هفته اول ماه محرم که به نام هفته امر به معروف و نهی از منکر نامگزاری شده است بسیار با مسمی و دارای آثار ماندگار در عرصه اجتماعی جمهوری اسلامی می­باشد، زیرا که این اقدام در واقع ناشی از تفکر و باور شیعه است که قیام عاشورا و نهضت خونین اباعبدا...الحسین(ع)، آنچنان با دو فریضه امر به معروف و نهی از منکر عجین گردیده که ذکر هر کدام، دیگری را در اذهان تداعی می­کند، زیرا که امام حسین(ع) به هنگام حرکت از مدینه به سوی مکه در وصیتنامه­ای که نگاشت و با مهر خویش ممهور ساخت و تحویل برادرش محمد حنفیه داد، این نکته اساسی را مورد توجه قرار داد ”و انّی لم اخرج اشراً و لا بطراً و لا مفسداً و لا ظالماً و انّما خرجت لطلب الاصلاح فی امة جدی، ارید ان آمر بالمعروف و انهی عن المنکر و اسیر بسیرة جدی و ابی علی بن ابی­طالب (مقتل خوارزمی ج 1 ص 188) و من نه از روی خودخواهی و یا برای خوشگذرانی و نه برای فساد و ستمگری از مدینه بیرون می­آیم، بلکه هدفم از این مسافرت امر به معروف و نهی از منکر می­باشد و مقصدم از این حرکت اصلاح امت و احیاء سنت جدم و راه روش پدرم علی ابن ابی­طالب می­باشد."
آری؛ امر به معروف و نهی از منکر روش انبیاء و شیوه صلحا و فریضه بزرگ الهی است که سایر فرایض به وسیله آن بپا داشته می­شود و در پرتو آن راه­ها امن، کسب ها حلال، حقوق افراد تامین و زمین­ها آباد می­گردد، از دشمنان انتقام گرفته می­شود و کارها در مسیر صحیح قرار می­گیرد.
ولی متاسفانه جایگاه این دو فریضه مهم و سازنده در جامعه خالی و اجرا و عمل به آن مغفول مانده بود، تا این که در سال 1372، به جهت ضرورت و تبیین جایگاه این دو فریضه، مقام معظم رهبری دستور تشکیل ستادی با عنوان ”احیای امر به معروف و نهی از منکر" صادر فرمودند و در همان سال، هفته اول محرم الحرام را با عنوان هفته امر به معروف و نهی از منکر نامیدند.
ضرورت ترویج و به ثمر رساندن فریضه امر به معروف و نهی از منکر در جامعه اسلامی آن قدر با اهمیت بود که هنگام تدوین قانون اساسی جمهوری اسلامی، در هشتمین اصل آن به این امر مهم پرداخته و به استناد آیه 71 سوره مبارکه توبه ”والمومنون و المومنات بعضهم اولیاء بعض یأمرون بالمعروف و ینهون عن المنکر" آن را به عنوان یک اصل مطرح کرده است؛ مبنی بر این که: ”در جمهوری اسلامی ایران دعوت به خیر، امر به معروف و نهی از منکر وظیفه­ای است همگانی و متقابل بر عهده مردم نسبت به یکدیگر، دولت نسبت به مردم و مردم نسبت به دولت، شرایط و حدود و کیفیت آن را قانون معین می­کند" که این کار در تاریخ کشور و در بعد قانون­گذاری بی­سابقه بوده است.
با توجه به آیه 104 سوره آل عمران که می­فرماید: ”و لتکن منکم امة یدعون الی الخیر و یامرون بالمعروف و ینهون عن المنکر و اولئک هم المفلحون-و باید که از شما جماعتی باشند که خلق را به خیر و صلاح دعوت کنند و امر به نیکوکاری و نهی از بدکاری کنند، و این­ها (که واسطه هدایت خلق هستند) رستگار خواهند شد.
در عین حالی که امر به معروف و نهی از منکر یک وظیفه همگانی است، با توجه به مفاد آیه فوق،باید عده­ای در این امر پیشتاز باشند تا این وظیفه الهی روی زمین نماند و جامعه به صلاح و سداد و رستگاری برسد.
بنابراین بر مومنین است که با تمام تلاش و نهایت اخلاص از بی­تفاوتی پرهیز نموده و با توجه به شرایط و مراحل وجوب امر به معروف و نهی از منکر، خوبی­ها را ترویج و بدی­ها را از جامعه اسلامی دور سازند و با اتحاد و برادری برای اقامه خوبی­ها و اصلاح امور مردم جهان و پالایش جوامع انسانی از فسق و فجور و شرک و ظلم و ستم قیام به امر به معروف و نهی از منکر نمایند.
