درمانستان

یکی از افتخارات ما کازرونی ها که بیشتر در بحث فرهنگی مد نظرم هست وجود چهار نشریه ی محلی چاپ شهرستان خودمونه که در این بُعد یه شخصیت اجتماعیی خوب و با ارزشی را به دیگر داشته های فرهنگ و ادب و تاریخی و بنیادی و اصیل ما شهروندان کازرونی اضافه کرده! اگر چه فرهنگ کتاب خوانی در این شهر تقریباً رو به انقراض گذاشته اما روزنامه خوانی و مطالعه نشریه های شهرستان اونم به خاطر در دسترس بودن حال و هوایی دیگه داره !

مثلاً خوندن بعضی از مطالب مربوط به شهرستان به آدم نیرو و انرژی می ده به عنوان نمونه اخبار یا مطالبی در مورد برخی اقدامات بعضی اداره جات ار قبیل بعضی بهسازی و نوسازی و نیز عملکرد برخی ارگان ها در بعضی افتتاح ها و زیر ساخت ها و طرح های عمرانی که انصافاً دل آدم را شاد می کنه، آن قدر که ممکنه از شوق خواندن این خبرهای مسرت بخش دچار انفراکتوس قلبی و مغزی بشیم چون در این شهرستان به ندرت یه اتفاق خوب و میمون و مبارک رخ می ده چون در این منطقه هر قرن یه بار یه شرکت راه اندازی می شه یا یه کلنگی به زمین می خوره یا یه روبانی به رسم افتتاح بریده می شه!

اما باز هم خوبه که آدم از شوق مریض بشه نه از غصه بمیره!

حالا این جراید با این خوبی هاشون در عوض بعضی از مطالب شون هم موقع خوندن با روح و جسم و جان آدم بازی می کنه! یعنی با دیدن تیتیر خبر یا مطلب، اول فشار خون تون بالا می ره بعد ضربان نبض تون سرعت می گیره و پشت سرش قلب تون به تپش می افته و بعد خون با سرعت 180 کیلیومتر بر ثانیه به سمت سر شما حرکت می کنه و مغز ادم را از کار میندازه و بعد دور از جون تون، جون تون را از دست می دین! به همین سادگی، همش هم به خاطر خوندن یه مطلب توی یکی از همین نشریه ها به قلم یکی از قلم به دستان محترم!

خدمت شما سروران عزیز که عرض کنم من الآن که این مطلب را می نویسم یه بار دیگه به زندگی لبخند زدم چون مرده بودم، به خاطر یه مطلب که خونده بودم! عجب شعری شد؛ مولانا می فرماید: مرده بدم زنده شدم/ گریه بدم خنده شدم/ دولت عشق آمد و من/ دولت پاینده شدم.

بله حدود ساعت 12 ظهر بود که خسته و کوفته از حمالی روزانه اومدم خونه، جاتون خالی نباشه دمپخت با ترشی گلک موسیر خوردم، می دونم که دهنت آب افتاد و دلت به تاپ تاپ! عمداً گفتم تا یادت باشه که ما کازرونی ها کلجوش خور بوده و هستیم، لالک خور بودیم، یتیمک کدو بادنجون خور بودیم، چنگال نون، او داغک، آش آخرک، تلیت انار و و و! غذاهای کازرونی را پاس بداریم،

خلاصه قبل از خواب بعد از ظهر نشریه را دست گرفتم که بخونم و شروع مطلب و ناگهان حالم منقلب شد و هی جملات دیگه ی مطلب و هی عرق سرد روی پیشانی ام نشست با سختی به خوندن ادامه دادم که به بعضی از جملات که رسیدم دیگه نفهمیدم چی شد، فقط دنیا توی سرم مثل چرخ و فلک تاب خورد، و مثل جنازه از روی مبل افتادم کف زمین، از آب قند و قرص زیر زبونی و نبات داغ و آن چه داروی محلی و قرص های تاریخ گذشته توی در یخچال وجود داشت مثل ایران خودرو و سایپا که به زور محصولات شون را می فروشن به زور توی حلق ما ریختن، همسایه ها هم بعد از داد و بیداد و شیون و شین خانواده اومدن،

