|
اوّل مو میگفتم که تو دنیا وا تو اُختُم
آخُر تو یه کار کردی، که هِشتُم وا گُرُختُم
محضیک بوُدُنی غیر تو جُی کِس توُ دلُم نی
مِزلِنگِ دلم وا سوزنِِ عشق تو دُختُم
گفتی: تو هنُو خُومی، تَشِ غم تو تَنِت نی
حال چِمگی که توُ دیگِ غَمِ هِجرِ تُو پُختُم؟
اِی بیگ که مِلِنگِشت اَ بَرُم دَر اُومَه
نُومَه
یه دَقِّه غَمِت والُّو اَ دنیا نَفُرختُم
تو ابری و مُو بُتِّهیِ خُشکُم زیر اُفتُو
هِی پُوپا اِیقه کِردی که مُو تا ریشه سُختُم
عطرِت هَوُ وَرداشته، تو مِث باغ نارنجی
تو غرقِ باهار و تَجه، مو لاخهیِ لُختُم
حال قَدرِ مو نمدونی ایشالّو بیا روزی
اَشکِت بُکُنُم پاک وا ای دَسّ زُمُختُم
گفتی سی چه «محسِین» دِ غزل کازرونی نمگه
مو آرد خودُم بِختُم و آربیزُم اُوُختُم