اگر روزی از کوه بیستون نام آورده شود بدون شک همگی بیاد فرهاد خواهیم افتاد و برعکس با شنیدن نام فرهاد بیاد کوه زیبای بیستون.

فرهاد عشق شیرین را در دل کوه بیستون به افسانه ای تبدیل کرد و جاودان شد، اما داستان شیرین و فرهاد هیچ گاه تمامی ندارد.

اسطوره ای را میشناسم که مردمان شهرم او را به فراموشی سپرده اند...

عاشق، مردیست که 12 سال پیش زمینی را در یکی از روستاهای اطراف کازرون خریداری و زندگی خود را وقف فرهنگ کهن و پر افتخار سرزمینش می کند. با تمام کمبودها و مشکلات فراوان می سازد و با دستان هنرمندش جاودانه می شود، اما خیلی از مردمان شهرش از او بی خبر هستند. او نخواسته معروف شود، اما خودش را فدای تاریخ کهن سرزمینش می کند. در کلبه ای زندگی می کند که هیچ یک از ما حاضر به زندگی در آن نیستیم، اما عشق، آن کلبه محقر را برایش به کاخی زیبا تبدیل کرده است.

چندی پیش به دیدارش رفتم. دوستانی از صدا و سیمای فارس هم برای تصویربرداری از غار شاپور آنجا بودند. از غار تصویربرداری شد، از فرهاد نه. بگذریم... . با رویی گشاده و قلبی مملو از صفا پذیرای دوستان صدا و سیما بود. چای دشلمه ای برایمان درست کرده و با سادگی تمام هرآنچه را داشت در مقابل مهمانان قرار داد.

این اسطوره معاصر شهر من نامش فرهاد نیست و کوهی که در آن ساکن شده بیستون نیست. اینجا کازرون واقع در استان فارس است. عبدالرضا حاتمی ملقب به پیرآذین، متولد 1/1/1339 و مجرد. هنرمند فراموش شده معاصری است که از هیاهوی زندگی شهری گریخته و در دامنه کوه زیبای شاهپور ساکن شده است.

او 12 سال پیش قطعه زمینی را در انتهای روستای کشکولی در مسیر غار شاهپور خریداری می کند. مسافران و کوهنوردان زمان رفتن به غار و کوه خودروها و وسایل خود را به او می سپارند و با خیال راحت از کوه بالا می روند. استاد حاتمی در کلبه ای نیمه متروک و با سقفی که هر لحظه امکان فرو ریختنش وجود دارد زندگی هنرمندانه ی ساده ای را با عشق برای خود ساخته است. از استاد می پرسم راز ماندن شما در اینجا چیست؟ و جالب ترین پاسخی که همیشه می شنوم این است: "راز مرا اگر می خواهی بدانی از صخره ها و کوه های اطراف زادگاهم که سال هاست تک ضربه های اراده ام را با نیروی قلم و کوبندگی چکش تجربه می کنند بپرس. آنها عشق مرا خوب می شناسند در قامت خمیده و چهره تکیده ی یک سنگ تراش عاشق"

پیرآذین درددل هایش زیاد است. از فراموش شدن و بی توجهی به تمدن فاخر ایران تا نامهربانی برخی ار مردم با طبیعت و مواهب الهی. در مسیر غار شاهپور فلش های راهنمایی که فاصله باقیمانده تا غار را مشخص می کند بر روی سنگ ها حکاکی و رنگ شده، این کار هنر دست کسی نیست جز مرد تنهای شاهپور.

در انتهای روستا به سمت مسیر غار شاهپور صخره ای است که بر آن داربست فلزی بسته شده. این جدیدترین کار استاد پیرآذین است. از او درباره ی این کار یعنی کتیبه می پرسم. غمگینانه جواب می دهد: "می خواهم اگر خداوند عمری بدهد، در مدت دوسال کار یکسره، نقش فراموش شده ی قندیل که این روزها مورد بی مهری و بی توجهی انسان ها قرار گرفته را در اینجا حک کنم. مسئولین و دوستان بسیار خوبی هم در سازمان میراث فرهنگی دارم و تا جایی که توانستند یاری رسانی کرده اند. "این جملات استاد است اما شواهد نشانگر چیز دیگریست. واقعا پیرآذین مناعت طبعی دارد شگرف که به اندک حمایت مسئولین هم قناعت می کند. امکانات اینجا بسیار اندک و ضعیف است.

عزیزان و مسئولین محترم شهرستان هرکدام به نوبه ی خود و در مقام خود این اسطوره هنرمند را دریابند. در آخرین جمعه از سال 95 به همراه تعدادی از اعضای انجمن دوستداران محیط زیست فارس شعبه کازرون (کلاه سفید ها) راهی غار شاهپور شدیم. استاد پیرآذین را دیدم، دوباره یادم افتاد که می خواستم مطلبی را بنویسم در ارتباط با فرهاد کوه کن شاهپور و از مسئولان محترم شهرم بخواهم هرآنچه می توانند برای رفاه حال و حمایت از او انجام دهند.

هرساله اولین جمعه ی سال روز غار نامیده شده و گروه های مردمی و کوهنوردان به غار شاهپور می روند. و چه زیباست که در این روز پیرآذین را همه بشناسند. زیبایی غار شاهپور در وجود هنرمندان گمنامی چون پیرآذین است. که با جان و دل خود را وقف پاسداری از تمدن کهن و فاخر این سرزمین و این خاک پرگهر نموده اند.

مسئولین و دولتمردان محترم دولت تدبیر و امید، روی سخن من با شماست. پیرآذین فراموش شده است. نباید روزی که خدای نکرده از دنیا برود برایش مراسم بزرگداشت و یادواره گرفت. بیایید تا زنده است و در میان ما از او تقدیر کنیم و حامی اش باشیم و چه زمانی بهتر از همین جمعه. او افتخاری است برای تمدن ایران عزیز. افتخار می کنم که دوست خوبی همچون استاد پیرآذین دارم.

_*دبیر انجمن دوستداران محیط زیست فارس (شعبه کازرون)