تهاجم همه جانبه به سنگربانان دین و انقلاب!، «انتقاد» یا «انتقام»!

قرن هاست که حوزه های علمیه و مراجع معظم تقلید با تمام مشکلات، سختی ها و دست اندازی های دشمن و سرویس های جاسوسی برای «بی ریشه» کردنِ «اندیشه» های دینی و تبدیل مدارس علمیه به اندیشکده های بی محتوا، اما با تمام قوا و همچون سدهای استوار در حفظ و حراست از ریشه های علوم علوی همت گماردند و زمینه ساز بزرگ ترین انقلاب بشری و اسلامی پس از بعثت رسول گرامی(ص) گردیدند. در این میان گرچه «نفوذی» های «عالم نما» و عمامه داران «مرجع گرا» نیز همواره برای «بی دین» و «بی بنیان» نشان دادن حوزویان وارد شدند اما به لطف هوشیاری بزرگ مردان و ابَر عالمان انقلابی و هم سو با اندیشه های امام خمینی (ره) و امام خامنه ای(حفظه الله)، طبل رسوائیشان از بام روشن گری ها نواخته شد و اکثریت مراجع معظم همچنان یاری رسان مردم، انقلاب، ولایت و‌ متدینین، استوار باقی ماندند!.

این روزها اما در کشاکش مشکلات دست ساز دشمن و جنگ آشکار اقتصادی و روانی و تلاش برای زدودن اعتقادات جوانان از مبانی اولیه انقلاب و دین و عملی نمودن توطئه ی جدایی مراجع و علمای بزرگ از حاکمیت، و تنها اندکی پس از تجمعی عدالت خواهانه در فیضیه و البته سخنانی که خالی از عیب و نقص نبوده و اشکالاتی هم بر آن وارد است، ناگهان هجوم ایادی نفاق و الحاد به حوزه ها آغاز و بی سابقه ترین توهین ها و نسبت های ناروا در پوششی از کلمات‌ و سخنان امام (ره) و حضرت آقا، به بزرگانی که خود پدید آورندگان کرسی های «اندیشه ورزی» و «ضد الحادی» در چند صد سال اخیر بوده اند، سرازیر می شود!؟.

در روزگاری که دستگاه های شنیعِ بوسفیانی، امیرمومنان علی(ع)، تنها صدای عدالت انسانی، قله ی علم و تقوا و فضیلت، امام عارفان و متهجدان را به «بی نمازی» و‌ «بی دینی» و اولاد طاهرینش را به عوامل «خارجی» نسبت دادند، بی جهت نیست که حالا نیز، به خاطر وجود عده ای اندک و بی مقدار از نفوذی های بی اعتقاد به دین و سیاست در درون بعضی از حوزه ها، تمام مراجع، چراغ های تابان علم و اجتهاد و تقویت کنندگان ریشه های دین و انقلاب را به «بی دینی» و «بی سوادی» و تربیتِ شاگرادن «بی اعتقاد» به دین، انقلاب، امام و رهبری، متهم نمایند .

ای کاش متوجه بودیم که همان نفوذی های بی اعتقاد به دین و انقلابِ رخنه کرده در لباس روحانیون و اساتید آموزش دیده ی جنگ های روانی در موساد و سیا، حالا چگونه از حامیان امام(ره) و فرماندهان عالی مقدارِ سربازان روح اله و بقیة اله عج، انتقام می گیرند!؟ و ای کاش حداقل، متدینین و خودی ها در این دام گرفتار نمی شدند و ای کاش در «ناآرام» کردن فضای روحی جوانانمان و محافظان از «سنگربانانمان»، با دشمن همراهی نمی کردیم!، بصیرتِ یارانِ حسین ابن علی(ع) در ماه «ذی الحجه» سال ۶۰ از هجرت، مفید و کارساز بود!، نه بعد از ذبح سید جوانان بهشت در بعدازظهر عاشورای سال ۶۱ و... .