طبیعی است که اولویت این اقدام خداپسندانه (امر به معروف و نهی از منکر) اول شامل خود و جامعه و کشور اسلامی خود است، تا امتی نمونه و الگویی جذاب و تاثیرگذار برای جوامع دیگر باشیم.
یقیناً اگر مردم شریف و مومن در برابر رواج بدی­ها، کژی­ها و پلشتی­ها، بایستند و تحمل ننمایند و معترض شوند، مسئولین مربوطه را به چالش بکشند و خلاف­ها را هرچند کوچک برنتابند و بطور لسانی(حداقل) نهی و از معروف­ها و خوبی­هایی که به آن عمل نمی­شود امر نمایند، به امنیت و آرامش و عدالت اجتماعی بیشتر و وضع مطلوب­تر از این که هست می­رسیم و اگر خدای نخواسته به بی­تفاوتی روی آوریم، به من چه و به تو چه؟ و دست روی کلاه خودت باشد تا باد نبرد، پیشه سازیم، به وضع بدتر از آن چه هست می­رسیم و بدها و بدترها و بی­رحم و مروت­ها بر ما حاکم می­شوند و چیزی از اسلام جز ظاهری، شعاری و پوسته­ای نمی­ماند.
همانطور که در سال 61 هجری یعنی بعد از قریب نیم قرن از رحلت پیامبراعظم(ص) اسلام ناب به تدریج رنگ باخت و اسلام اموی یعنی اسلام زر و زور و تزویر، اسلام وارونه بر مردم حاکم شد و اشرار و دغلبازان و دنیاخواهان بی­رحم و مروت بر جوامع اسلامی سلطه پیدا کردند؛ ظلم و زور و تزویر و دنیاطلبی جای عدالت، صداقت و اخلاص رااشغال کرد. امام معصوم و عادل و عالم منزوی شده، ناکثین و قاسطین و مارقین از هر طرف بر آن پاکان و نیکان هجوم آوردندو هر روز عرصه را بر آنان تنگ و تنگ­تر می­کردند؛ تا این که امام معصوم حضرت اباعبدا...الحسین(ع) برای نجات اسلام ناب محمدی(ص)، و پالایش آن از اسلام اموی قیام کردند و از جان و مال و فرزندان و همه در این راه گذشتند.
بنابراین حسینی بودن، صرفاً به عزاداری، سینه زنی و گریه و ندبه و نذر و ... نیست. حسینی بودن از مال و جان و حتی گاه از آبرو گذشتن است و همه را فدا کردن است. در برابر ناملایمات، ظلم و تعدی، فساد و بی­بند و باری، رشوه­خواری، رابطه­بازی، دزدی، پایمال کردن بیت­المال، کم­کاری و ... بی­تفاوت نبودن است. طبق قانون تذکر دادن، اعتراض کردن، شاکی شدن نسبت به مظاهر فسق و فجور و بی­بندباری و تقلیدهای کورکورانه و به سبک زندگی بیگانگان، فاسقان ... تحمل نکردن و با منطق و مهربانی و زبانی لین تذکر دادن است. مطالبه عمل به قانون و مطرح کردن قوانین پویای مغفول مانده است.
همه در برابر ناهنجاری­های موجود مسئولیم، عده­ای با سکوتشان، عده­ای با کتمان کردن خلاف­هایی که دیده­اند و یا شاهد آنند، عده­ای با نگفتن­هایشان، عده­ای با مماشاتشان، عده­ای با شریک دزد و رفیق قافله بودن­شان، عده­ای با عدم مدیریت­ درست­شان، عده­ای با ناتوانی­ها و نالایق و بی­عرضه بودن­شان و... عده­ای با ساخت و پاخت­شان و وارد معامله شدن با خلافکاران، عده­ای با باندبازی­ها و گروه­گرایی افراطی­شان، عده­ای با نان قرض هم دادنشان و ... در این وضعیت عده­ی قلیلی هم که می­خواهند به وظیفه دینی‌شان عمل کنند، می­خواهند حسینی باشند در جامعه اسلامی مظلوم می­مانند، تحقیر می­شوند، راه به جایی نمی­برند و مورد ظلم در قضاوت نا بجای افراد واقع می‌شوند. مثلاً آمران به معروف و ناهیان از منکر که مخلصانه در این میدان وارد می­شوند، این همه کار خوب می­کنند، با مهربانی و ادای احترام و زبان لین تذکر می­دهند، اگر در بین صدها نفر یک نفر از روی نادانی یا در برابر هتاکی و ناسزا، تاب نیاورد و عکس­العمل تندی از خودنشان دهد، همان را تابلو می­کنند و دوست و دشمن آن را پتک کرده بر سر آمرین و ناهیان می­کوبند و از هه بدتر و ظلم بی­حساب­تر، همین اتفاقی که در اصفهان افتاده، که یقیناً هیچ انسان مومن و متدین، آگاه و فهمیده و عاقلی دست به چنین جنایتی نمی­زند، حتی هیچ احمقی چنین کاری نمی­کند. چون معلوم است که علاوه بر آن که کار شیطانی و باعث خشم خدای متعال می­شود، نفع و سودش فقط برای دشمنان این مردم و این مملکت امام زمانی است.
