دیدار نهایی هندبال لیگ برتر مابین دو تیم منیزیم فردوس و نفت وگاز گچساران با پیروزی نفت های به پایان رسید تا دو تیم منتظر بازی برگشت در شهر فردوس باشند تا قهرمان لیگ برتر در سال 1394 مشخص شود.

این بازی زخم کهنه ورزش کازرون را دوباره باز کرد، جائی که هندبالیست های جوان کازرونی با درخشش خود در ترکیب دو تیم یادشده داغ دلمان را تازه کردند.

علی رحیمی کازرونی و فرزاد رستمی در ترکیب قرمز پوشان منیزیم و میثم نوروزی و بهرام رستمی بهمراه قاسمی و صفری در ترکیب نفت وگاز نشان داد که اگر ورزش فارس و کازرون مدیری مدبر و کاردان داشت، امروز می توانست قهرمانی و یا حداقل فینالیست لیگ برتر از فارس و کازرون باشد.

براستی هندبال گل سرسبد ورزش کازرون را چه شد؟ تیمی که روزگاری قهرمان کارگران کشور، مقام سوم کشور (1364) نایب قهرمان جوانان ایران (1370) و چندین دوره قهرمان آموزشگاه های ایران در رده های مختلف ابتدایی و راهنمایی و دبیرستان را کسب کرد و با داشتن ملی پوشان فراوان امروز باید شاهد درخشش جوانانش در ترکیب دیگر تیم ها باشد. تیم دوازده نفره دانشگاه آزاد با ده بازیکن کازرونی با اقتدار قهرمان ایران می شود؛ تیم برق جدید شیراز با شش بازیکن کازرونی و کادر فنی و سرپرستی کازرونی ها قهرمان لیگ دسته اول می شود و مجوز ورود به لیگ برتر را کسب می کند، ولی کازرون  مهد هندبال ایران بدون تیم می ماند.

تا کی باید دلخوش به افتخارات گذشته هندبالمان باشیم؟ این بازیکنان که امروز خودرا در ترکیب دو تیم فینالیست لیگ برتر می بینند همان هایی بودند که در سال 1390 در ترکیب تیم کازرون بودند و به لیگ دسته اول سقوط کردند. همان هایی که با ندانم کاری مسئولین، بدون برگزاری مسابقات دسته اول، و به دلیل عدم اعلام حضور در موعد مقرر، راهی دسته دوم شدند. هرچند با تلاش و تقلای فراوان دوباره تیم را قهرمان دسته دوم کردند ولی به دلیل نداشتن حداقل بودجه ها و نبود مدیر بر سر اداره ورزش وجوانان، همین تیم نیز به نابودی و انحلال کشیده شد.

ناظر ارشد فدراسیون  جهانی هندبال کازرونی است؛ رئیس هیت هندبال فارس چندین سال است که کازرونی است؛ همه کاره هندبال ساحلی ایران کازرونی است؛ چرا باید عاقبت هندبال شهر ما این باشد؟ دلخوشی مان شد کسب قهرمانی تکراری در رده های مختلف آموزشگاه ها آن هم به همت مربیان جوانی که بدون چمش داشت و در اثر علاقه قلبی و قبلی به هندبال خدمت می کنند و حتی تا به حال یک تشکر خشک و خالی نصیب شان نشده است .

آیا در شهری با پشتوانه فرهنگی و تاریخی و اقتصادی مثل کازرون، جمع وجور کردن یک تیم دوازده نفره اینقدر مشکل است؟ ما که از داشتن یک سینمای مدرن، یک تفریحگاه به روز و یک شهربازی استاندارد محروم هستیم، داشتن یک تیم هندبال توقع زیادی است که داشته باشیم؟ روزگاری معتبرترین هفته نامه ورزشی این مملکت تیتر میزدند که "پرشورهای کازرونی نترس و شجاع "، اما همین القاب هم برایمان زیادی بود و آنرا به سرقت بردند تا امروز طرفداران تراکتورسازی را پرشور بنامند.

درد و غم های ورزش کازرون منحصر به هندبال تنها نیست. بقیه ورزش ها هم دست کمی از هندبال ندارند. همه مشکل ورزش را در نداشتن یا کمبود بودجه می دانند، انگار که در گذشته های نه چندان دور که ورزش کازرون و علی الخصوص همین هندبال که در اوج بودند، پول از سرو رویشان می باریده است. درصورتی که از این خبرها نبوده، همان روزهای طلایی هم تیم هندبالمان طبق مدارک موجود و گواه شهود، با لباس قرضی از تیم های دیگر قهرمان فارس می شد و در لیگ کشور یقه بزرگان هندبال ایران را می گرفت. آن روزها حتی از داشتن همین سالن اختصاصی هندبال (سالن تختی) هم خبری نبود؛ ولی در آن روزها اتحاد بود، همدلی و رفاقت بود و صداقت. سرمربی تیم، آشپز تیم هم بود، بازیکنان با مینی بوس اجاره ایی و با پول توجیبی خود عازم مسابقات می شدند و کسب افتخار میکردند. اما...

در چندسال گذشت چندین مدیر بر مسند ورزش کازرون تکیه زدند. خواسته یا نا خواسته در این پروسه غمبار سهیم بودند. همچنین دیگر مسئولان شهر که می توانستند کمک حال ورزش و هندبال باشند و نبودند. سالن اختصاصی هندبال را مفت مجانی به شراکت با نهادی دیگر گذاشتند و سهم باقی مانده را هم به اجاره گذاشتند تا در تخریب کف پوش مخصوص هندبال کوتاهی نکرده باشند.

در دوران ریاست هر کدام از مدیران حرفی زدیم و نقدی نوشتیم؛ نفر قبلی را مسئول دانسته و خود را مبرا، ولی ندیدیم که قدمی بر نجات آن بردارند. چند سالیست که به امید پیداشدن اسپانسری که خرج و برج هندبال را بپردازد چشم براه مانده اند ولی دریغ از یک حرکت.

اگر برخی از اینها می دانستند که پناسیل این شهر در هندبال چیست و چقدر می تواند درآمدزا باشد، و چه نشاطی در فضای این شهر ایجاد کند، مطمئنا از پشت میز ریاست کمی تکان خورده و جامه عمل به تن می کردند و حداقل بازدید میدانی از این رشته جذاب و مهیج به عمل می آوردند

و در آخر، آرزو داریم مدیران ورزش استان فارغ از حب و بغض هاف مدیرانی را روانه کازرون کنند که اطلاع کافی از داشته های این شهر تاریخی داشته باشند. بزرگان و پیشکسوتانش را بشناسند و بدانند که در روزگاری نه چندان دور در همه رشته ها حرف اول فارس بوده است.