والله ما مظلوم زاده ایم و با داغ زاده ایم، این بنده ی خدا نه زمانی که زنده بود شانس داشت نه حالا که چند سال از مردنش میگذره !

اصلاً قصد ندارم کسی یا اداره ای یا سازمانی یا نهادی یا وزارت خانه ای را زیر سوال ببرم که چرا در زمان حیات این بزرگ مرد بستر نشین کازرونی توجهی ای بهش نمی شد یا اینکه کم توجهی می شد و در فقر و فلاکت و تنگ دستی زندگی را بسر می برد، ضمن اینکه باید عرض کنم که یکی از چهره های ماندگار شهر و استان و شاید هم کشور بود که سال های سال، با رادیو همکاری می کرد و در فرهنگ فولکلور حق بسیار زیادی بر گردن این شهرستان داره و تحقیقات و جمع آوری نکات از یاد رفته شهرستان مثلاً درباره ی آداب و رسوم و گویش محلی و غذاهای بومی و نوع لباس پوشیدن و گفتار و مشاغل و مناسبت های مذهبی و نوحه ها و مرثیه های عزاداری و نگرش در فرهنگ تعزیه و... که بی شک کار هر کسی نیست و تنها از محقق و دانشمند و عالِم  در بستر و زاغه نشین مظلومی چون محمدمهدی مظلوم زاده بر می آمد.

منظور من اینه که چرا بعد از مرگش هم مثل زنده بودنش و مثل فامیلی اش مظلوم زاده شده؟ درسته که کار بسیار شایسته ای برای تدفین ایشون انجام گرفت؛ البته شامل همون خصلت کازرونی ها شده که خوش استقبال و بد بدرقه ایم و قطعه ای در گلزار سیدمحمد نوربخش برای هنرمندان اختصاص یافت که افتتاحش هم بوسیله ی جسد متبرک این مرحوم بود، اما اگه من هنرمند بودم و داشتم میمردم، اصلاً وصیت نمیکردم که در این قطعه و این قسمت خاک بشم. خودتون می توانید بروید و نگاه کنید. باور کنید آدم بهشت زهرا یا قبرستان های دیگر شهرستان های کشور را که می بینه هوس میکنه همین الآن بمیره و اونجا دفن بشه؛ ولی این شهر هیچ چیزش به شهر های مردم نرفته، حتی خاکش!

مدتی بود که که کازرونی های مقیم شهرهای دیگه ی ایران، قبل از مردن وصیت می کردند که جسدمان را به کازرون ببرید و اونجا خاک کنید. البته با حفظ و رعایت مسائل محله ای، اما الحمدلله اینقدر به مرده های مردم تو این شهر کم محبتی شده که ترجیح میدن تو شهرهای بزرگ بمیرند و از تسهیلات و آب و هوا و فضای سبز و امکانات اون شهرها استفاده ی لازم را ببرن.

البته این موضوع  خدای نکرده ربطی به اینکه از مرده پرستی ما کازرونی ها چیزی کم کرده باشه نداره، منظورم اینه که این شهر حتی تو مردن هم نظم و انظباط را رعایت نمی کنه مثلاً یه قبر دومتر بالا رفته و یکی دیگه سنگش و نوشته های روی اون از بین رفته و بعضی از اونا با یک سنگ گرانیت و عماری و لوستر و  چهل چراغ و سقف و آذین بندی و قاب عکس و غیره و غیره تزیین شده و گاهی اگه حواست جمع نباشه یا شلوارت به سر در آلومینیومی بالای سر مرده گیر میکنه و پاره میشه و یا صورتت به نوک تیز و غیر استاندارد از نظر بلندی ساختمان روی مقبره می خوره و خون بیرون می زنه.

حتماً می پرسید حالا چرا از مرگ و قبرستان و یادمان و بی توجهی و این گونه مسائل دارم حرف می زنم آخه یکماه پیش نمی دونم چندمین سال گشت فوت مرحوم مظلوم زاده بود و دریغ از یک آگهی تسلیت تو یکی از جراید محلی شهرستان یا یک یاد آوری کوچک یا یک دقیقه سکوت بخاطر مقام این عزیز از دست رفته یا درخواست یک تلاوت حمد و قل هوالله برای شادی روح آن بزرگ مرد کازرونی. آنکه تمام عمر پر بارش را بخاطر این شهر زنده بود و حتی در بستر مرگ هم می نوشت و حال چه بر سر نوشته هایش آمده و آیا  تا بحال به زیر چاپ رفته و آیا...؟

 اینکه اروپایی ها چه کار هایی میکنن که در طول سال و فصول مختلف توریست و گردشگرد روی سرشون خراب میشه و ما با داشتن پتانسیل ها و جاذبه های گردشگری و داشتن شخصیت های علمی و شاعران و بزرگان و محققین بلد نیستیم که از داشته هایمان استفاده ی ابزاری کنیم و از چهره های ادبی و فرهنگی و اجتماعی مان که در زمان حیاتشون مثمر ثمر بودن چه در مورد دفاع و جانفشانی در راه وطن و چه در باب خلق آثار علمی و ادبی و هنری نمی توانیم کار مثبتی برای کسب درآمد یا حداقل معرفی این فرهیختگان به دنیا داشته باشیم، معضلی است که همیشه دست به گریبانش هستیم  و متاسفانه بدلائل هیچ و پوچ از پرداختن به آن ناتوانیم.

