ناامنی «جاده ها»، افزایش «کشته ها»، مسئولین «ناشنوا»، بلای «جانِ» کازرونی ها!

جاده های مواصلاتی و مسیرهای عبور و مرور بین شهری و ترانزیتی، همچون رگ های رساننده ی خون به اعضا، جوارح و سلول های بدن انسان موجبات ادامه ی زندگیِ ساکنانِ هر منطقه را فراهم نموده و اختلال، ناهماهنگی و مشکل در زیر ساخت ها و تابلوهای هشدار دهنده، ای بسا موجبِ مرگِ دائمی و یا از کار افتادنِ سایر بخش ها گردیده و طبیعی است «درمانِ» این بیماریِ خوش خیم! مستلزمِ حضورِ کارشناسان خُبره، دست اندرکاران کارآزموده و مدیران آموزش دیده و آشنا به این حرفه بوده و هرگونه دخالتِ افراد خارج از سیستم، به نوعی خیانت و جنایت در حق مردم خواهد بود. با توجه به مشکلات متعدد در جاده های شهرستان کازرون و لزوم دقتِ بیش ترِ مدیران و‌ دل سوزانِ منطقه ای، استانی و‌ کشوری، موارد زیر مورد اشاره قرار می گیرند.

۱- طی بررسی های دقیقِ صورت گرفته، استان بزرگ فارس در شاخِص های مثبت و منفیِ متعددی مقام اولِ کشوری را به خود اختصاص داده که یکی از آن ها برخورداری از طولانی ترین مسیر های آمد و شدِ «درون» شهري و «برون» استانی و در عین حال پر تعدادترین میزان تصادفات و پر تلفات ترین آن ها بین استان ها محسوب می شود. در این میانه البته شهرستان کازرون و مسیرهای منتهی به آن نیز «مقام اول» در بینِ شهرستان های ۲۹ گانه ی استان را به خود اختصاص داده است!.

۲- وضعیت ویژه ی شهرستان در کوهستانی بودن اکثر جاده های بین استانی، تردد تعداد بالای خودروهای سبک و سنگین، قرار گرفتن بخش عمده ی جاده ها در لابه لای مناطق مسکونی، اشتغال عده ی زیادی از مردم، مخصوصا جوانان در شغل های مرتبط با جاده، وجود بیش ترین تعداد ماشین های سنگین و راننده های آن در کازرون،  عدمِ به کارگیریِ مسئولین دل سوز و مدیران توانمند در رأس هرم تصمیم گیری و تصمیم سازی های استانی و ‌شهرستانی، ناتوانی در جذب بودجه های کشوری، سفارشي بودنِ بخش عمده ای از پیمانکاران و نگاه های قومی، منطقه ای و «بخشی» نگری های اکثر نمایندگان از عمده ترین علل عقب ماندگی های شهرستان در بحثِ جاده و تونل سازی بوده است.

۳- ریشه ی اصلی در استمرارِ معضلات جاده ای شهرستان، افزایش تلفاتِ انسانی، ضررهای مادی و هزینه های درمانیِ ناشی از تصادفات، همانا «سیاسی» کردنِ امرِ «تخصصیِ» راه سازی ها و انتقال بودجه های اختصاصیِ مربوطه به مناطقِ دلخواهِ بعضی سیاسیونِ تازه به قدرت رسیده با هدفِ ظاهر کاری، قشری نگری و زمینه سازی جهت حفظ آرای انتخاباتی و تامین نگاه اقوام و طرفدارانِ منطقه ای و قبیله ای خود بوده به گونه ای که «اولویت» بندی های پروژه ای تنها بر اساس «نگاه» تنگ و فاقدِ منطق و تقوای این افراد و فشارهای آنان بر مدیران مربوطه تعیین و اجرا گرديده و طبيعي است تا زماني كه «تصمیم»گیری برای توزیع «بودجه»ها با دخالت های بی مورد و فاقد توجیه شرعی و قانونی این «کانون های فشار» همراه باشد، هیچ امیدی برای رفع مشکلات موجود و دفع خطرات پیشِ رو ، نخواهد بود.

