ﺍﻟﮕﻮﯼ  ﻏﺬﺍﯾﯽ ﺳﺎﻟﻢ  ﻭ ﺳﻨﺘﯽ ﻭ ﻣﺤﻠﯽ  ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺭﺍ ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ ﻓﺴﺖ  ﻓﻮﺩ ( ﻏﺬﺍﯼ ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺨﺖ ) ﻧﻤﺎﯾﯿﻢ

ﺑﺮﺍﺳﺘﯽ  ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻮ ﻭ ﻣﺰﻩ ﻭ ﻋﻄﺮ ﻭ ﻃﻌﻢ ﻏﺬﺍﻫﺎﯼ ﺧﻮﺷﻤزﻩ ﻣﺤﻠﯽ ﻭ ﺳﻨﺘﯽ که ﺭﻭﯼ ﭼﺎﻟﻪ ﺗﻮﺳﻂ  ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭگ ها ﺩﺭ ﺩﯾﮓﻫﺎ ﻭ ﭘﺎﺗﯿﻞ ﻫﺎ ﻭ ﻇﺮﻭﻑ ﻣﺴﯿﻦ  ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻭ ﺩﻭﺩ ﺯﺩﻩ طبخ می شد و ﺑﻮﯼ ﺳﺒﺰﯾﺠﺎﺕ ﻣﻌﻄﺮﺵ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﮐﻮﭼﻪ  ﻭ ﻣﺤﻠﻪ آنطرف ﺗﺮ ﻣﯽﭘﯿﭽﯿﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻫﮑﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ آﺑﺎﺩیها ﻭ ﻣﺤﻠﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺷﻬﺮ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻣﻨﺰﻝ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻣﻨﺰﻝ ﺍﺯ ﻭﺭﺍﯼ ﺩﺷﺖ ﻭ ﮐﻮﻩ ﻭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻡ  ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ﻭ ﺩﻫﺎﻥ ﻫﺮ آﺩﻡ ﮔﺮﺳﻨﻪ اﯼ ﺭﺍ آﺏ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺑﺨﻮﺑﯽ  به یاﺩ ﺩﺍﺭﯾﻢ؛ آﻧﻬﻢ ﺑﺎ ﻃﻌﻢ ﻭ ﻣﺰﻩ ﻭ ﺫﺍﯾﻘﻪ ﻣﻮﺍﺩ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﻭ ﺳﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ: ﮔﻮﺷﺖ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﺳﻔﯿﺪ ﺗﻮﻟﯿﺪﯼ ﺩﺭ ﻣﺤﻞ، ﺣﺒﻮﺑﺎﺕ ﺍﺯ ﻧﺨﻮﺩ ﻭ ﻋﺪﺱ ﻭ ﻟﻮﺑﯿﺎ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺟﻮ ﻭ ﮔﻨﺪﻡ ﻧﯿﻤﻪ آﺳﯿﺎﺏ ﺷﺪﻩ ﻭ آﺭﺩ ﻭ ﺳﺒﺰﯼ ﻫﺎﯼ ﺗﺮ ﻭ ﺧﺸﮏ ﻣﺤﻠﯽ ﻭ ﮐﻮﻫﯽ ﻭ ﮐﺎﺷﺖ ﺑﺎﻍ ﻭ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻭ ﺯﯾﺮﻩ ﻭ ﺷﺎﻫﺪﺍﻧﻪ ﻭ ﺍﺳﻔﻨﺎﺝ ﻭ ﺗﺮﻩ ﻭ ﺟﻌﻔﺮﯼ و ﭘﯿﺎﺯ ﻭ ﺳﯿﺐ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﻭ ﺍﺩﻭﯾﻪﺟﺎﺕ ﻣﻌﻄﺮ، ﻭ ﻣﺨﺼﻮصا ﺷﯿﺮ ﻭ ﻣﺎﺳﺖ ﻭ ﺩﻭﻍ ﻭ ﮐﺸﮏ ﻣﺤﻠﯽ ﺗﺎﺯﻩ، ﭘﻨﯿﺮ ﻭ ﻗﺮﻩﻗﺮﻭﺕ ﻭ ﻧﺎﺭﺩاﻧﻪ ﻭ ﻓﻠﻔﻞ ﻭ ﺑﺎﺑﻮﻧﻪ ﻭ آﻭﯾﺸﻦ ﻭ ﺩﺍﺭﭼﯿﻦ ﻭ ﺳﯿﺎﻩﺩﺍﻧﻪ و ﺭﺏ ﺍﻧﺎﺭ ﻭ ﺷﯿﺮﻩ
ﺗﺎﺯﻩ ﻭ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﺧﺘﯽ ﻭ ﺑﻮﺗﻪ ﺍﯼ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻨﻪ ﻭ ﺑﺎﺩﺍﻡ  ﻭ ﺗﺮﮐﯿﺒﺎﺕ ﻭ ﻣﻮﺍﺩ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﭘﺨﺖ ﻏﺬﺍﻫﺎﯼ ﺧﻮﺵ ﻃﻌﻢ ﻭ ﻋﻄﺮ ﻭ ﺑﻮ ﻭ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺭ ﺣﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩﻫﺎﯼ ﻣﻌﯿﻦ ﮐﺪﺑﺎﻧﻮﻫﺎ ﻭ آﺷﭙﺰﺍﻥ ﻣﺤﻠﯽ ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺩﺭ ﻗﺎﻟﺐ ﻏﺬﺍﻫﺎﯼ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻭ ﭘﺮ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭ
ﻣﺎﻧﻨﺪ آﺵ ﺩﻭﻍ ﻭ آﺵ ﮐﺸﮏ، آﺵ ﮐﺎﺭﺩﻩ ﻭ ﮔﻮﻭﻧﻪ ﯾﺎ لالک، ﻣﺸﺘﮏ ﭼﻨﮕﺎﻝ (ﺭﻭﻏﻦ و ﺷﮑﺮ ﻭ ﻧﺎﻥ ﺧﺸﮏ )، ﺗﮑﻮ ﺫﺭﺗﯽ، ﮐﺎﭼﯽ، ﺧﺎﮒ (ﺗﺨﻢ ﻣﺮﻍ ) ﻗﺎﺭﭼﯽف ﺧﺎﮒ ﭘﯿﺎﺯﯼ، ﺧﺎﮒ ﺳﯿﺮﯼ، ﭼﻨﺪ ﻧﻮﻉ ﺩﻣﭙﺨﺖ، ﺗﯿﻮر(tever) ، ﻣﺎﺳﯿﻨﻪ  (mastine)، ﭼﻮﮐﻠﮏ choklek))، ﮐﻠﻪﺟﻮﺵ (kale jush)، ﺗﻠﯿﺖ ﭼﻮﮐﻠﮏ  (tallit choklek)، ﻗﻮﺭﻣﻪ، ﺁﺏ ﺑﻨﮏ(ab banak)  ﻭ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﭘﻠﻮ به همراه ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺧﻮﺭﻭشتﻫﺎﯼ ﻣﺤﻠﯽ ﺑﺎﻣﺰﻩ که ﭼﻨﺪﺗﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺟﻬﺖ ﺻﺮﻑ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﺎﺑﻘﯽ ﻭﯾﮋﻩ ﻧﻬﺎﺭ ﻭ ﺷﺎﻡ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ  ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ آﻣﯿﺰ ﺑﺎ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺑﻮﯼ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﻭ ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻧﺎ ﮔﺴﺴﺘﻨﯽ ﻣﯿﺰﺩ.

