد‎. ‎خنده ای‎ ‎کرد‎ .‎‏ ‏دیدید‎ ‎از‎ ‎بیمارستان‎ ‎فرار‎ ‎کردم‎ . ‎مگر‎ ‎من‎ ‎می‎ ‎توانم‎ ‎از‎ ‎شما‎ ‎دل‎ ‎بکنم  » : ‎گفت دشمن‎ ‎بواسطه‎ ‎آزاد‎ ‎شدن‎ ‎شهر‎ ‎دو‎ ‎عیجی‎ ‎بیش‎ ‎از‎ پیش‎ ‎مواضع‎ ‎ما‎ ‎را‎ ‎زیر‎ ‎آتش‎ ‎گرفته‎ ‎بود‎ . ‎در‎ ‎همان‎ ‎حالی‎ ‎که‎ ‎پل نصب‎ ‎می‎ ‎کردم،‎ ‎خمپاره‎ ‎ای‎ ‎زوزه‎ ‎کشان‎ ‎در‎ ‎کنارمان‎ ‎دل‎ ‎زمین‎ ‎را شکافت‎. ‎در‎ ‎میان‎ ‎آتش‎ ‎و‎ ‎دود‎ ‎چشمانم‎ ‎را‎ ‎باز‎ ‎کردم‎ . ‎حاج‎ ‎کاظم‎ ‎و اکبر‎ ‎شجاعی‎ ‎خونین‎ ‎بر‎ ‎روی‎ ‎زمین‎ ‎افتاد‎ ‎بودند‎ . ‎اکبر‎ ‎در‎ ‎همان لحظات‎ ‎اولیه‎ ‎جان‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎جانان‎ ‎تسلیم‎ ‎کرد‎ . ‎اما‎ ‎هنوز‎ ‎از‎ ‎حاج کاظم‎ ‎رمقی‎ ‎باقی‎ ‎بود‎ . ‎آرام‎ ‎و‎ ‎در‎ ‎حالی‎ ‎که‎ ‎شهادتین‎ ‎را‎ ‎بر‎ ‎زبان جاری‎ ‎می‎ ‎کرد،‎ ‎رو‎ ‎به‎ ‎ما‎ ‎کرد‎ ‎و‎ ‎با‎ ‎اصرار‎ ‎گفت‎ ‎که‎ ‎پایش‎ ‎را‎ ‎رو‎ ‎به قبله‎ ‎قرار‎ ‎دهیم‎ . ‎این‎ ‎کار‎ ‎را‎ ‎انجام‎ ‎دادیم،‎ ‎حاج‎ ‎کاظم‎ ‎نیز‎ ‎لبخند‎ ‎بر لب‎ ‎به‎ ‎سوی‎ ‎معبود‎ ‎پرگشود‎ ‎و‎ ‎خاک‎ ‎شلمچه‎ ‎را‎ ‎معنویتی‎ ‎دیگر بخشید‎.‎‏