با آبروی شهرمان چه کردید؟..... اگر تاریخ چند صد ساله شهر و دیارمان را ورق بزنیم همیشه به جنبه های مثبت و  بارزی از ویژگی های برجسته شخصیتی مردمان این دیار برخورد می کنیم. از روحیه ی مهمان نوازی گرفته تا روحیه ی سلحشوری، از روحیه ی کار و تلاش گرفته تا قناعت و ساده زیستی و...

آری جنبه های مثبت اخلاقی و فرهنگی مردمان شهرمان یکی دو تا نبوده و مستندات تاریخی گواه این مدعاست. لقب "دِمیاط عجم" برای کازرون گواهی است بر شمّ اقتصادی بالای مردم و تجار این دیار و احترم و اعتبار بازرگانان کازرونی در شام و عراق و هند و مصر و...

وقتی می خوانیم که بار بازرگانان کازرونی را چشم بسته می خریدند، یعنی اعتماد و اطمینان کامل به درست کاری و صداقت و پاکی مردمان این دیار داشته اند. وقتی در تاریخ، ناممان را با نام حضرت سلمان و شیخ ابواسحاق و شیخ امین الدین و... مترادف می کنند، یعنی اوج بلوغ فکری و رشد اندیشه های عرفانی در این شهر. وقتی حاج کاکاحسین کازرونی مغز بزرگ اقتصادی ایران، کل بازار اصفهان را در ید قدرت خود می گیرد، این به معنای نبوغ ذاتی ما کازرونی ها در امر اقتصاد و تجارت است. وقتی سردار بزرگ مبارزه با استعمار در جنوب ناصر دیوان بزرگ از این خاک پر گهر زاده و پرورش می یابد، یعنی روحیه ی سلحشوری و حق طلبی در وجود مردمان ما بوده و هست. وقتی در هشت سال دفاع مقدس 1100 لاله پرپر تقدیم میهن عزیز نمودیم، یعنی اوج رشادت و شجاعت و از خود گذشتگی در میان یک یک خانواده های کازرونی موج می زند، وقتی نخستین جرقه های انقلاب اسلامی از شهر کازرون شروع می شود و آنگاه که نام کازرون در تاریخ انقلاب هم ردیف با نام قم و تبریز آورده می شود، یعنی کازرون و مردمانش حق بزرگی بر گردن تاریخ ایران زمین دارند. وقتی کازرون عزیز بزرگترین میراث تاریخی ایران زمین یعنی مجموعه ی تاریخی بیشاپور و نقش برجسته های ساسانی تنگ چوگان را به عنوان مدال افتخار بر گردن دارد، یعنی مردم این شهر اصالت و هویت دارند و نمی توان به سادگی با آبرو و اعتبار چند صد ساله ی مردمانش بازی کرد.

بسیار متأسفم برای کسانی که در یک بازی بچه گانه و از سر لجاجت های کودکانه تمام اعتبار و آبروی شهری را با 2000 سال تاریخ و هویت به بازی گرفتند و چنان نام شهرمان را بر سر زبان ها انداختند که نگو و نپرس.

در این بیش ازیک دهه که قلم به دست گرفته ام و در باب شناسایی هویت ملی و فرهنگی شهرم نوشته ام، بارها و بارها بر لزوم وحدت و یکدلی میان مردم و به خصوص میان مسؤولان سخن گفته ام اما متأسفانه این اختلافات این قدر ادامه یافت تا اینکه سر از برنامه ی تلویزیونی شبکه ی 3 سیما درآورد و طوری ملعبه ی دست مجری جوان و کم اطلاع آن شبکه شدیم که نتوانستیم سر بلند کنیم. آری از ماست که بر ماست. وقتی قدر موقعیتی را که مردم به ما بخشیده اند نمی دانیم، وقتی حرمت لباسی را که بر تن داریم نمی دانیم. وقتی درک درستی از مقام و موقعیت خود نداریم، وقتی قصد گروکشی از هم داریم، وقتی آتش کینه و انتقام جویی در وجودمان زبانه می کشد، وقتی بر روی همه ی افتخارات تاریخی مان چشم می بندیم، وقتی خصلت های ارزشمند بزرگان و نیاکان مان را فراموش می کنیم، وقتی که دلاورمردی برادران مان را نمی بینیم، باید هم که بر طبل جدایی بکوبیم و ساز ناکوک، کوک کنیم. باید که رقیب را در نظر دیگران خوار کنیم. آن هم به هر قیمتی و به هر بهایی، هر چند گزاف.

مطمئنم کازرون و مردمان فهیمش از کسانی که آبروی شهرشان را فدای مطامع شخصی خود نموده اند برائت خواهند جست