اگرچه هنوز برخي آدم­هاي قديم پيدا مي­شوند كه در روزها و فصل­هايي از سال منتظر تغيير هوا و ابري شدن آسمان و بارش باران هستند اما قُدماي كازرون ما، همگي براساس تجربيات و باورهاي آزموده شده اي در ايام سال، تقويمي داشتند كه مطابق آن بارندگي ها و تغييرات آب و هوايي و وزش بادهاي موسمي را پيش بيني مي كردند و انتظار مي كشيدند. البته افراد فرهيخته اي هم بودند كه باورهاي هواشناسي مرسوم را بعضا با ديدگاه هاي علمي روز و تجربه هاي منطقي خود ارزيابي مي كرده اند يعني آن تجربيات و باورها، ناشي از برداشت هاي غلط ذهني و خرافي نبوده است. اين را بايد تذكر داد كه نام برخي ايام را از صُوَر فلكي تقويم هاي قديم برداشت مي كرده اند. برخلاف زمان حال، مردم قديم، خود را با طبيعت عجين مي دانستند و شايد يكي از علل بي توجهي نسل حاضر نسبت به عوامل تخريب كننده ي زيستگاه ها همين دوري از طبيعت باشد. اگرچه بشر ديروز با ابزار ساده اي سروكار داشت و با آن ها نيازهاي خود را از محيط طبيعي برطرف مي كرد اما امروز انسان ها با ابزارهاي گسترده و پيچيده اي از قعر زمين و دورترين نقاط، مايحتاج خود را تامين مي كنند و به ندرت متوجه مي شوند كه شديدا به اين طبيعت وابسته اند و اگر قحط سالي و عُسرتي پيش آيد كمي مُتنبه گرديده و بعد از گشايش آسمان مجددا غافل مي شوند.

- باران خِرمَن پاك كن: بعد از نيمه ي تابستان و به اصطلاح قُدما بعد از طلوع ستاره ي خُنَك (يعني خنك شدن هوا) بادي از ناحيه ي غرب و جنوب غربي وزيدن مي گرفت. برزگران بعد از كوبيدن خوشه هاي غلات و حبوبات در خرمنگاه ها در نيمه ي دوم تابستان از وزش باد مزبور براي جدا كردن دانه و چوب و برگ محصولات بهره مي بردند (بادُوسي كردن: آسياب كردن با استفاده از باد) كه به آن، باد خِرمَن پاك كن مي گفتند.