علی را علی­شناسان می­شناسند. حتی اگر شیعه نباشند. حتی اگر مسلمان نباشند. علی را تنها آزادگانی می­شناسند که آزادگی راه آنان است و حقیقت را در معنای عدالت جستجو می­کنند.
جرج جرداق مسیحی لبنانی، در سفر زندگیش، به علی می­رسد. کسی که صوت عدالت انسانی است. آری صوت عدالت انسانی. عدالت... همان اصل برجسته اعتقادی شیعه، که راه شیعه را از مذاهب اسلامی که نه، از تمام مذاهب و مکاتب جدا می­کند. اما در عالَم شیعی نیز، گاه عدالت گم می­شود. تا امامی برخیزد و ما را یادآور شود که آی شیعیان، شیعه علی یعنی شیعه عدالت. بعد از قرآن، اگر عدالت فراموش شود، یعنی اسلامتان ناقص و ناقض شده است. آی شیعه، علی را در محراب عدالت فرق شکافتند تا صوت عدالت انسانی علی، مرز­های جغرافیایی و اعتقادی را در هم بشکند. آی شیعه...
و چه بسیار مسلمانان و شیعیانی که این صوت عدالت انسانی را نشنیدند و هر روز فرق علی می­شکافند؛ تا شاید نام و یاد علی در اذهان بمیرد، اما زهی خیال باطل که علی هر روز، جوان­تر می­شود و باصلابت­تر، و صوت عدالت انسانی­اش، اگر به انسان عدالت ندهد، لااقل او را مشتاق عدالت می­نماید.
و این صوت عدالت انسانی، با فریاد رسایی که از حلقوم حسین، بیرون تراوید، جانی تازه گرفت. که مغز علی، مغر عدالت بود؛ پس باید شکسته می­شد تا مردمان اعصار مغز عدالت را ببینند و حسین آن را دید و شنید و فهمید و درک کرد و با تمام وجود برای دفاع از کیان عدالتی که در جامعه زمانش کم­رنگ می­دید، پای به میدان نهاد تا عدالت را با آزادگیش توأم سازد. تا برای همیشه تاریخ، عدالت و آزادگی توأم گردند. تا آزادگانی چون جرج جرداق را از باب آزادگیشان به سوی عدالت سوق دهند و برای بشریت چنین بنگارند: ”علی، صوت العدالة انسانیه..."
و معنای عدالت، با صلح حسن به مظلومیت رفت... اما حسن در مظلومیتش، عدالت را بازتعریفی نمود و گفتمان و مغز عدالت را بار دیگر به یارانش گفت. و راه برای حسین آماده کرد تا برای عدالت، آزادگی را به میدان طف کشاند.
و این روزها، زینب و سجاد، روایت­گر زیبایی وحدت عدالت و آزادگی، در شهادت­گاه شهید عدالت و آزادگیند. زینب، در کمال آزادگی، دست در دست امامی می­گذارد که نامش علی و وارث به حق عدالت و آزادگی است. و این علی در آغاز راهش، چونان علی، زهرایی دارد. این علی نیز دست در بند است و خار در چشم و استخوانی در گلو. این بار نه درب خانه­اش که خیمه­گاهش را می­سوزانند تا شاید عدالت و آزادگی را که اهل سقیفه می­خواستند در آن خانه گلین، به آتش بکشند،( اما پس از ربع قرن، زنده و پویا برخاست،) در این خیمه بسوزانند. اهل سقیفه گمان­شان این بود که علی تنهاست، اما یک تن چون زهرای مرضیه، زبان علی بود. و اینان گمان کردند که این بار حسین را و دو علی­اش را سر بریدند، و در نبود حسین-فریادگر عدالت و آزادگی-، زهرایی هم نیست تا فریادگر امامش باشد.
