حضرت علی بن موسی الرضا (علیه السلام) در یازدهم ذیقعده سال 148 هجری دیده به جهان گشودند. مادر او بانویی با فضیلت بنام «تُکتَم» بود که پس ازتولد حضرت، از طرف امام کاظم (علیه اسلام) «طاهره» نام گرفت.

کنیۀ ایشان «ابوالحسن» و لقبشان «رضا» است. آن حضرت پس از شهادت پدر بزرگوارشان در زندان بغداد (در سال 183 هجری) در سن 35 سالگی عهده‌دار مقام امامت و رهبری امّت گردیدند.

مدت امامت آن حضرت بیست سال بود که ده سال آن معاصر با خلافت هارون الرشید (لعنت الله علیه)، پنج سال معاصر با خلافت محمد امین (لعنت الله علیه)، و پنج سال آخر نیز معاصر با «عبدالله مأمون (لعنت الله علیه)، بودند.

در سیره‌ی زندگانی حضرت رضا (علیه السلام) چنین وارد شده که آن حضرت هیچ گاه بواسطۀ کلام خویش بر کسی ظلم روا نداشتند و یا کلام کسی را قطع نکردند. چنانچه قدرت بر برآوردن حاجت شخصی را داشتند، به هیچ عنوان در حق او کوتاهی نمی‌کردند. خندۀ آن حضرت تبسم بود و همیشه به عهد خود وفا می‌کردند.

امام تا آغاز خلافت مأمون (لعنت الله علیه) در زادگاه خود، شهر مقدس مدینه، اقامت داشتند، ولی مأمون پس از رسیدن به حکومت، حضرت را به خراسان دعوت کردند و سرانجام حضرت در ماه صفر سال 203 هجری (در سن 55 سالگی) به شهادت رسیدند و در همان سرزمین به خاک سپرده شدند.

امام رضا (علیه السلام) فرمودند: «صَدیقُ کلِّ امرِئٍ عقلُهُ و عَدُوُّهُ جهلُه: دوست هر انسانی عقل او و دشمن هر انسانی جهل او می‌باشد.»

هر چند فظائل حضرت را نمی‌توان شمرد اما خوب است بدانیم پیغمبر اکرم (صل الله علیه و آله) فرمودند به زودی پاره تن من در سرزمین خراسان مدفون می‌گردد که هیچ مؤمنی او را زیارت نمی‌کند مگر اینکه حق‌تعالی بهشت را بر او واجب می‌کند و آتش جهنم را بر بد ن او حرام می‌گرداند.

و یا در حدیث دیگری می‌فرمایند.

پاره‌اي از تن من در خراسان مدفون خواهد شد که هر غمناکی او را زیارت کند خداوند غم‌هایش را برطرف می‌کند و هر انسان گنهکاری او را زیارت کند خداوند گناهان او را می‌آمرزد.