- کدوم آزادی؟ کدوم امنیت؟

- من توی خانواده­ خودم، دارم روز به روز زوال رو می­ بینم.

- این­جا امکانات نیست. صبح تا شب همش کار و کار و کار. اصلاً فرصتی و پولی برای با هم بودن و تفریح نیست.

- دوستشون ندارم. دیگه هم عروسک خیمه شب بازی نمی شم. آخرین باری که رأی دادم، هاله زنده بود.

- بابا توی دنیا فیلم می­ سازن، تبلیغش رو می­ بینی هاج و واج هستی از تکنولوژی. بعد به فیلم ساده­ ای مثل قلاده­ های طلا می گی خوش­ ساخت (پوف)، بی­طرف؟ بله، اون همه مردم، چغندرقند بودن؟ شعور نداشتن؟ همه­ ش کار انگلیس بود و «یک نفر» از ام­ آی­ سیکس؟

- این پدر تو بود که انقلاب کرد نه پدر من.

- مگه ما چقدر با کره­ شمالی فرق داریم؟ یه حکومت شبه دیکتاتوری. یه ملت و دولت منزوی.

- باید برداری بری از این مملکت، فرار کنی. مگه ما اینجا زندگی می­ کنیم؟

- ...

خلاصه دو گفتگوی دوستانه­ من با دو دوست که مثل خودم، کمترین مناسبت جدی با سیاست ندارند.

و نتیجه دیدگاه این دو دوست: تا این­ ها هستند، این مملکت درست بشو نیست.

 این یعنی یک مملکت امام زمانی به معنی واقعی کلمه.

همه بنشینیم. هیچ کاری نکنیم. صمٌ بکمٌ عمیٌ. این­ ها بروند. هر کسی جای این ها بیاید، ایران می­ شود گلستان.

انتظار ظهور یک حکومت پاک و مطهر را بکشیم.

یا بار و بندیل ببندیم و فرار مغزها کنیم به دیاری که مردمش، آنجا را ساخته­ اند.

***

 دنبال رأیت می­ گردی؟

سؤال: عضو کدام حزبی؟ برای توسعه­ تفکر نامزد مورد نظرت و افزایش توان حزب، چند ایده داده­ ای و چندتایش را اجرا کرده­ ای؟ چند تا از کتاب­ هایی را که حزب شما چاپ کرده است در اختیار من قرار بده تا بیشتر با شما و روش شما آشنا شوم. خط مشی اقتصادی شما چیست؟ برنامه­ شما برای گسترش چتر تأمین اجتماعی، کاهش بیکاری، کاهش وابستگی بودجه به درآمدهای نفتی، مدیریت نرخ تورم و خصوصی­ سازی در راستای سند چشم­ انداز ملی چیست؟ راستی آدرس دفتر حزب شما کجاست (بود)؟ چند نمایندگی در چند استان دارد؟ چند عضو دارید؟

چقدر این سؤال­ ها غریب هستند! اگر از من هم بپرسی جوابی ندارم که به شما بدهم. من هم مثل تو. می­ دانی؟ این­ ها نقطه ضعف است. نقطه ضعف برای من و تویی که داریم دل خوش می­ کنیم به «یک نفر» و فحش می­ دهیم به «یک نفر» و نقطه ضعف برای آن «یک نفر»ها که نتوانسته­ اند برای من و تو و احتمالاً خودشان، جوابی درست و منطقی دست و پا کنند.

***

می­ توانم از شما سؤال کنم اگر این­قدر با این­ها دوست نیستی، پس این­ همه تلاشت برای شرکت در آزمون­ های استخدامی رسمی برای چیست؟ دنبال رابطه گشتنت را باید کجای دلم جا بدهم؟ تو انگار با خودت هم رو راست نیستی!

کم نیستند بین این همه آدمی که در این دستگاه فلج و کم خاصیت دولت، حقوق می­ گیرند از مال من و تو و جیب دولت (کیسه نفت)، و هی دشنام می­ دهند ولی­نعمتشان را.