اما زهی خیال باطل، که اگر موسی با هارون آمد، عیسی با مریم، محمد با علی، و علی با زهرا، و حسن با حسین، و حسین با عباس، با شهادت حسین، حجتی دیگر برخاسته به نام علی که او روایت­گر ”ما رأیت الا جمیلاً" است از مصاف حق و باطل و از شهادت عدالت و آزادگی، و فریادگر و راوی عدالت و آزادگی و جوانمردی و توحید. او وارث رسولان خدا، شیر خدا، حُسن خدا، خون خداست. و همه در این مرد خلاصه شده­اند. و این علی نیز دربند پیروان سقیفه زمان است، با دستان بسته­اش، خیمه­گاهش را به آتش می­کشند و ناموسش را کتک می­زنند و او خاری در چشم و استخوانی در گلو، منتظر است تا به مردمان عصرش و تمام اعصار بگوید که عدالت و آزادگی و مروت و غیرت و عزت و شهادت و توحید را نه می­توان در بند کرد و نه می­توان فرق شکافت، و نه می­توان سر برید. و رأس خونین حسین بر روی نیزه، او را شهادت می­دهد. آنگاه که بر فراز نیزه­ی باطل، فریاد حق می­زند و آیات حق را تلاوت می­کند. و زینب، دخت زهرا، وارث زنی است که در رکاب امامش با شمشیر بیانش، کاخ­های ظلم و فتنه را در هم پیچید و مردمان را برای همیشه تاریخ منتظِر امام منتظَر قرار داد و علی را امام زمان خویش، تا سلمان و ابوذر و مقداد و ... را بیاموزد که از برای برقراری حکومت عدل و آزدگی بایستی چگونه مبارزه کرد و این شیوه مبارزه زهرایی برای برقراری عدالت در رکاب علی، برای همه تاریخ بشریت درسی بود. و حالا زینب می­رود تا آن چه در مکتب آموزگار اصلی مبارزه، مادرش زهرا آموخته، این بار به میدان آورد. این جا علی است. علی ثانی. وارث علی. و در کنار او زینب است. وارث زهرا. و می­روند تا بار دیگر تاریخ را دوباره رقم بزنند، علی و زهرایی دیگر.
و...
و این زمانه، زمانه مهدی است. وارث حق و عدالت و آزادگی و مروت و توحید.
سلام بر تو ای وارث موحیدن و مومنین و مجاهدین و طاهرین. سلام بر تو ای وارث رسولان وحی. سلام بر تو ای وارث عدالت و آزادگی و مروت و غیرت و شرافت و عزت و همیت و مردانگی و جوانمردی.
و در کنارش، هارونش، علی­اش، زهرایش، حسنش، حسینش، عباسش، زینبش، سید علی است و اگر امام در پرده غیبت است، باید کلام او را از زبان کسی شنید که شاید نایب خاص او نیست، اما از سوی امام وکالت دارد. وکالتی عام. که فرمود: ”علما و فقهای دین نایبان ما هستند." و امروز اکثریت علما و فقهای شیعه، بر امامت و رهبری، سید علی مهر تایید زده­اند. پس سیدعلی همان جایگاهی را دارد که هارون در رکاب موسی، علی در رکاب محمد، زهرا در رکاب علی، حسین در رکاب حسن، عباس در رکاب حسین، زینب در رکاب سجاد و ... و حال سید علی در رکاب مهدی منتظَر...
و فریاد ”هل من ناصر ینصرنی" از مسجدالاقصی بلند است.
دیروز حسین فریادگر ”هل من ناصر ینصرنی" بود که مردمان را دعوت می­نمود تا جلوی انحراف و برگشت به گذشته برای بت­خانه ساختن، را بگیرند...
امروز نیز فریاد ”هل من ناصر ینصرنی" نه تنها از مسجدالحرام که از مسجد الاقصی بلندتر شنیده می­شنود که آی مردمان روزگار، جایگاه عبادت انبیا و اوصیا و اولیا، سجدگاه احمد و علی، در میان آتش جهود و جهل، چون اسیر گشته باز، دوباره عهد و روزگار باطل و تمام سحر، برای بستنش شده به پا. پس از جماعت محمدی و حیدری، ای جماعت موسوی و عیسوی، چرا سکوت؟؟؟
کو عدالت بشر؟ ای موحیدن عالم بشر، این صدای مسجدی است، که از ورای قرن­ها، هنوز، صدای سجده­های پر ز اشک، از تمام انبیا و اوصیا و اولیا، از آن شنیده می­شود، پس چرا کنون تمام شرک و کفر، بسته­اند راه بر موحیدن، کجاست جهدتان برای آزادی مسجد خدا...؟