آذر ماه بود که با تعداد زیادی از دوستان عازم جبهه شدیم. کاروان راهیان کربلا نامی بود که برای این اعزام بزرگ درنظر گرفته بودند. پس از بدرقه اولیه در ساختمان بسیج که با دود کردن اسفند و عبور از زیر قرآن مجید بود، سوار اتوبوس‌ شدیم. اتوبوس‌ها اول توی خیابان‌های کازرون چرخیدند و با صدای بلندگوهای لندکروزهای تبلیغات سپاه شور و حال خاصی به شهر داده شده بود. شاید این نخستین بار بود که شور و حال اعزام نیروها از خانواده‌های رزمندگان که برای بدرقه به بسیج می‌آمدند به سطح شهر و میان همه مردم کشیده می‌شد. 

اتوبوس‌ نیروها در خیابان‌های شیراز هم حضور یافتند و مانور قدرت دادند. پس از سازماندهی، نیروها تقسیم شدند و قرعه تیپ ۳۳ المهدی(عج) به نام ما خورد و من که پیشتر در این تیپ بودم از این قرعه خوشحال شدم.

حضور ما در پایگاه چندان طولانی نبود چرا که قرار شد تیپ المهدی(عج) به پادگانی در ابتدای جاده اهواز اندیمشک منتقل شود و هتل اچ را تحویل دهد. وسایل‌ها را بار کامیون کردیم و به پادگان امام خمینی(ره) منتقل شدیم. از قبل جای گردان‌ها و واحدها را مشخص کرده بودند. گردان ما هم در ساختمان‌های خودش مستقر شد. استقرار نیروها که تمام شد به همه دو هفته مرخصی دادند تا تجدید قوا کنند. من به مرخصی نرفتم. دوست نداشتم حال و هوایم تغییر کند. با برگشتن نیروها از مرخصی، پادگان که خلوت و بی‌روح شده بود دوباره رفت و آمدها بیشتر شد و شور و حال خودش را پیدا کرد. نیمه‌های بهمن بود. همه دنبال پیدا کردن خودشان بودند. دعاها و نمازها فرق کرده بودند. زیارت عاشوراها واقعی‌تر شده بودند. بچه‌ها مهربان‌تر و دل‌نازک‌تر شده بودند. ورود و خروج از پادگان به سختی انجام می‌شد. مرخصی‌ها لغو شده بودند مگر استثناها. در محوطه گردان ایستاده بودم که محمد صالح زارعی فرمانده گردان مرا از دور دید و با دست اشاره کرد که پیشش بروم. گفت همین الان وسایلت را جمع کن و برای چهل و هشت ساعت به کازرون برو و برگرد. اول امتناع کردم و گفتم نه نیاز نیست بروم. گفت برو. برگه مرخصی برای من امضا کرد و با دژبان پادگان برای خروج من هماهنگی لازم را انجام داد. من هم وسایلم را برداشتم و به اهواز و از آن‌جا به کازرون رفتم.