احیای »راه شاهی« منطقه همزمان با احیای »جاده ابریشم«

 از دیرباز تاکنون، مهمترین و ملموس­ترین راه ارتباطی بین روستاها و شهرها و حتی کشورهای همجوار، »راههای زمینی« بوده و هست که با همه پیشرفت­های ارتباطی، اعم از هوایی و دریایی و غیره، باز همچنان راههای زمینی (خشکی) حرف اول را می­زند چرا که همچنان پرکاربرد، پرخاطره و قابل دسترسی همگانی است. در این میان اصیل­ترین و معروف­ترین آنها، بعد از »جاده ابریشم«، »راه شاهی« است که خوشبختانه قطعاتی از آن، بعضاً با همان عرض و شاکله­ی سابق، در اطرافمان موجود و با وجود بی­توجهی­ها و بی­مهری­ها از جانب مسوولین وقت و حریم شکنی­ بعضی زارعین و باغدارانِ حواشیِ آن، همچنان پابرجا مانده و سرسختانه، علیرغم بی­تفاوتی­ها، موجودیت تاریخی خود را حفظ نموده و از این حیث، می­تواند جزء میراث فرهنگی هم، قرار گیرد. این قطعاتِ جاده­ای، که به قول اهالی حواشی آن، به »رَه شِی« [مخفف »راه شاهی«] معروف است، در اطرافمان باقی است و چشم انتظار همت مسوولانه­یِ مسوولانِ دلسوز و علاقه مندان به حفظ آثار ملی و فرهنگی و تاریخی این میراث شناسنامه­ای شهرمان و غیرت و مردانگی اهالی منطقه است تا بلکه با نگرشی جدید، به این راهِ ارزشی و به کاروانسراهای ارزشمندِ منسوبِ به صفویه که هر کدام به منزله­ی »ایوان مدائنی« است و توجه به بقایای پل­های در همان مسیر که بین کازرون و شیراز و بوشهر هم موجود است و هر کدام به مثابه­ی »سی و سه پلی« اما با ارقام کمتر است توجه گردیده تا از این پس دستخوش حوادث طبیعی یا قهری بشری بیشتری نگردند.

البته در اینجا بحث روی بقایای جاده­ای هموار »راه شاهی« واقع شده در غرب شهرمان است که با احداث جاده­های جدید به سمت شاپور و راهدار، متوازیاً یا متقاطعاً، قطعه قطعه گردیده و آن قطعات هم، بدون هیچ اقدام عمرانی و حفاظتی به حال خود رها شده تا به روزِ امروز، افتاده است. ناگفته نماند که این جاده، خاطرات زیادی در سینه خود دارد از جمله، اینکه سابقاً محل عبور کاروانها، کوچ­های فصلی عشایر غیور و زحمت­کش و افرادی که گهگاه به دلیل کمبود وسایل نقلیه و یا به دلایل دیگر حواشی همین مسیر را حتی تا برازجان با پای پیاده طی می­کردند به گونه­ای که »سَرِ هر خار، نشانِ کفِ پائی دارد«  و همچنین عبور وسایل نقلیه­ی آن زمان، از قبیل دُوجِ 48 (1948 میلادی) شورولیت 56 و 59 و جِمس 57 و اینترنشنال و ماک و مان و کُمنز و بنر 64 دماغه دار واتوبوس­های موتور جلو پوزه­دار و یا جلو صاف و جیپ­های چادر برزنتی و لیز و شهباز و ادوات ارتشی را بر سینه خود تحمل کرده و  شاهد تلاش رانندگان و کمک رانندگان زحمت­کش و بی­حمایت بیمه­ای آن روزگار بوده، که در همان جاده­ها، استخوان­ها و ستونهایی فقراتشان خرد گردیده و مهمتر از همه، این جاده خاطرات مقاومت­ها و جانفشانی­ها و خونفشانی­های غیور مردانی از این خطه در مبارزه سلحشورانه با استعمارگران انگلیس و غیره هم در دل دارد.

حال:

- آیا سزاوار است که اجازه دهیم تا چنین جاده­ی تاریخی و پر جاذبه و پرخاطره و بقایای پلها و کاروانسراهای بین راهی و ارزشی آن، بی توجهانه بمیرند و محو شوند و به فراموشی سپرده گردند؟؟؟!!

- آیا این قطعات بازمانده­ی جاده­ای و دیگر اماکن تاریخی در مسیرش، برگی از برگهای زرین شناسنامه­ی گلبرگی و پربرگ شهرمان نیست و ارزش تاریخی و فرهنگی ندارند؟

- آیا این جاده، زمانی محصول رسان محصولات زراعی و باغی کشاورزان زحمتکش ­و عزیزمان به شهر و دیگر شهرها و نیز شاهراهِ اقتصادی بین بندر بوشهر و دیگر نقاط کشور نبوده و زمانی ارزش اقتصادی آنچنانی نداشته است؟

