تردیدی نیست که باغچه ها و میادین و بولوارهای شهر باید سرسبز و گل آذین باشند. این امر نشانه شادابی شهر و توجه شهرداری به فضای سبز است.

استفاده از چمن و نیز گل آرایی نیازمند مراقبت ویژه و وجود آب فراوان است آن هم در شرایط اقلیمی ما و مشکل آب و آبیاری که البته نیازی به یادآوری ندارد.

اما امان از تقلید. به گمانم چون اساسا بلوار به تقلید وارد فرهنگ شهری ما شده است همان راهی را رفته ایم که در اروپا می روند. بدون توجه به تفاوت های اقلیمی چمن می کاریم و در نگه داشتش می مانیم و یا مجبور به هدر دادن آب فراوان می شویم.

عکس: موسی فتحی

به گمانم با یک مطالعه ساده و برنامه ریزی ساده تر می توان از گیاهان بومی بهره گرفت. گیاهانی که هم به بی آبی عادت دارند، هم زیبایند و مهمتر آن که ایجاد هویت می کنند.

اگر مثلا به کشت انبوه خارتپولک و شکروک، گل شقایق، گل روغنی، آخورک و ده ها گونه گیاهی بومی در بلوارها و میادین و فضاهای ظاهرا مرده مثل تپه های اطراف شهر که در معرض دید مردم قرار دارد اقدام شود، علاوه بر فواید یاد شده، شهری با هویت متفاوت خواهیم داشت. به نظر کاری کم هزینه می آید که با یک بار اقدام می تواند برای سال ها پاسخگوی زیباسازی فضای شهری باشد. گل هایی از این نوع البته فصلی اند؛ اما می توان با کشت تلفیقی گونه های مختلف در بخش قابل توجهی از سال فضای سبز مناسب بدون نیاز به آبیاری داشت.

عکس: علی نغماچی

این پیشنهاد البته نیازمند بررسی و نظر کارشناسی متخصصین است و اکنون که نمی توان به مراکز رسمی دل بست، امیدوارم علاقمندان و آگاهان همشهری به حک و اصلاح این پیشنهاد و معایب و مشکلات احتمالی آن بپردازند.