و بعد شاهدیم که دشمنان قسم­خورده و برخی خودفروخته های فراری و متاسفانه برخی افراد بی­بصیرت یا مغرض داخلی، این کار جنایتکارانه به دست عوامل خودفروخته و آلت‌دست بیگانه و احمق را چماق کرده بر سر متدینین و آمران به معروف و ناهیان از منکر می­کوبند تا این فریضه سازنده الهی در جامعه گسترش نیابد و همچنان بر زمین بماند تا دشمنان بهتر بتوانند به ترویج فسق و فجور و ترویج بی­بند و باری و بی­حجابی بسیار زشت بپردازند وگرنه چطور ممکن است، زمانی که موضوع امر به معروف و نهی از منکر و حمایت قانونی از آمرین و ناهیان در مجلس و قوه قضاییه پیش می­آید و در شرف رسیدن به هفته احیاء امر به معرف ونهی از منکر و فرا رسیدن محرم که ماه جوشش شور و شعور و عشق و غیرت و درس گرفتن از مکتب سرور آزادگان حضرت سیدالشهداء حسین بن علی ع است، چنین جنایتی انجام شود، جز این که حساب شده باشد و از دشمنان دین و مملکت و ملت شریف شیعه ایران دستور گرفته باشندو همان­ها که فتنه 88 را در خارج و ایادی آن­ها در داخل برنامه­ریزی کردند و راه انداختند و در روز عاشورا به هیئات­ها و عزادارن حسینی حمله کردند و برای همیشه خودشان را خفیف و خوار و روسیاه نمودند.
هیئات­ها و عزادارن حسینی به هوش باشند، صحنه و عرصه امر به معروف و نهی از منکر را فراموش نکنند و این انحرافی که نباید در سیاست وارد شوند را برنتابند، اگر عزادارن حسینی مدافع ارزش­های اسلامی، جمهوری اسلامی و پیرو حسین زمان یعنی امام خامنه­ای مد ظله العالی نباشند و در این راه پیشتاز ی ننمایند پس از چه کسانی باید توقع داشت، زیرا که این انقلاب و نظام جمهوری اسلامی برخاسته و ثمره انقلاب امام حسین(ع) است و در طول همان قیام و انقلاب بوده و هست و رهبر عزیز و عظیم­الشان ما، ولی امر مسلمین هم از تبار حسین و از شاگردان برومند مکتب حسینی و نایب­الامام می­باشد و این راه همان راه حسین است. و ما که دو حسین نداریم، یکی سیاسی، قیام­گر، انقلاب­گر، مرد میدان و دیگری فقط اهل گریه و ندبه و دعا و ذکر. هیاتهای حسینی متوجه باشندکه بعضی بدنبال این هستند که عزاداری را از محتوای سازنده ،پویا وحرکت آفرین تهی کنندوبا یادشهیدان ودعا برای موفقیت جمهوری اسلامی وشیعیان مظلوم جهان و سلامتی رهبرعزیزوفرج امام زمان وشکست وخذلان دشمنان اسلام وقدرتهای سلطه جومخالفت میکنند به بهانه ی اینکه نباید عزای امام حسین ع راسیاسی کرد ،در واقع در پی ترویج اسلامی که برای سلطه­جویان و استعمارگران خطری و ضرری نداسته باشد، هستند، باید مواظب اینگونه مرفهان بی درد وخود باخته و نفوذ آنها در هیاتهای عزاداری بود . رهبرمعظم انقلاب فرمودند.. هیاتها نمی­توانند سکولار باشند، هرکس علاقه مندبه امام حسین ع است،یعنی علاقه مندبه اسلام سیاسی است ،اسلام مجاهد است،اسلام مقاتله است،اسلام خون دادن است،اسلام جان دادن است،ومعنای اعتقاد به امام حسین این است .