بیکاریت مِی دادَن ، دائم نَخون یاسین تو گوش کَر ای

چه کار داری که میخوُی راه بیاری قلبِ کافر ای

گمون کِردِی حَکیمَن ای،  وا تیغ مِزلِنگِ خون ریزِش

آدم صاف ساده ، نَی لی ماده ی دل زیر نیشتر ای

خُدات بِد اِی عامو روزیت،  نَه اینجان اَی گَدُوی عِشقی

چه فُیدِی دارِه وُیسیدَن،  نَشُو ماطل به دَم دَر ای

هِرفتی کوفتت وا دَسِّ جُورش ، باشه ، دندِت نَرم

نه هم اوّل اِشِت صَد دَفعه گُفتُم نَر تو دَم پَر ای؟

شقایق خون مُخ رِخته ، اُواره دشتِ مُخ کرده

اَ چیش سُوزِ چِِویلت بوگ اَ جون مُ چِم خوا بیشتر ای؟

میگم: جونم گدات رفت ، دِ دَس وردار اَ ایمونُم

میگه: مِی خون مُ رنگین ترن آخُ ، او هم سَر ای

میگُم: آدم باهاندهِ بی بالَن ، اَی وَرکِشُم پاشنه

میرُم رفتُن زکی خانی ،  میگه:  یالا چِه بِختَر ای

خدایا خونِ ناحق خیلی گردَنشَن ، اِشِش نَگذر

نه مُ تَنام که مینالُم اَ زخمِ نیشتِ خنجر ای

تو بَندِش هِی تقلّا میکنی هی تنگ تر میشه

خودت خسّه میکنی مُحسِین، وا در نَم یُی اَ چَمبَرا ی