من خیلی با او دوست بودم. یعنی بیشترین اوقات بازی را در همین استادیوم با او می گذراندم. از بس که دوست خوب و با معرفتی بود!

قبل از این که با هم در تیم بسکتبال شهرستان کازرون بازی کنیم، هم محله ای بودیم و به خاطر نزدیک بودن خانه های مان به هم و به استادیوم، بیشتر همدیگر را می دیدیم. البته تعدادی دوست بودیم که همیشه با هم می پریدیم هم در زمین بازی و مسابقات و هم در اوقات فراغت!

او یک جوان بسیار خوب و مودب و مومن بود که هرگز دروغ نمی گفت و دوستی با او افتخار بود. بسکتبال را خیلی خوب بازی می کرد؛ به گواه مربیان و بازیکنان بسکتبال کازرون و در پست دفاع در تیم منتخب شهرستان کازرون بارها و بارها در سطح جوانان و بزرگسالان به مسابقات اعزام می شد و یار ثابت تیم بود که پرش بسیار بلندی نسبت به قدش داشت و من تنها کسی بودم که در یک پست در کنار او بازی می کردم و با یکدیگر هماهنگ بودیم.

برادر بزرگش یعنی حاج شاپور از بهترین بسکتبالیست ها و مربیان شهرستان بود و هم برادر کوچک ترش که او هم شهید شد و شاید بتوان گفت که خانواده ای ورزشی و بسکتبالیستی بودند.

شهید "اصغر حسن زاده" را می گویم.

ما بسکتبال را در زمین آسفالت استادیوم شروع کردیم و بعد که سالن شهید حسن اعتمادی ساخته شد، آن جا به بسکتبال ادامه دادیم.

شهید اصغر حسن زاده هم با تکنیک بود و هم سرعت خوبی داشت و هم پرش های بلندی که توپ را روی حلقه از آن خود می کرد و پرتاب های خوبی هم داشت!

هیچ وقت لبخند هایش و صدای قهقه ی خنده اش را فراموش نمی کنم و وقتی که خبر شهادتش را آوردند اشک ها ریختیم و در حسرت نبودنش گریه ها کردیم. البته از این خانواده ی بزرگوار که سه جوان را تقدیم وطن و اسلام کرده بود هر چه بگوییم کم است که هم روحانی شهید دارد و هم جانباز و رزمنده!

اصغر حسن زاده همیشه قهرمان بود. هم در مردانگی و جوانمردی، هم در میادین ورزشی و هم قهرمان جبهه و جنگ و شهادت!

یادش و نامش گرامی

و راهش پر رهرو باد!