دشت شمال  کازرون دارای دو سفره آب آهکی و قابل شرب می باشد. سفره آبی اول که به نام سفره دشتک  معروف است، از حدود پل آبگینه شروع شده و در نهایت به تنگ چوگان ختم می شود. محل تغذیه سفره نامشخص است و تامین کننده منابع آبی آن به طور کامل شناسایی نشده است. اما آنچه ملموس است، کم آبی سفره دشتک است. سال هاست نابودیش را به چشم دیده بودیم و نفهمیدیم که آب نیست. خروجی سفره از قسمت شرقی خود که چشمه پل آبگینه را تغذیه می کرد و گاهی بخشی دیگر چشمه های دریاچه را سیراب می ساخت.

سالها قبل چشمه پل ابگینه خشک شد و چشمه های تغذیه کننده دریاچه نیز خشکیدند.خشکیدند و ناله های سوزناکشان به گوش کسی نرسید.

در بخش شمالی که چشمه های "عروس" و "اونیک" و "آب بیدی" و سایر چشمه سارهای کوه دوان را تغذیه می کرد و اکنون چیزی از چشمه های پر آب جز خاطراتشان باقی نمانده. در بخش شمال غربی سفره که به تنگ چوگان ختم می شود، سال هاست نه از رود خروشان شاپور خبری است و نه شناگران فصل گرما و خاطرات آب سه سنگ معروف.

آخرین مظهر این سفره آبی نیز خشکید. چشمه ساسان که روزی به تنهایی 1500 لیتر در ثانیه آب را روانه رودخانه خروشان شاپور می کرد، اکنون  می توان گفت خشکیده است. خشکسالی اخیر، کاهش بارندگی، و افزایش برداشت های مجاز و غیر مجاز آب، امیدی برای جوشان شدن چشمه سارها باقی نگذاشته است.

و اما سفره آب شرب شهر کازرون که بیش از سی سال است توسط  18 حلقه چاه  کوه "تنگ تیک آب"، آب مورد نیاز شهر را تغذیه می کند، سفره آبی با کیفیت عالی است و غیر قابل تجدید. سفره ای آهکی که سال های سال  قبل تشکیل شده و غیر قابل تجدید است. بر اساس اطلاعات به دست آمده، حد این سفره همان کوه های "تنگ تیک آب" است و دقیقا زیر همان کوه قرار دارد.

محاسبه حجم مخزن سفره به طور تقریبی مشخص می کند که این مخزن حدودا 200 میلیون متر مکعب آب را در خود گنجانده و بیش از 30 سال برداشت را تامین کرده است. با فرض اینکه از 18حلقه چاه موجود، هرکدام با ظرفیت حدودا 30 لیتر بر ثانیه آب استخراج شود، در هر ثانیه 540 لیتر، در هر دقیقه 32400 لیتر، در هر ساعت 1940000  لیتر و در هر 24 ساعت 46569600 لیتر یا به عبارتی 46569 متر مکعب آب از سفره زیرزمینی برداشت میگردد و در سال حدود 17 میلیون متر مکعب آب از سفره آب شمال کازرون توسط اداره آبفا برداشته شده است. مصارف  صنعتی و برداشت برای باغ ها و دو سنگ شکن دیگر که از این سفره برداشت می کنند، سبب شده تا سالیانه حدود 20 میلیون متر مکعب برداشت از این سفره رقم بخورد؛ که اگر در طول این 30 سال، فقط نیمی از آب سفره برداشت شده باشد، در خوش بینانه ترین حالت، 100 میلیون متر مکعب آب باقی مانده است.

با الگوی مصرف کنونی، ما حداکثر آب برای 5 سال داریم و این در حالیست که پیش بینی های ناسا خبر از حداقل 10 سال خشکسالی دیگر برای ایران و به خصوص جنوب ایران دارد.

با این حال آیا مدیران محترم تاکنون پیشبینی این روزهای سخت را نموده اند؟ گمان نکنم.

آمار تکان دهنده ای وجود دارد مبنی بر پرت آب از شبکه های فرسوده شهری. عددی حدود 50 درصد که با اقدام  فوری می توان جلوی نابودی زندگی در کازرون را گرفت.

 الگوی مصرف من و شما بایستی تغیر کند. اگر هر شهروند هفته ای دو بار از حمام استفاده کند، و هر بار استفاده 100 لیتر مصرف آب را فرض کنیم، و روزی دوبار از سرویس بهداشتی استفاده کند و در هر بار که سیفون را می کشد، 10 لیتر آب مصرف شود، در هفته 200 لیتر برای حمام و 140 لیتر برای سیفون دستشویی از آب شرب استفاده می شود. هر دوی این اعداد در سال برای 100 هزار نفر نگران کننده است.

با تمهیداتی می توان دو عدد بالا را کنترل کرد و به کمتر از نصف کاهش داد. در کشورهای توسعه یافته، برای  نظافت از آب لوله کشی غیر قابل شرب استفاده می شود و آب آشامیدنی از طریق سیستم توزیع و کنترل شده  به صورت بسته بندی توزیع می شود.

شاید آنها معنی اسراف را بهتر از ما درک کرده اند و می دانند جنگ روزگار جدید، جنگ اتم و توپ و تانک نیست، جنگ آب است. آری جنگ آینده، جنگ آب است؛ و ما با این الگوی مصرف، فقط  ۵ سال در کازرون زندگی خواهیم دید و البته باید دانست که کیفیت آب در سال های آخر هم چندان مطلوب نیست. چراکه کفگیر به ته دیگ خورده و املاح را با خود بیرون می آورد.

حکایت تلخی برای مردم رقم خواهد خورد، اگر خودشان به فکر نباشند. نیاکان ما سال ها با بی آبی ساخته بوند. قنات ها شاهدی بر این ادعا هستند. آبیاری کوزه ای می تواند راه حل مناسبی برای بهینه سازی آبیاری درختان باشد. به هر حال چه بخواهیم قبول کنیم، و چه نکنیم، باید بدانیم خطر در کمین زندگی است.

بی آبی بیداد خواهد کرد و انسان شیر خام خورده تیشه ای به دست، زندگی خود را از ریشه خواهد خشکانید؛ اگر به خود نیاید.