یکی شون می گفت همین کازرون خاکش کنینا چون این بدبخت بیچاره بی خودی خیلی علاقه به کازرون داشت! یکی دیگه شون می گفت یه بیت شعر از اون سروده های بی سر و ته خودش روی سنگ قبرش بنویسین! یکی دیگه می گفت حالا چه وقت مردن بود ما عروسی داشتیم! یکی می گفت قبل از این حرفا ماشین روشن کنین تا این جسد دراز و بد قواره را ببریم بیمارستان! یکی از اون طرف می گفت دستش نزنین و فقط پاهاش را رو به قبله بکنین! یکی دیگه میگفت حالا کی می تونه این دراز دیلاق را جابه جا کنه؟! و از ته سالن یکی زیر لب می گفت زبونشم خیلی دراز بود!

خدایی راست می گفتن! همه ای این حرفا را می شنفتم اما توان حرف زدن نداشتم و باورم شده بود که فوت کردم اونم به خاط هیچ و پوچ و فقط به خاطر خوندن یه مقاله! سرتون را درد نیارم پراید را آوردن و هر کاری که کردن من عقب ماشین جا نگرفتم یعنی دراز نشدم به همین خاطر روی صندلی جلو در حالت نشسته قرارم دادن و به سمت تنها بیمارستان شهر حرکت کردیم حالا ما این طرف شهر و بیمارستان اون طرف و بالای شهر بود!

چشمام باز بود و همه چی را می دیم و گوش هام هم همه چی را می شنفت شاید توی کمد بودم ببخشید شاید رفته بودم توی کما اما چشم تون روز خوب ببینه که چلو بیمارستان ولی عصر کازرون رسیدم و سر در ورودی را که دیدم حیاتی دوباره پیدا کردم و زنده شدم! این جا کجا بود؟ چه سر در زیبایی، از همه جالب تر این که مصدوم و تصادفی و مریض و همراه هاشون ایستاده بودن و با سر در ورودی بیمارستان عکس یادگاری می گرفتن! از ماشین پریدم بیرون تا من هم با این سر در ورودی زیبا یکی دو تا عکس سلفی بگیرم! همراه های بنده از شوق زنده شدن من و از خوشحالی هاج و واج شده بودن و می گفتن مرده زنده شد، یه عده از رهگذرها و بیماران و همراهان شون هم پریدن و لباس های بنده را برای تبرک از تنم پاره کردند و بردند شاید به خاطر معجزه ی بیمارستان درمانی بود! کاش به جای بیمارستان از این به بعد می گفتن درمانستان!

گفتم این جا از کی تا حالا این جوری شده؟ کی این سر در زیبا را برای بیمارستان درست کرده؟ گفتند دکتر کشاورزی رئیس بیمارستان، و محراب خواجه زاده! و ادامه دادن که بیا داخل بیمارستان را ببین، گفتم مگه نمیگن هر کی سالم بیاد توی بیمارستان کازرون مریض می شه یا از بین می ره؟ گفتن اون مال قبلنا بوده و بیا تا بریم و ببینی، چشم تون چیزهای خوب ببینه و امیدوارم که هیچ وقت مریض نشین و نیاز به دکتر و بیمارستان پیدا نکنین اما اگر هم که خدای نکرده لازم شد بیمارستان برید، تشریف ببرید همین درمانستان کازرون که متحول شده، تمیز شده از در و دیوارش بوی زندگی میاد! دست مریزاد آقای دکتر کشاورزی و خدا حفظت کنه، هیأت امناء بیمارستان دست شما هم درد نکنه، معاون ها، کارکنان، کارمندان، پرستاران، دکترین، خدمه، سرآشپز و آشپزخانه و دیگر پرسنل محترم بیمارستان دست شماها هم درد نکنه!

از این که عزت و آبرو به کازرون بخشیدید متشکریم، باور کنین که حالم خوب شد بدون تجوبز دارو و بدون مداوا فقط با دیدن پیشرفت و آبادانی و تحول اساسی به سمت شکوفایی در قسمتی از زادگاه مادری ام کازرون! حال آدم خوب می شه وقتی این چیزا را می بینیم! خلاص