۴- «کمبودِ» بودجه برای توسعه ی زیر ساخت های جاده ای و تعریف نشدنِ این برنامه ها در پروژه های ملی و استانی، یکی از اصلی ترین «بهانه»ها و‌ «توجیهاتِ» دست اندرکاران وزارتخانه ی عریض و‌ طویل «راه» برای بی توجهی های مستمر به امر «ایمن»سازی جاده های شهرستان کازرون بوده و تا به حال البته هیچ کس از خود نپرسیده که اگر پولی برای ساخت چند کیلومتر تونل و مسیرِ ترددی مردم در کازرون وجود ندارد! چرا در همین کشور و حتی استانْ، شهرهایی «نورِ چشمی»! وجود دارند که از بهترین امکانات و بیش ترین «بودجه»های ویژه ی دولتی برای ساخت اتوبان ها و حفرِ تونل های طولانی برخوردار می شوند؟! آیا این امر «بی عدالتی» در توزیع بیت المال و‌ «بی توجهیِ» مسئولین مربوطه در «جلبِ» نگاه مقام های دولتی و حتی «جذبِ» سرمایه گذارانِ داخلی و خارجی برای حضور در صنعت راه سازی نخواهد بود؟!.

۵- علی رغمِ اذعان به پیش رفت های نسبی در امر جاده سازی طی چهل سال پس از استقرارِ انقلابِ شکوه مندِ اسلامی در کشور و رفع بعضی از نقاط «حادثه»ساز و‌ حذفِ بخشی از مناطقِ «ناایمن» در مسیرهای رفت و‌ آمدی شهرستان، اما تاکید می شود کم کاری ها، بی توجهی ها و نا عدالتی ها در اختصاص بودجه و نگاه های تنگ نظرانه ی تعدادی از چهره های همیشه طلبکار! و تغییرِ مسیرِ هزینه ها از پروژه های «نشان دار» به سَمتِ مناطقِ غیر اولویت دار‌، تنها بخشی از مشکلات امروزینِ کازرون و‌ عقب ماندگی های تاریخی در امر جاده و‌ تونل سازی بوده است.

۶- اگرچه تلفات انسانی و‌ ضررهای مالیِ وارده به تردد کننده گان در کلیه ی مسیرهای ورودی و خروجی کازرون و‌ مناطقِ پیرامونی، در مقایسه با دیگر شهرستان ها به دلایل پیش گفته افزون تر است، در عینِ حال لکن چند قطعه، دارای بیش ترین میزان تصادفات و پر تلفات ترین آن ها بوده که از جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد:

۶/۱ - جاده ی شلوغ، تنگ، باریک و تاریکِ دو راهی دریس، از مسیر امام زاده سیدحسین(ع)، تا روستای حاجی آباد غوری و‌ قائمیه.

۶/۲ - مسیر قائمیه به دو راهی راهدار

۶/۳ - راه مواصلاتی و پر «ترددِ» خودرویی و پر «تراکمِ» انسانیِ کازرون به بخش جره و بالاده

۶/۴ - بخشِ عمده ی جاده ی جدیدِ دشت ارژن به کازرون از طریق دشت برم

۶/۵ - جاده ی کوهستانی، پر پیچ و‌ خم، ناایمن، همیشه پر تردد، تصادف خیز، خسته کننده و خطرناکِ کمارج تا اولِ کنارتخته .

که در این میان مورد ۶/۱ [دو راهی دریس به طرف سیدحسین] به دلیل عبور خودروهای فراوان، قرار گرفتنِ حداقل ۱۵ روستا در مسیر چند کیلومتری!، فقدان حتی یک میدان و سرعت‌ گیرِ استاندارد، نداشتنِ روشنایی در شب، احداث نشدنِ پل های «رو» و «زیر»گذر و سرعت بالای خودروها، دارای بیش ترین تلفاتِ جانی [کشته و زخمی شدنِ صدها نفر!؟ طی سال های گذشته] و ضررهای مادی به ساکنان روستاهای واقع شده در مسیر و سایر مترددین بوده که علی رغمِ برخورداری از زمین های صاف و فقدان موانع طبیعی، اما مورد بی توجهی و‌ کم عنایتی مسئولین مربوطه واقع گردیده است.

