وقتی اون خانم مسنی که برای رد شدن از عرض خیابون به شما می گه فرزندم دست منو بگیر ببر اون طرف خیابون و شما با یه انرژی خاص و با خوشحالی تمام دست اون خانم مسن را بدون این که احساس کنین دست یه نامحرم را گرفتین با عشق و علاقه و محکم می گیرین و به اون طرف خیابون و با احتیاط و امنیت کامل می برین و از گرمی دست اون زن احساس گرمی و طراوت و شادابی می کنین چون مثل خواهر و مادر یا مادربزرگ خودتونه و خوشحال هستین که کمک کردین!

زمانی که خونه ی همسایه دچار آتش سوزی شده شما با جون و دل و با هزار سختی و پذیرفتن خطر و با هر وسیله ای که در دست دارین به اطفاء حریف می پردازین و حتی اجازه نمی دین که یه ملحفه یا ملافه ی پاره هم دچار آتش سوزی بشه و شما زیر دود  سیاه سوخته شدین و لباس هاتون هم پاره پوره و سوخته شده اما در پایان کار به خودتون می بالین که با از خودگذشتگی و ایثار به کمک همسایه شتافتین و به این کارتون عشق می ورزین یعنی کمک به نیازمند!

همه می دونن که عاشقی کار دله، گناه من نیست تقصیر دله! ببخشید انگار موج رادیو عوض شد. همه می دونن که همه ی این مواردی که خدمت با سعادتون عرض کردم یه نوع عاشقیه که نشان از حس انسان دوستیست که در وجود همه ی ما هست و در اثر انگیزش های ناخود آگاهی  که درون هر فرد مثبت اندیشی  وجود دارد نیروی محرکه ای می شود که شما این رفتارهای خوب و قابل تحسین و انسانی را از خود بروز بدهید و خودآگاهانه به کمک و هم یاری دیگر هم نوعان خود بشتابید، چه قدر لفظ قلم حرف زدن و کتابی نوشتن سخته! جونم بالا اومد تا ادای بعضی از نویسندگان را در آوردم!

 بشتابین برای همکاری کردن با هم و بشتابید تا این گلیمی که روی زمین افتاده را بلند کنیم، گلیمی که تا نه این که چهار گوشه ی اونو بگیرین از زمین بلند نمی شه!

گاهی اوقات بعضی ها می خوان کمک کنن که این گلیم را از روی زمین بردارن ولی چون تنها هستن بلند که نمی شه هیچ اتفاقاً چیزایی هم که روش گذاشتن سرازیر می شه روی زمین و ضررش بیش از نفعش هست! با شما که عاشق کازرون هستین هستم! شما که این فداکاری ها را با نوع دوستی و کمک به مردم نیازمند در حق این انسان ها دارین چرا نسبت به شهرتون این تعصب ها را ندارین و اگه دارین چرا برای تحقق اهداف شهرستان و برای پیشرفت همه جانبه ی کازرون و صنعتی شدن و رفع معضل بیکاری از خودگذشتگی ندارین؟!

من چند بار گفتم بازم می گم اما چیزی از عمرم باقی نمونده و همین روزا دارم به دیار باقی می شتابم پس این آخر عمری گوش به حرفم بدین تا فردا نگین آخی ی ی،  خدابیامرز زبان سرخ سرسبز گفتا ولی ما گوش ندادیم! من نمی گم بیایین و دست از اصلاح طلبی و اصولگرایی بردارین بلکه می گم اگه بر نمی دارین اقلاً به جای این که غرق در این اعتقادتون باشین یه کم به فکر کازرون باشین، من نمی گم که حزب بده که اتفاقاً خیلی هم خوبه و احزاب می تونن در پیشبرد اهداف سیاسی و اجتماعی جامعه بسیار مفید و مثمر ثمر باشن اما متأسفانه آن قدر درگیر رقابت حزبی شدین و شدیم و شدن که فراموش کردیم که برای چه چیزی وارد گردونه ی سیاست و فعالیت های سیاسی و اجتماعی و حزب بازی شدیم و یادمون رفته که هدف پیشرفت و شکوفایی کشوره و صد البته بایستی جای جای میهن اسلامی در روند رو به رشد و توسعه چه اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی پیشگام باشه و کازرون عزیزمون نیز هم این چنین! این رقابت بازی ها و این حزب داری ها  رفاقت ها را زیر سؤال برده و همش شده کل کل کردن و تهمت زدن و انگ چسباندن و چوب لای چرخ پیشرفت صنعتی و فرهنگی و غیره گذاشتن! و باید عرض کنم که تنها یه جایی هست که باید کُری بخونیم و کل کل کنیم، اونم قرمز و آبیه که این حال و هوا را داره و اون جاست که باید بگی قرمزته!

