‌‌دزدي‌ را در حال‌ بريدن‌ قفل‌ مغازه‌اي‌ ديدند، از او سؤ‌ال‌ كردند: چه‌ مي‌كني؟ گفت: دارم‌ دُهُل‌ مي‌زنم. گفتند: اگر دُهُل‌ مي‌زني، پس‌ صدايش‌ كجاست؟ گفت: فردا كه‌ صاحب‌ مغازه‌ آمد، آن‌ قدر داد مي‌زند كه‌ همگي‌ صدايش‌ را مي‌شنويد.

 بدون‌ شك‌ عاشورا صداي‌ دُهُلي‌ بود كه‌ از سال‌ها قبل‌ نواخته‌ شده‌ بود. پيامبر اسلام‌ در بستر بيماري‌ قرار گرفتند. دستور دادند قلم‌ و دوات‌ را بياوريد تا تكليف‌ خلافت‌ را براي‌ بعد از خود معين‌ كنم. خليفهِ‌ دوم‌ (عمر) گفت: (نعوذ بالله) هذيان‌ مي‌گويد، او مريض‌ است!

‌اولين‌ قداست‌شكني‌ در اسلام‌ آغاز شد. به‌ پيامبري‌ كه‌ مردم‌ اجازه‌ نمي‌دادند آب‌ وضويش‌ به‌ زمين‌ برسد و از آن‌ به‌ عنوان‌ تبرك‌ استفاده‌ مي‌كردند، توهين‌ شد؛ به‌ شخصيتي‌ كه‌ از خطا و اشتباه‌ مصون‌ است، جسارت‌ شد؛ هنوز علي(ع) مشغول‌ غسل‌ و كفن‌ است‌ و پيامبر را دفن‌ نكرده‌اند كه‌ قداست‌شكنان، قداست‌هاي‌ بعدي‌ را هم‌ شكستند.

حرف‌ پيامبر را زمين‌ گذاشتند؛ علي(ع) را از خلافت‌ بركنار كردند، به‌ فاطمه‌ زهرا(س) و اهل‌ بيت‌ جسارت‌ كردند و... يك‌ يك‌ قداست‌ها در حال‌ شكستن‌ است‌ تا آن‌ كه‌ با كمال‌ تعجب‌ در عاشورا عده‌اي‌ مسلمان‌ ـ و نه‌ يهودي‌ و مسيحي‌ و زردشتي! ـ آن‌ حادثه‌ غم‌بار را رقم‌ زدند. پس‌ هر وقت‌ قداست‌شكني‌ صورت‌ گرفت، بايد منتظر عاشورا بود؛ و هر كس‌ نگران‌ اين‌ موضوع‌ است، بايد جلوي‌ قداست‌شكني‌ را بگيرد.

‌در زمان‌ كنوني؛ اسلام، قرآن، نظام، امام، ولايت‌ فقيه‌، مرجعیت و روحانيت‌ از قداست‌ها هستند كه‌ همگي‌ بايد با چنگ‌ و دندان‌ از آن‌ها مواظبت‌ كنيم. نكند خداي‌ ناكرده‌ این قداست‌ها شکسته شود  كه‌ در آن‌ صورت‌ عاشورايي‌ ديگر رقم‌ خواهد خورد.