مدیر است (دولتی یا خصوصی چه فرقی می­ کند؟ یکی از من و توست. مردم این دیار.) ولی برای رفعِ این همه مشکل دستگاهش حتی یک طرح ندارد. یا اگر طرح دارد، توان و حوصله­ اجرایی کردنش را ندارد و حالا هم که نمی­ تواند، نمی­ گوید: تسلیم، من نمی­ توانم، استعفا. سر بی درد را که به دردسر نمی­ دهند. یعنی احساس درد نمی­ کند از این مشکل. حس مسئولیت­ پذیری اجتماعی ندارد. وجدان کاری ندارد. عِرق ملی ندارد. نمی­ فهمد دست کم از وقتی وارد سازمان شد، زمانش را، فکرش را و توانش را به سازمان فروخته است. نباید با موبایل صحبت کند. نباید از فکر اصلاح کارهایش بیرون بیاید. نباید یک ذره از ترس ضایع شدن حق مردم و سازمان، آرام و قرار داشته باشد.

مگر آن­ کسی که پارتی را کرده است سکه­ ی رایج، از کره­ مریخ آمده؟ نه. یکی از من و توست. مردم است.

مگر آن­ ها که رشوه می­ دهند و رشوه می­ گیرند، خارجی­ اند؟ نه. ایرانیِ ایرانی هستند و همه­ درد، همین ایرانی بودن ماست؛ سرشار از ادعاهای تو خالی.

همه که دکتر حسابی نمی­ شوند تا بروند وام بگیرند برای ایران روی کره­ ماه زمین بخرند. همه که چمران نیستند از برکلی و ناسا، بلند شود بیاید برود روی زمین پر از مین. همه که بازرگان و بهشتی نیستند تا سینه سپر کنند در مقابل هر آنچه فحش و دشنام.

راستی دوست عزیز، تو برای پیشرفت این کشور چه قدمی برداشته­ ای؟

***

 می­ پرسم خب اگر این ها بروند. آقا اصلاً فرض کن این­ ها رفته­ اند. به نظر تو قرار است چه کسی، چه گروهی، چه تفکری جای این­ها را بگیرد؟ ها؟

***

پدر من اگر انقلاب کرد و پدر شما اگر انقلاب نکرد، دانستند که اگر محمدرضا می­ رود، قرار است یک خمینی به جایش حکومت کند با همه­ ویژگی­ هایی که از یک رهبر و کاریزمای مذهبی باید انتظار داشت؛ خوب یا بد ولی مشخص است. سازمان هم دارد: حوزه و مسجد. تازه بنی­ صدر و بازرگان و مطهری و بهشتی و سحابی و هاشمی و خامنه­ ای و صانعی و ... هم با او هستند.

من و تو مسئول کار پدرانمان نیستیم.

اما تو که هی طبل رفتن این­ ها را می­ کوبی، کدام سنگ را به سینه می­ زنی؟ معرفی کن. سابقه و سازمانش را بگو. بگو یک نفری را داری مثلاً شبیه الغنوشی در اخوان­ المسلمین تونس. تا کتاب­هایش را و سابقه­ تشکیلاتش را بخوانم و حمایتت کنم اگر واقعاً از این­ها بهتر است. هزینه­ یک انقلاب جدید را هم به جان می­ خرم.

من دیگر هیچ سؤالی از شما ندارم. جواب همین یک سؤالم را اگر بدهی، خودم راه تحقیق را بلدم.

***

و من دفاع می­کنم از ایرانی که دارم در آن به سختی و با تحمل همه­ نابسامانی­ ها و دریوزگی­ هایش و لذت از همه­ زیبایی­ها و فرهنگ و تمدنش بزرگ می­ شوم؛ بزرگتر از سنم.

من به «رأی دادن یا ندادن» فکر می­ کنم: من «رأی می­دهم» با فکر، «رأی نمی­ دهم» با فکر، حتی حالا که حاله زنده نیست.

 نمی­ گویم مخالف نباش. چه اشکالی دارد؟ کیست که دلش از این شرایط خون نباشد؟ ولی یک مخالف آگاه، بالغ و هدفمند. تا شایسته­ حمایت باشی و لایق ترس حکومت. هیچ چیز بهتر از ترس حکومت از آگاهی مردم نیست.

وگرنه اینقدر بنشین و کاری نکن و در انتظار ظهور باش، تا خورشیدت، پشت این بی­ تحرکی، غروب کند.