پایگاه خبری کازرون نیوز | kazeroonnema.ir

به‌سمت اهواز راه افتادیم. از جاده کازرون به سمت گناوه حرکت کردیم. می‌دانستیم فردا باید به‌ منطقه عملیاتی برویم. کنار من حَمَد خورشیدی نشسته بود. حمد فرمانده یکی از گروهان‌های گردان فجر بود. آرام و بی‌ادعا. در لابه‌لای صحبت‌هایی که بین ما رد و بدل شد خبر از آینده‌ای داد که تا چند روز دیگر قرار بود به وقوع بپیوندد. از شهادت خود در عملیات پیش‌رو خبر داد و این‌که این سفر آخر اوست.

در پادگان امام خمینی، جاده اهواز به اندیمشک بودیم. غروب بود همه نیروهای گردان کمیل به خط کردند و سوار ماشین شدیم. بعد از چند ساعت از حرکت اتوبوس‌ها به خسروآباد رسیدیم. بعد به طرف اروندکنار رفتیم. توی یک روستا مستقر شدیم که یک نهر آب از وسط روستا تا اروند ادامه داشت به نام نهر علم. گردان فجر به فرماندهی مرتضی جاویدی سمت چپ ما بودند و لشکر ثارالله سمت راست المهدی بود. یعنی سمت چپ ما که گردان فجر بود بعد از گردان فجراروند می‌رسید به خلیج فارس.

یک ماشین ریش تراشی دستی نزد رحیم بود. چند نفری آمدند گفتند ریش ما را نمی­‌زنی؟ گفت باشه تا شروع کرد مرتضی جاویدی با رحیم کار داشت رفت. ماشین را به من داد. می­‌خواستم ریش بنده خدایی را بزنم ماشین صورتش را می­‌گرفت و زخم می­‌کرد. بلد نبودم. تا رحیم آمد صورت طرف را که دید گفت خوب شد رسیدم وگرنه چه می­‌کردی!

عملیات والفجر هشت آمیزه‌ای از شادی‌ها و غم‌هاست. شادی از آن جهت که این عملیات از موفق‌ترین و درخشان‌ترین عملیات‌های هشت ساله دفاع مقدس است و همواره می‌توان از آن گفت و شنید و مسرور شد. و غم از آن جهت که مثل همه عملیات‌ها تعدادی از دوستان و عزیزان از ما جدا شدند و به آسمان‌ها پرواز کردند. در این عملیات کازرون چهل جوان برومند خود را تقدیم کرد.