هر چه می دویدیم به گردش هم نمی رسیدیم. در همه ی ابعاد انسانی از ما جلوتر بود. در خصوع و خشوع و در تحصیلات و اخلاق و ادب و البته ورزش یک قهرمان واقعی بود... .

اصلا حسود نیستم و نبودم، اما به عنوان یک رقیب نگران بودم. درس هایش خوب بود، بسکتبالش عالی، والیبال، هندبال و فوتبالش هم همین طور و اخلاقش؛ لبخندهایش را هیچ کس نداشت و شهید شد. به همین با شخصیتی و همین بزرگی ... و همه ی برازندگی و قهرمانی و شایستگی هم با خودش برد.

درسته... دوستش داشتم. خوب می دانم که از همه ی ما سر بود. "صفدر شهبازی فرد" را می گویم.

شهید شهبازی فرد فرمانده بود. هم کلاسی مان بود.  همبازی بودیم. خیلی بهتر از من و بهتر از خیلی ها بود. در تیم های والیبال و بسکتبال و هندبال دبیرستان شهید بستانپور عضویت داشت. حتی در پرش ارتفاع هم نفر اول بود. عضویت که چه عرض کنم، بازیکن ثابت بود و ما ذخیره و بعد معلوم شد که عضو ثابت جبهه و جنگ هم هست و در تیم شهیدان از بهترین بازیکنان بود که برای دیدن خداوند پیروز شد.

شهید صفدر شهبازی فرد تو قهرمان شهرستان کازرون هستی.