۷- «تونل سازی» در مناطقِ «کوهستانی» همواره یکی از اولویت های حاکمیتی در کشورهای توسعه یافته بوده و با توجه به اختراع ماشین های حفاریِ جدید و سریعُ العَمل، مشکلات قبلی برای شکافتن کوه ها و صخره ها نیز کاملا برطرف شده و نظر به این که جاده های شهرستان کازرون هم در منطقه ای نیمه جنگلی و‌ برخوردار از کوه های بلند و سخت گذر واقع گردیده، طبیعی است که «درخواست»های مکررِ مردم شهرستان و‌ حتی ساکنانِ میلیونی استان بوشهر جهت سرعت بخشیدن به حفر و تکمیلِ چند تونل، انتظاری به جا و منطبق با حقوق قانونی و‌ زیست بومی خود بوده که امید است با رفع مشکلات مالی دولتِ محترم و کنار رفتن بعضی افرادِ «محدود اندیش» و «سیاست زده» از مراکز «تصمیم ساز» کشوری و استانی، این «حقِّ مُسَلّم»! هرچه زودتر عملیاتی و راه اندازی گردد.

۸- برای حلِّ مشکلات موجود، به حداقل رسانیدنِ تلفات و جلوگیری از اِتلاف جان و اموال مردم و از طرفی تسهیل در عبور و مرور، دفعِ مخاطرات و رفع نگرانی های ساکنین شهر و روستا، پیشنهادهای متعددی وجود دارد که مهم ترین آن ها عبارتند از؛

۸/۱- جلوگیری از دخالت های بی موردِ سیاسی کاران و سپردنِ امور به هیاتی متخصص، دل سوز و‌  «همه جا نگر»!.

۸/۲- تلاش برای اقناعِ تصمیم گیران دولت جهت عبورِ اتوبان شیراز – بوشهر از محدوده ی جغرافیایی شهرستان بزرگ، دیدنی و زیبای کازرون و یا ساخت بزرگ راهی جداگانه از همین مسیر.

۸/۳- ساخت و راه اندازیِ تونل های بزرگ و قطعات جاده ای کوچکِ جانبی با استفاده از سرمایه های خصوصی و ارایه ی مجوزِ اخذ عوارض توسط سرمایه گذاران.

۸/۴- راه اندازي و بازسازیِ جاده ی زیر سازی شده، محکم، آماده، فاقدِ موانع طبیعی و معارضینِ هزینه بَر و قدیمی، معروف به «راه شاهی»، که دقیقا از دو راهی دریس آغاز و ضمن عبور از مرکزِ این دهستان، انشعابی از آن به دو راهی «راه دار» و بخشی دیگر با گذر از روستاهای احمدآباد، خداآباد، جدس و...، از زیرِ منطقه ی حفاظت شده ی بیشابور نهایتا به مسیر ترانزیتیِ بوشهر – شیراز ختم می شود.

۸/۵- ساخت «بزرگراه» و «خطِ آهنِ» فراشنبد – کازرون – خوزستان به عنوانِ حلقه ی اتصالیِ «اتوبان ها» و «مسیرِ ریلیِ» جدیدالتاسیس اهواز به شیراز و شیراز به عسلویه و بوشهر .

در پایان ضمن تشکر از «کسانی» که طی سال های گذشته برای حل مشکلات و‌ معضلات جاده ای استان فارس و‌ شهرستان باستانی کازرون تلاش نموده اند، توفیقِ آنان در خدمت رسانی سریع تر، اقدامات کارشناسی تر و‌ فعالیت های تخصصی ترشان را از خدای متعال مسالت نموده و از همین جا دستان پُر کارشان را!، مهربانانه می بوسیم.