ببهروک آی ببهروک ……….  خوب یادم هست بچه که بودیم با شنیدن این صدای  آشنا بسوی مادر می شتافتیم و التماس کنان از او طلب پنج ریال پول می کردیم و او از گره زیر چارقد گل باقله ایش پنج زار یا همان پنج ریال خودمان را (که امروز دیگر در سیستم اقتصادی و معاملاتی ما هیچ جایگاه و معنایی ندارد و به قاب تاریخ پیوسته)  بیرون می آورد و ما سراسیمه به کوچه می دویدیم تا از فروشنده ی دوره‌گردی به نام کًری که هر روز کارش آوردن تنقلات فصلی مانند بنشوک و لمریک و ببهروک به کوچه ها بود خرید کنیم.

ممدحسن یا همان کٌری آن موقع ها مردی سیه چرده وکوتاه قامت بود با موهایی مجعد و وزوزی . با گونی یی بر دوش که تمام دارایی و سرمایه اش برای امرار معاش در آن قرار داشت. از هفت مملکت آزاد بود با همین گونی و محتویاتش امرار معاش می نمود . به نظرم زن و بچه ای نیز نداشت. متاسفانه مردم تمسخرش می کردند. اما من با همان سن کودکی خوب می دیدم که خیلی چیزها حالیش بود خیلی می فهمیدش . گاهی حرف هایی می زد که یک دنیا معنا داشت . آدم ژرف اندیشی بود. بینش عمیق اجتماعی و خاصی داشت. به تمسخرهای این و آن در دلش می خندید . خلاصه از بد حادثه به این وادی  دست فروشی کشانده شده بود. گاهی اوقات نه به قضد تمسخر بلکه به قصد کشاندن حرف های قلمبه و سلمبه از زبانش هم که شده پا به پایش می گذاشتم و او با همان نگاه های عاقل اندر سفیه همیشگی اش می گفت برو بچه برو  بذار کاسبی مون رو بکنیم.

پیش از ظهر ها سرو کله اش پیدا می شد و چند قدمی که می رفت یکبار فریاد می زد که…. ببهروک آی ببهروک ……

بیو لمریک تازه و آبدار ببر …….. کنار شیرین داریم و…………… بعد یک قاشق ببهروک  را روی برگ تازه انگور یا توت می ریخت و به ما می داد.

در آن دوران خوش کودکی همیشه با خود می اندیشیدم که این همه ببهروک و لمریک و کنار خوشمزه را ممدحسن از کجا می آورد؟ تا اینکه جوان شدیم و پاهای مان به کوه رفتن آشنا گشت. همیشه گفته ام و باز هم می گویم که یکی از نعمت ها و لطف های بزرگ خداوند نسبت به خودم همین آشنایی ام با کوه و کوهنوردی بوده است. چه بسیار دوستان با مرام و عزیزی که در این راه در  مسیر زندگی ام قرار گرفتند و امروز به وجودشان می بالم و چه خاطرات فراوانی که از این همه سال کوه پیمایی در گنجینه ی خاطراتم ثبت و ضبط گردیده است و صد البته چه تجربیات گران بهایی که در این راه نصیبم شده است .

القصّه آشنایی من با طبیعت سخاوتمند کازرون موهبتی بود بس گران‌بها تا پی به رازهای سر به مهر کودکی ام ببرم. سوالاتی که روزگاری پاسخش را در نگاه ها و جواب های کری ممدحسن نیافته بودم اینک با پا گذاشتن به دامان طبیعت بی نظیر کازرون در می یافتم .

آری ببهروک یا همان گیلاس وحشی و کوهی میوه ای است که در اوایل اردی بهشت ماه تا اواسط خرداد در دامنه‌ی کوه‌های شمالی شهر به وفور یافت می شود. درختچه ای به بلندای یک تا یک و نیم متر با برگ هایی ریز که در فروردین شروع به میوه دهی می کند اما تا اردیبهشت ماه نگردد این میوه شیرین و قابل خوردن نمی گردد. در ابتدا سبز و نارس و بسیار تلخ است اما با گرم شدن هوا کم کم تغییر رنگ داده و زرد و آبدار و شیرین می گردد. دارای یک هسته کوچک بوده و گوشته ای شیرین و ملس دور تا دور آن را گرفته است. گفته می شود که فواید بسیاری دارد از جمله برای پاکسازی معده و دستگاه گوارش مفید و سودمند است. علاوه بر رنگ زرد آن گاهی به درختچه هایی با میوه ی قرمز و سیاه نیز بر می‌خوریم که البته فراوانی کمتری نسبت به رنگ زردش دارند. به وفور در کوهستان‌های اطراف دوان و بورنجان و دردانه یافت می شود. اهالی دوان به آن ( گوسرگ) می گویند و چیدن  آن تابع شرایط خاصی است و باید در ظرفی سطل مانند نگه داری شود تا زمان آوردنش به خانه و تقدیم به اهل منزل له و خراب نگردد. باید تازه تازه آن را خورد و لذّت برد چون بسیار زود سست و لزج می شود . بهترین حالت خوردنش همان است که در مسیر کوهنوردی هی بچینید و بر کف دست بریزید و بخورید و بروید البته خوردن زیاد از حد آن نیز گرفتگی گلو و سنگینی معده را بدنبال خواهد داشت .