مثلاً فلان کشور اروپایی محل دیدار دو نخبه یا دو صاحب اثر یا دو محقق سالیان دور خود را بازیابی و ارزیابی و کارشناسی می کند و آن محل را حتی اگر چهار راه پر رفت و آمدی هم که باشد با نصب یک تابلو مشخص میکند و به عالم و آدم نشان می دهند که این مکان ارزش تاریخی دارد و فلان روز در فلان سال آقای " ویکتور هوگو " و " گوته " همدیگر را در همین مکان دیده اند و با هم چاق تواضع کرده اند و بعد از آن سیل خبرنگاران و گردشگران است که برای دیدن این مکان تاریخی به این کشور سرازیر می شوند و ما ایرانیان هم در اینطرف دنیا با حرص و ولع خاصی این نوع اخبار و احادیث را دنبال میکنیم و حاضریم دلار خرج کنیم تا این اثر تاریخی یا این جایگاه اثر تاریخی را ببینیم و شامل این ضرب المثلیم که آب در کوزه و ما تشنه لبان می گردیم. یاسال ها دل طلب جام جم از ما میکرد، وانچه خود داشت ز بیگانه تمنا میکرد و پایان ماجرا!

اداره ی محترم ارشاد در زمان آقای هنرجویان عزیز با برپایی یادمان هایی یا بزرگداشتی، یا تجلیل از این بزرگان به این عزیزان هنرمند بها و ارزش بخشید و بعد از آن هم حاج آقا مرحمتی ریاست محترم اداره نیز این عمل نیک و پسندیده را دنبال کرد؛ که تقدیر و سپاسگزاری از این عزیزان و همکاران شان روا می باشد، اما براستی چرا بعد از فوت این عزیز کمی بی رنگ تر شد؟ البته اولین سال گشت را بخوبی و با ارزش برگزار کردند، اما چرا امسال یادی از این قهرمان بر خاک رفته نشد؟ و چرا المانی یا مقبره ای در خور بر گور این مظلوم زاده ی دور افتاده ساخته نشد؟ و چرا کوچه ای یا خیابانی یا سالن نمایشی یا مجتمع فرهنگی به نام این مرحوم نامگذاری نشد؟ و چرا تندیسی از این مرحوم علم و ادب مجسم نشد؟

مظلومیت مظلوم زاده تا حدی است که حتی یک عکس از این استاد قلم و محقق چیره دست در پهنای این فضای مجازی یافت می نشود.

عکس از آرشیو شخصیت ها کازرون نما و با سپاس از حاج مهدی صنعتی

اقلاً به یاد این عزیز چند درخت بر حاشیه ی مقبره ی بی حاشیه اش بکارید تا آفتاب روزگار چهره ی بر خاک رفته اش را نسوزاند و بتواند در زیر سایه ی درختی سبز به سبزی شهر سبزش بیاندیشد هرچند که این آرزو را با خود به گور برد.  

شعر زیر را در زمان حیات این زنده یاد سرودم و در محضرش قرائت کردم

دیشب به خلوت عشق یار آشنا بدیدم            خوابیده  بود  اما  او  را  به پا بدیدم

انوار نور مهتاب تابیده بر رخش بود              در قرص  روی ماهش نور  خدا  بدیدم

اسطوره ی صبوری غلتیده در حریری        دوشم به چشم حیرت او را به جا بدیدم

تا خط لعلش از هم ناگه گشوده میکرد        خیل  صفوف  دُرش  از  هم جدا بدیدم

بر خال  ترک شیراز حافظ  دهد  بخارا           من خال روی مظلوم چون نینوا بدیدم

محکوم کنج خلوت بر مرکب ادب بود            می تاخت  در معانی  او را  رها بدیدم

دریای علم و تحقیق آنشب چو موج خون شد       کز عمق دل برون زد فواره ها بدیدم

اشعار باده گونش مستم چنان ز خود کرد        تا آنکه روح خود در عرش سماء بدیدم

سر تا به پا شدم گوش در آن شب پر از هوش      دلبر به شعر و آهنگ با گفتنا بدیدم

شور و شعور و هستی شعر و نوا و مستی              از  اول  کلامش  تا  انتها  بدیدم

نامش سه میم عشق است مهدی مهد مظلوم        در زیر چرخ گردون قدر قضا بدیدم

گفتم  بیا "بهادر " شرط  ادب  نگه دار           خاک  در چو او باش کو بی ریا بدیدم

بهادر ریاضی

مردادماه  ۱۳۷۵

کازرون

یادش و نامش گرامی

*توضیح اینکه این مطلب در اردیبهش ماه 1388 توسط جناب بهادر ریاضی عزیز نگاشته شده و اکنون مجددا بازنشر می گردد.