 امروز این شهرستان بیشتر از دیروز و بیشتر از هر روزی احتیاج به کمک و همیاری و وحدت داره! وحدت همه ی نیروهای مخلص و متخصص و در کنارش حضورصمیمی مردم و گروهای مردم نهاد تا به یکپارچگی برسیم، پس به ریسمان الهی چنگ بزنید و متفرق نشوید که خودمون ضررش را می بینیم.

نمی دونم باید بگم در نهایت تأسف یا با کمال خوش وقتی، ولی مشاهده می کنیم تا بابت نام گذاری روز کازرون یه برادری یه مقاله ی انتقادی نوشته و یه عده دارن از انتقاد اون شخص انتقاد می کنن و مقاله می نویسن و برخی افراد دل سوز و مخلص هم دست به قلم شدن و یه عده دیگه ناراحت و نگران از این عقایدی که به رشته ی تحریر در اومده! و بایستی عرض کنم که شنبه و یک شنبه و دوشنبه و هر شنبه می تونه روز کازرون باشه و نیاز به هیچ مناسبت خاصی نداره و نه کسانی که این مناسبت را برای روز کازرون انتخاب کرده بایستی به انتخاب خودشون افتخار کنن و نه کسی بایستی از این نام گذاری ناراحت بشه خصوصاً زمانی که پای شهیدان این آب و خاک در میان هست که باید به احترام شون زنگ ها را به صدا درآوریم و بایستی به افتخارشون دست به سینه بایستیم و باید به یادشون و به نام شون و برای تک تک شون هر روزشون را روز کازرون بنامیم و مهم مبارک بودن رنگ و بوی خون شون هست  که ما زنده ایم به جان فشانی اونا، و این که ما با آزادی کامل می تونیم روز کازرون را نام گذاری کنیم به اعتبارنام اوناست.

می دونین جریان ما کازرونی ها چیه؟ مثل اون حکایتیه که وقتی یه عزیزی توی خانواده داریم نه قدرش می دونیم و نه یه سری بهش می زنیم و نه یه کیلو موز براش می خریم ولی وقتی دور از جون تون مرد سفارش سنگ 10 میلیون تومنی برای سر قبرش می دیم تا مطمئن باشیم که جرأت نکنه سنگ را بشکنه و از قبر بیرون بیاد! و در سوگش پلو خورشت و کباب و حلوا خیر می کنیم و در فراقش کور کور گریه می کنیم!

کاش یکی پیدا می شد و یه دیواری میا ورد تا من سرم را بزنم توش چون این که دیگه سر نیست و دردسره و سر خیراته؛ خدااااااا یکی نیست که به من بگه تو چند یک ولاتی که در این مورد مطلب می نویسی و اصلاً به تو چه مربوطه و چرا برای خودت دردسر درست می کنی و حالا که همه می دونن که عاشقی کار، ببخشید و حالا که همه ی قلم به دست ها مطلب نوشتن توی بیسواد دیگه خودت را قاطی اونا نکن!

کازرون مظلوم گرفتار هزار تا مشکلات و نارسایی ها و کمبود و معضلات و مکافات و بدبختی و ندانم کاری هاست و اگه میگین نه تا یکی یکی براتون بشمارم، و عن قریبه که سر از تیمارستان در بیاره اون وقت داریم توی سر هم می زنیم که چرا انتخاب فلان روز که شهادت عزیزان مون بوده و اون روز عملیلات موفق آمیز نبود نامگذاری کازرون شده؟!

 به نظر من اون استاد عزیز که در مطلبش در هفته نامه سلمان مخالف نام گذاری چهارم دی یعنی کربلای 4 برای روز کازرون  بوده ضمن این که به هیچ وجه ارادتش به شهدا کم نیست و کم نخواهد بود، یه نمه یا یه مقدار تند رفته بود و بهتر بود از کلمه ی نامیمون استفاده نمی کرد مثلاً می تونست بگه حزن انگیز، غم آلود، ماتم افزا، و اشک بار، اما دلاورانه، مردانه، جسورانه، قهرمانانه و عاشقانه چون به نظر من اگه  شهید نداده بودیم که شهدا نداشتیم و همه می دونن که عاشقی یعنی شهید! چون که وجود شهید یعنی مبارک، یعنی عشق، یعنی ایثار، یعنی روز سربلندی، یعنی روز ابونصری، روز کتویی زاده، روز جوکار و جوکاران، روز نجیبی ها، روز خانی، روز بازیار؛ یعنی روز کازرون، یعنی روز ایران!

