وقتی آژیر قیامت کشیده می­شود، اینان از زیرزمین بیرون می­آیند؛ با لب­های خندان، و برای ملاقات پروردگارشان، پرپر می­زنند.

اینان آیات بشارت بشرند و بوی پرستش نسترن و یاس و نیایش می­دادند و پیشانی­شان، جای بوسه­ی خدا بود.

آنان درختان باغچه­ی خداوند بودند.

قلب­شان قناری قرآن بود و آغوش­شان جایگاه محبت خدا...

شهدای کربلای پنج را می­گویم...

دوستانی که تا دست به دل­شان می­گذاشتی، علقمه­ی چشم­شان جاری می­شد...

یادشان بخیر...

سر به راه صداقت و پا به راه هجرت بودند و در قافله­ی »انا الیه راجعون« و گردان »الی ا... المصیر« ثبت­نام کرده بودند.

وقتی سبحان ا... می­گفتند، گرد و غبار عصیان از همه زدوده می­شد.

آنان بهشتیان روشنی بودند که در خاک تیره گرفتار شده بودند.

در مدح شهید حاج مجید حسن ­زاده

حاج مجید بعد از شهادت حمید بهبود گفت: ببین چگونه از کنار درختان وداع و از میان جاده­های بدرقه باز می­گردیم.

مثل گردبادی متلاشی و من از پای درختی که قلبم را به خاک سپرده­ام، بازمی­گردم.

آه می­خواهم به پابوس مرگ بروم، که مرگ تبرک است.

می­روم تا تهمت­هایی که بر دامن معصومیت­مان زده­اند، بزدایم.

در مدح شهید محمدحسین میرشکاری

و حسین مثل دعا بی­ریا و خاموش بود. خوابش بیداری بود. بیداریش رویا و حرف زدنش شعر و نامه عملش چون پیشانی ماهرویان سپید.