- آیا احیای این سه قطعه غربی مورد بحث، که از هم مجزا افتاده­اند و نیز دیگر قطعات باقیمانده در شرق شهرمان تا کُتَل دختر و کُتَل پیرزن و میان کُتَل و ... که صبورانه نفسهای آخر خود را می­کشند تاثیر شگرفی در موقعیت سیاسی و جغرافیایی و فرهنگی و گردشگری و اقتصادی شهرستان (بطور عام) و مناطق همجوار آن (بطور خاص) نداشته و ندارد؟؟

 1- آیا این احیای کاملاً ضروری آن، موجب مباهات و افتخار شهروندان و دیگر اهالی منطقه نخواهد شد؟

- آیا سزاوار نیست که هم اکنون که کشورمان به اتفاق کشور چین و بعضی از کشورهای آسیایی و اروپایی تصمیم قاطعانه­ای به احیای »جاده ابریشم« گرفته­اند ما هم به موازات آن اقدام شایسته، در شهرستان خودمان نسبت به احیای »راه شاهی« اقدام نماییم؟؟؟

در حال حاضر این سه قطعه مسطح غربی و غریب واقع شده­ای که از هم و از بقیه جدا افتاده و در حال استغاثه و چشم انتظار مسوولین  و دلسوزان منطقه می­باشند عبارتند از:

1- قطعه­ای که قبل از تالار افشین آغاز و با یک انحراف به چپ و سپس به راست جاده­ای(در مجاورت تل رشتون) از برکتک گذشته و ادامه انتهایی آن، در جوار میدان تره بار امام حسین (ع) مدفون می­گردد.

2- قطعه­ای که از شمال غرب میدان امام علی (ع) [بین جاده شاپور و جاده جدید راهدار ]آغاز و با گذر از میان باغات بعضاً بدون دیوار و پیشروی کرده، گذشته و از کنار سیلوهای جدیدالاحداث، خود را درست به قلب »دریس« می­رساند که احیای این قسمت، اولاً؛ دریس را متحول و مرکز آن را با کوتاهترین راه به میدان امام علی (ع) رسانده و آن مرکز  را حدود 1 کیلومتر به شهرمان نزدیکتر می­گرداند. ثانیاً؛ تردد کامیون­های حامل گندم به سیلوها را آسان تر، سرعت کار را بیشتر و استهلاک و مصرف سوخت و آلایندگی­ها را کمتر می­نماید.

ثالثاً باغات بدون دیواری که بعضاً بی رویه، در حریم آن راه، قرار گرفته­اند به جای قبلی خود عقب نشانده و حق معبری اهالی، اعاده می­شود. رابعاً، لزوماً موجب می­گردد تا اقدامات عمرانی بیشتری همراه با طرحِ امنیت ترافیکی راحتی، در آن میدانِ آنچنانی و پرخطر، از طرف اداره محترم راه، ایجاد گردد و در ورودی به آن، تابلوی نام دریس از »راه شاهی« به هموطنان معرفی گردد.

3- آخرین قطعه مورد بحث از این بخش، که علاوه بر ارزش تاریخی، می­تواند ارزش گردشگری فوق العاده­ای هم (برای اهالی و شهروندان و دیگر هموطنان و مسافران نیز) داشته باشد از بطنِ دیگرِ قلبِ دریس، خارج و آن را به چهارراهی مهم تبدیل نموده و تا نزدیکی­های راهدار ادامه می­یابد که قطعاً احیای واقعی آن، تاثیر شگرفی در هویت زایی و ارتقای موقعیت جغرافیایی منطقه به ویژه در زمینه­ی گردشگری داشته و موجب بهره برداری شهروندان و اهالی منطقه هم می گردد و چه خوبست که کاندیداهای محترم مجلس دهم، بر اینگونه درخواستهای مهم و عام المنفعه مردمی مندرج در نشریات شهرمان تاکید و تبلیغ فراوان نموده و در سخنرانی­ها روی چنین مسائل تاریخی، عمرانی،رفاهی، زیست محیطی، میراث فرهنگی و منطقه­ای که خاستگاه همگان است مانورهای خوبی داشته باشند.  

لذا ایجاب می­نماید موضوع فوق با جدیت تمام، مدنظر فرماندار محترم و رییس محترم اداره راه و مسکن و شهرسازی قرار گرفته تا با همکاری بخشدار مرکزی و اداره میراث فرهنگی و دهیاری منطقه و شورای اسلامی دریس و با پشتیبانی امام جمعه محترم و عنداللزوم با کمک شورای اسلامی شهر کازرون و شورای اسلامی شهرستان، به موضوعیت مهم و کم هزینه فوق، عینیت بخشیده تا حتی زودتر از احیای راه ابریشم، این »راه شاهی« پرارزش، احیا گردد که در این راستا لازم است کارگروهی مأمور بررسی و تهیه گزارشی از کلیه بقایای موجود این راه و ابنیه تاریخی در مسیر و اختصاصاً این سه قطعه فوق الذکر گردیده و سپس قاطعانه نسبت به مشخص کردن قاطعانه حریم آن اقدام، و در نهایت احیای آن راه، که به معنی »شاهراه« بوده  با همان شاکله­ی کما فی السابقی صورت گرفته و در جهت حفظ و حراست و عمران آن تدابیر مستمری هم به کار برده شود.