کتاب شعرش را فرهنگستان زبان و ادب فارسی در تهران چاپ و منتشر کرد، جلسه­ی رونمایی از این کتاب هم در تهران و تقریباً بدون حضور چهره­های فرهنگی و هنری و مسوولین کازرون ـ بجز انگشت­شمار افرادی از اقوام وی ـ برگزار گردید.

 دقیق­تر که نگاه کنیم به وضوح متوجه می­شویم جمعی از اهالی فرهنگ و هنر در پایتخت، متوجه حضور گنجینه­ای در کازرون شده­اند که در این وانفسای بازار نشر و کاغذ، حاضر به انتشار کتاب 500صفحه­ای وی شده و به دنبال آن جلسه­ی رونمایی کتاب و نقد و بررسی و چه و چه و چه را برای شناخت هرچه بهتر اندیشه­های این شاعر مردم­پژوه برگزار می­کنند.

 اما در کازرون، نه تنها تا به امروز خبری از جلسه­ی رونمایی از کتاب شعر وی نبوده، بلکه حتی در کمتر قفسه­ای از مجموعه قفسه­های دستگاه­های فرهنگی یا نهادهای مرتبط با امور فرهنگی شهرستان می­توان ردپایی از این کتاب را دید.

 موضوع آنجا تأمل­برانگیزتر می­شود که چندسال پیش­تر از آن، حتی یک انتشارات تماماً بومی ـ نشر کازرونیه ـ مجموعه داستان قصه­های مردم کازرون را که توسط محسن پزشکیان گردآوری شده بود ـ با تلاش عبدالنبی سلامی ـ منتشر نمود و آن زمان هم بجز حمایت محدودی از سوی شهرداری، اقبالی از سوی سایر نهادهای دیگر شهرستان ندید.

 قرار نیست، انگشت اتهام را به سوی کسی دراز کنیم. پزشکیان هم هنرمندی بود با ویژگی­های مخصوص به خود. همچون سعید قبادی که او هم چند روز پیش ما را ترک کرد. همچون استاد ستوده، همچون منوچهر مظفریان، همچون برادران بهروزی، همچون مظلوم­زاده و همچون ده­ها تن دیگر از این دست که سال­هاست دیده از این دنیا فرو بسته­اند و امروز مجموعه آثاری منتشر شده و منتشر نشده از آنها برجای مانده است.

 بدون شک امروز ما دو گنجینه­ی فرهنگی بومی را در اختیار داریم. گنجینه­هایی که اگر درست آنها را ببینیم و بهتر از آنها استفاده کنیم، ثروت­های فرهنگی هنگفتی به شمار می­روند. نخست آثاری که از این دست فرهیختگان متوفی برجای مانده. در این مورد شکی نیست که هر اثر در حوزه­ی خود نیاز به کنکاش و بازخوانی و نقد و بررسی دوباره دارد تا خود بستری شود برای تولیدی تازه و زایش نسلی جدید.

 و گنجینه­ی دوم هنرمندان و فرهیختگان در قید حیات این شهر هستند که بعضاً آنقدر نادیده گرفته می­شوند که...

باید دوباره نشست و اندیشید که چرا شهری که هنرمندان و فرهیختگانی همچون حکیم، دهقان، حاتمی، اجتهادی، پرتابیان، سلامی، فرشته­حکمت (پدر و پسر)، عارف، برادران شیخ­الحکمایی، تن و غیره و غیره را دارد، فرهنگ و هنر امروزش اینگونه به نفس نفس افتاده؟

 این رسالت من و شماست. بدون شک این بار هیچ انگشت اتهامی متوجه هیچ مسوولی نیست. چراکه اگر بخواهیم از ایده­آل­ها فاصله گرفته و واقعیت­گرا باشیم، تجربه به کرات ثابت نموده شهردار و رییس ارشادی که انگیزش و تحرکی را از سوی توده­ی مردم شاهد نباشد و خواسته­ای را از سوی آنها نبیند، روز را به شب رساندن و حفظ شرایط براساس »همین چیزی که هست« را بر هر چیز دیگری ارجح می­داند.

 شصت و پنجمین سالروز تولد محسن پزشکیان، این مردم­پژوه و شاعر ارزشمند کازرون را بهانه­ای قرار دادیم برای انتشار این یادنامه و تلنگری بر اندیشه­های خودمان. شاید این بار هر یک از ما تلاشی ارزنده­تر و بهتر برای بهره­گیری از هر دو گنجینه­ی فرهنگی دیارمان به کار بندیم.