ﺍﯾﻦ  ﺭﻗﻢ ﻏﺬﺍ ﻭ ﭘﯿﺶ ﻏﺬﺍﻫﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺩﺳﺮﻫﺎ ﻣﯿﻞ می شود ﻭ ﻣﺨﺘﺺ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺷﻬﺮﯼ ﻭ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽ ﻭ ﻋﺸﺎﯾﺮﯼ ﺩﺷﻤﻦ ﺯﯾﺎﺭﯼ ﻭ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﻣﻤﺴﻨﯽ ﻭ ﭼﻨﺎﺭﺷﺎﻫﯿﺠﺎﻥ ﻭ ﺑﻄﻮﺭ ﮐﻠﯽ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺳﺎﮐﻨﺎﻥ ﻭ ﻋﺰﯾﺰﺍﻥ ﻟﺮﻧﺸﯿﻦ ﻭ ﺑﺨﺶ ﻋﻤﺪﻩ ﻏﺮﺏ ﺯﺍﮔﺮﺱ ﻓﺎﺭﺱ ﻭ ﺣﺘﯽ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺍﺯ آﻥ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻧﻘﻄﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ‌ ﻭ ﺍﯾﻨﮏ ﺳﺎﮐﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺗﺸﺎﺑﻬﺎﺗﯽ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺍﻥ ﺗﺮﮎ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﻫﻢﺟﻮﺍﺭﺍﻥ آﻧﺎﻥ ﻭ ﺑﺨﺸﯽ ﻫﻢ ﺷﺎﻣﻞ ﻋﺰﯾﺰﺍﻥ ﺳﺎﮐﻦ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﮐﺎﺯﺭﻭﻥ ﻭ ﺣﻮﻣﻪ  ﻭ ﺩﯾﮕﺮ می باشد. ﺍﯾﻦ ﻏﺬﺍﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﮐﺰ ﻧﺎﻣﺒﺮﺩﻩ ﻋﻼ‌ﻭﻩ ﺑﺮ مصرف روزمره ﺧﺎﻧﻮﺍﺭﻫﺎ، ﺑﺎ آﻥ ﭘﺬﯾﺮﺍﯼ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎﻥ ﺗﺎﺯﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻃﻮﻻ‌ﻧﯽ ﻭ ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﺎﻥ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺎ ﮔﺮﻣﯽ ﻭ ﮔﺸﺎﺩﻩﺭﻭﯾﯽ  ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﮐﻞ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻭ ﺭﺍﯾﺞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﻼ‌ﻭﻩ ﺑﺮ ﻣﺰﻩ ﻭ
ﻃﻌﻢ ﻭ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺑﻮﯼ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﻧﮕﯿﺰ، ﺩﺍﺭﺍﯼ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺍﻟﮕﻮﯼ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﺳﺎﻟﻢ ﻭ ﭘﺮ ﺍﻧﺮژﯼ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯿﺸﺪ.

ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺣﯿﻒ ﺷﺪ که آﻥ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﻋﺰﯾﺰ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭگ های ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ ﻫﻤﻪ ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﯾﻨﮏ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﯿﮏ ﮔﺬﺷته شان ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻣﺎ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎیی ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻮ ﻭ ﻋﻄﺮ ﻭ ﻃﻌﻢ ﻋﺎﻟﯽ ﻭ ﺩﻟﭙﺬﯾﺮ ﻏﺬﺍﯼ ﺳﻨﺘﯽ آﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﻪﻫﺎ ﻭ ﮐﻮﭼﻪ ﻭ ﭘﺲ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭ ﻭ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﺪﯼ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ  ﻭ ﺳﻔﺮﻩ ﭘﺎﺭﭼﻪﺍﯼ ﮔﻞﮔﻠﯽ ﻭ ﺑﺎ ﺻﻔﺎﯼ آﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﺗزﯾﯿﻨﺎﺕ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﺩﻝ ﻧﺸﯿﻦ و ﺑﻮﯼ ﻣﻌﻄﺮ ﻏﺬﺍیشان ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﺗﺎﻕ ﭘﺬﯾﺮﺍﯾﯽ گسترده شده و ﺩﺭ ﺟﻤﻊ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﭘﺬﯾﺮﺍﯼ ﻫﻤﺪﻟﯽ ﻭ ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮند و ﻏﺬﺍﯼ ﺳﺎﻟﻢ ﻭ ﺍﺻﯿﻞ ﻭ ﺳﻨﺖ ﮐﻬﻦ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ  ﺭﺍ ﺑﺮ ﻏﺬﺍﯼ ﭘﺮﺯﺭﻕ ﻭ ﺑﺮﻕ ﻭ بقول ﭘﺰﺷﮑﺎﻥ ﻭ ﮐﺎﺭﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﺗﻐﺬﯾﻪ ﮐﻢ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﻭ ﭘﺮ ﺿﺮﺭ ﻓﺴﺖ ﻓﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪﻫﻨﺪ.

ﺑﯿﺎﯾﯿﻢ ﻓرﻫﻨﮓ ﺍﺻﯿﻞ ﻭ ﺍﺻﻠﯽ ﻏﺬﺍﻫﺎﯼ ﺳﻨﺘﯽ ﻭ ﻋﺸﯿﺮﻩ ﺍﯼ ﺭﻭﺳﺘﺎیی –  ﺷﻬﺮﯼ ﮐﻬﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﭘﺨﺖ  ﺍﺻﻮﻝ ﺑﻬﺪﺍﺷﺘﯽ ﻭ ﻃﻌﻢ ﺧﻮﺵ آﻧﺮﺍ ﺑﺮ ﻏﺬﺍﻫﺎﯼ آﻣﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﻃﺒﺦ ﮐﻨﻮﻧﯽ ﻭ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﻧه چندﺍﻥ ﻣﻄﻠﻮﺏ  ﻓﺴﺖ ﻓﻮﺩ ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ ﻭ ﺭﻭﺍﺝ ﺩﻫﯿﻢ ﺗﺎ ﻣﺨﺎﻃﺮﺍﺕ ﺯﻭﺩﺭﺱ ﻭﺍﺭﺩﻩ ﺑﺮ ﻧﺴﻞ ﺟﻮﺍﻥ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭ آﻥ ﺭﺍ ﮐﺎﺳﺘﻪ ﻭ ﮐﻢ ﺭﻭﻧﻖ ﺳﺎﺯﯾﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﯾﻪ ﺳﻼ‌ﻣﺘﯽ ﻏﺬﺍﻫﺎﯼ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺍﻟﮕﻮﯼ ﺳﺎﻟﻢ ﻏﺬﺍﯾﯽ ﺑﯿﺎﻧﺪﯾﺸﯿﻢ . ﺳﺎﻟﻢ ﻭ ﺗﻨﺪﺭﺳﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ .

 
ﺯﻫﺮﺍ  ﮐﺸﺎﻭﺭﺯﯼ و ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ  ﯾﻮﺳﻔﯽ