|
تو عطر محرم دشتي نسيم عرياني!
تو بوي باكره خلوت بياباني
نسيم دربه دري تو كه شوق ماندن را
هنوز در نفس دره ها پريشاني
هم آشيانه بادي غريب باديه ها
كبوتري و به بال نسيم حيراني
چو كاكلي پسينگاه در بسيط افق
كنار بوته يادم ترانه مي خواني
تو بوي نم نم صبحي، زلال و زمزمه گر
سكوت جاري و آهنگ پاي باراني
مگر پلنگ غروبي كه در كرانه روز
كنار آبخور آهوان، نگهباني؟
تو برق خنجر نوري كه قلب ظلمت را
شهاب وار شكافنده و گريزاني
مگر چه خوانده اي از چشم اين ستاره صبح
كه مثل ماه در آب سپيده لرزاني؟
تو شاخ سبز نبات مني كه اينگونه
دريده جامه و خوي كرده و غزل خواني
مرا به سايه ات اي سبزبوته مهمان كن
كه راز آهوي بي آشيانه مي داني