 اما از یه بابتی هم شاید یه ایرادی در کار باشه و اونم اینه که می تونستیم انتخاب این روز یعنی نام گذاری روز کازرون را به نظر سنجی بذاریم یا نمایندگان گروهای مختلف مردم را در این قضیه سهیم می کردیم و نظرشون را می گرفتیم تا کسی فکر نکنه خود بریده و خود دوخته شده و با این کار همه گیر و فراگیر می شد، البته بعداً فرمودن که این نام گذاری در تقویم سپاه هست که قابل احترامه اما همان طور که گفتم و دوستان دیگه ی اهل قلم هم فرمودن روزهای عزیز و زیبا و ماندگار و پرخاطره ی زیادی در تاریخ این شهرستان تاریخی و فرهنگی و مذهبی و سربلند در همه ی رویدادهای جهانی و کشوری وجود داره، از جمله مبارزه ی ناصردیوان و احرار کازرونی با متجاوزان انگلیسی یا به زانو درآمدن والرین پیش پای شاپور اول، یا تشریف فرمایی رهبر معظم به کازرون، یا ورود آزادگان از چنگ اسارت، و روزهای مربوط به شکوفایی طبیعت سرسبز و ... و هم چنین چهارم دی! که می تونه روز کازرون نام گذاری بشه! ولی این قضیه آن قدر مهم نیست که وحدت را از دست بدیم و درگیر این گفت و گوها و بگو و مگو ها بشیم و یا این که شخصی مقاله ای انتقاد آمیز بنویسه و گروه دیگری بخوان در مقام مقابله در بیان که به نظر محترمانه ی مردم و عقاید دیگران آن هم کسانی که استخوان خرد کرده ی انقلاب و باورهای مذهبی هستن و پایداری و ارزش خون شهدا را در رگ و ریشه دارن نبایستی به گونه ای پرخاشگرانه یا به روشی بی احترام گونه برخورد بشه و توهین و بی احترامی بشه!

کمک کنین تا فکری عاقلانه و راهی کارگشاه برای نجات پریشان عزیز پیدا کنیم، کمک کنین تا راهی برای صنعت توریست پذیری شهرستان پیدا کنیم و سرمایه گذاری کنیم تا درآمد شهرستان را از این طریق بالا ببریم و ایجاد شغل کنیم تا از بوانات عقب نمونیم!

کمک کنین تا با هم به آبادانی کازرون فکر کنیم و راه نجات این زادگاه مادری و این خانه ی پدری را از در بن بست بودن پیدا کنیم و کمک کنین تا با وحدت همه ی نیروها و پشتیبانی مردم فهیم شهرستان این گلیم افتاده را برداریم؛ و هیچ گاه بر سر کازرون معامله های سیاسی نکنیم و خصوصاً بزرگان و سیاسیون و اونایی که پشت پرده های اداره کردن شهرستان دستی بر آتش دارن!

من که "سواتم به این حرفا نمی رسه و تا دوم راحنمایی هم بیشطر نرفتم" اما می دونم که این کار هرچند بزرگه ولی شدنیه و کافیه که بعضی ها کوتاه بیان و بعضی ها بزرگواری کنن و همه ی دو جناح هم دیگه را باور کنن و به دور یه میز بشینن و نقشه های موفقیت کازرون را بکشن و خطوط پیشرفت شهرستان را طراحی و ترسیم کنن و دست یک پارچگی و وحدت با هم بدن!

خاک توی سر من بکنن که می بینم روز به روز گره هایی در کار کازرون می افته و اونایی که باید تلاش کنن  پی گیر راه های توسعه ی شهرستان باشن به سر و کول هم دیگه می پرن و هیچ کاری از دست من بر نمی یاد! کاش می تونستم به عنوان یه واسطه یا یه ریش سفید یا حداقل به عنوان کسی که مثل خیلی از علاقه مندان به شهرستان عشق و جون و ایمان شون کازرونه این بزرگان دو جناح و معروف شهرستان را در یه جایی دور هم جمع می کردم و یه نون پیازی هم می خوردیم و دست دوستی و وفاق و وحدت با هم می دادن و قسم می خوردن که برای پیشرفت کازرون از هیچ کمکی روی گردان نباشن و با هم این شعر را زمزمه کنن که <<همه می دونن که کازرون عشق منه>>! و قول بدن که با همکاری با هم کاری کنن که روز به روز این شهرستان به جایگاه اصلی خود که مهد علم و ادب و تاریخ و فرهنگ و اقتصاد  بوده برسه و چندین برابر از گذشته بیشتر توسعه پیدا کنه! و من ا... توفیق! خلاص