افزون بر شش هزار سال پیش، تمدن آریایی زمین را شخم می‌زد، دانه می‌کاشت و گندم برمی‌داشت تا سنگ آسیاب ها را با آب توفنده و بخشنده چشمه ساسان و آبریزک بچرخاند.

قوم پارس اینجا در سپیده دم تاریخ بر بلندای کازرون ایستاده و در مسیر باد خوشه گندم می‌پاشید. بی آنکه بخل بورزد. از پس آن بخشندگی، جهان به گندمزاری مبدل شد تا موسیقی آب و سنگ و آرد نخستین ترانه انسان باشد. پارسیان، بخشایش را از آسمان بخشنده می آموختند و چه مهربان و گشاده دست بودند.

اینک از آن روزگار و آن تمدن تنها اسکلت هایی باقی است و دریاچه‌ای که در آن دیگر آب نمی‌جوشد. مشعلی که در آغاز مدنیت این قوم روشن شد با تندبادهای مهیب، هرگز فراموش نشد.

آوارگان این تمدن دیرسال ناگزیر در جستجوی مکان‌های امن و دستیابی به آسایش برآمدند و گروهی از ایشان روستاهای پرت و دورافتاده اطراف کازرون را برگزیدند تا گوشه هایی از این فرهنگ و تمدن کهن را از گزند حوادث مصون نگه دارند.

روستائیان اصیل و پارسی شهرستان بزرگ و تاریخی کازرون، خواهان حفظ هویت کازرونی بودن خود هستند و هیچ وقت این هویت را از دست نخواهند داد.

ما جمعی از فرهنگیان و اساتید روستاهای شهرستان کازرون، خواهان حفظ و یکپارچگی هویت شهرستانمان (کازرون) هستیم و از مسؤولین می‌خواهیم به جای فرافکنی، به فکر آبادانی شهرستان باشند.

*دکتر داود دهقان از دوسیران کازرون