مثل همه ی صبح های جمعه مشغول انجام کارهای یومیه ایم که می بینیم هوا دارد به تاریکی می گراید... سرمست از اینکه یحتمل ابرها آسمان را پوشانده اند و می رود که باران های پاییزه امسال زودتر باریدن بگیرند متوجه می شویم ابری در کار نیست و این تاریکی ناشی از دود آتشی ست که در چند قدمی خانه شعله ور شده!

صدای داد و فریاد های به هوا رفته حاکی از آن است که آتش سوزی غیر طبیعی ست و  این غیر طبیعی بودن که با آژیر ماشین آتش نشانی عجیب تر هم می شود ... اهل کوچه را می کشاند به سمت محل مورد نظر...

مردی دارد توی سر خود می زند و با جملاتی از قبیل "ننم سُخت...بوام سُخت...زندگیم سّخت" ترس را به جان ما می ریزد و ناراحت از اینکه سرمایه مرد دارد توی آتش می سوزد از پشت بام به لاستیک هایی نگاه می کنیم که زیادی دارند دود می کنند... مرد مال باخته دو سه تا چک و لگد هم حواله آتش نشان می کند و می خواهد خودش آتش را مهار کند... سنگ می پراند... خاک می ریزد و دو نفر هم وی را می گیرند که سمت آتش نرود... دارم با مردی که از شدت ناراحتی" آخی...آخی" می کند آن هم با جانکاهی فراوان همذات پنداری می کنم که خنده پسری دیگر از کمی آن طرف تر ما را متعجب می کند که کجایش خنده دار است آخر پسرجان؟!....

کوچه ای که جز اهالی اش کسی از آن رد نمی شود حالا تبدیل شده به اتوبان و انواع و اقسام آژیر خطر سکوت همیشگی اش را شکسته... .با سر رسیدن هلال احمر و آمبولانس و ماشین پلیس و چی و چی و چی...به جمعیت حاضر در کوچه هم افزوده می شود...در همین حین و بین نجواهایی به گوش می رسد که نشان از ساختگی بودن ماجرا دارد...بین مرز باور کردن و نکردن مانده ایم که عکس العمل عادی مسئولان امداد و نجات بیشتر قضیه را می چرباند سمت همان شایعه ی غیر واقعی بودن صحنه!

رزمایشی که همزمان در چند نقطه شهر برگزار شده تا ساعت یازده دوازده ادامه پیدا می کند...مردم اما از اینکه می بینند قضیه سرکاری بوده و نه ننه ای سوخته و نه بابایی و نه زندگی ای متفرق می شوند...هنروران الحق هنرمند هم پس پایان هنرآفرینی خود سوار پیکان می شوند و از محل دور می گردند...و کازرون می ماند و آسمانی آلوده و درختان نه چندان زیادش که باید زحمت پاکسازی این رزمایش را به دوش بکشند.

من به عنوان یک شهروند عادی از امروز صبح سوالاتی در ذهنم درخشیدن گرفته از قبیل اینکه با این همه هنرمند که خدایی خوب می توانند اذهان عمومی را به بازی بگیرند چرا این قدر اجرای تئاتر شهر کم شده؟...ولله حیف است...استعدادهای زیادی داریم که دارند هرز می روند....مسئولان تدبیری...!

دو اینکه برای برپایی اینجور مانوورها بهتر نیست اهل محل را در جریان بگذاریم؟...همیشه می گوییم مردم مریض دارند...زن باردار دارند...بچه کوچک دارند...ولی فقط در حد حرف می ماند این گفتن ها... .

سه.این جور برنامه ها به بیرون از مناطق مسکونی منتقل شود بهتر نیست؟...می آیند می سوزانند و رعب و وحشت هم ایجاد می کنند و ما می مانیم و خانه های دود گرفته!

چهار اینکه تو را به جان خودتان آقایان مسئول!...هوا تازه کمی پاییزی شده و خیلی نیست گرد و غبارها از آسمان آبی شهر رخت بسته اند...دیگر با این دود ها نه آسمان را چرکین کنید نه دل شهروندان را و نه خانه هایشان را...حالا سوزش چشم و سینه مان و بوی نامطبوع لاستیک سوخته ها که تا چند روز شامه مان را می آزارد هم به کنار.

شرمندگی مرا بپذیرید که هنوز آنقدر فرهیخته نشده ام که لزوم رزمایش های این چنینی را در سطح شهر متوجه شوم...

تا روز متوجه شدنم استدعا دارم روی سوالات مطروحه کمی بیندیشید...با سپاس.