اندک زمانی پس از تبعید امام خمینی در آبان ماه 1343 به ترکیه و سپس عراق، سروده ای در وصف حضرت امام در کازرون منتشر شد که به عنوان «هدیه مردم کازرون» در برخی نقاط کشور نیز توزیع شده بود. در تاریخ انقلاب اسلامی ایران، این شعر به عنوان یکی از اولین سروده ها در وصف حضرت امام شناخته و معرفی شده است. در کنار اهمیت تاریخی این سروده برای تاریخ سیاسی کازرون که ارتباط عاطفی اهالی این دیار را با حضرت امام به خوبی نشان می دهد، فضای استبدادی زمان سروده شدن و انتشار این سروده نیز اهمیت زیادی دارد. به تعبیری این شعر سروده در زمانی منتشر و توزیع گردید که فضای سیاست پلیسی ایران – تحت نظر ساواک – اجازه چنین فعالیت هایی را نداده و با آن به شدت برخورد می کرد.

چالش و تنش میان مردم به رهبری حضرت امام با حکومت سلطنتی، پس از قیام پانزده خرداد 1342 وارد مرحله حساس و جدایی فزاینده ای شده بود. دستگیری و سپس آزادی امام و در نهایت تبعید ایشان به خارج از ایران سیاستی بود که هدفش دور نگه داشتن حضرت امام با مردم بود. اگرچه این هدف از سوی شاه به مرحله اجرا درآمد، با این حال سیر حوادث بعدی نشان داد که نفوذ معنوی حضرت امام در قلب و جان جامعه ایرانی حتی در آن فضای بسته و ترس آور، سایه افکنده است. این سروده در چنین فضایی، توسط مرحوم سیدموسی کاظمینی از روحانیون باذوق و خوش قریحه کازرون سروده شد.

در جهان زآتش عشقم به روان صد شرر است/کیست از حال من آگاه و که اش با خبر است

نه که من در غم عشقم همه مانند من اند/زآن که این آتش جانسوز به روح بشر است

روح افسرده ز مردم شده در دوره ی ما/ دور اندوه و محن گشته نه عصر قمر است

کیست عیسی نفسی تا که کند چاره ی درد/آن که از فضل خداوند جهان بهره ور است

روح رنجور و طبیبی زخدا می طلبیم/ زآن که امراض روان سخت و بسی با خطر است

آیت الله خمینی که خدایش بگزید/ که بود حجت و محبوب حق دادگر است

او طبیب است و تمام ی شده بیمار روان/ کآدم از نوع چنین پور بسی مفتخر است

زاده ی ختم رسل، منبع احسان و کمال/ معدن جود و ادب، مهبط علم و هنر است

قبله ی اهل یقین، مرجع و هادی برماست/ نایب حضرت مهدی (عج)، شه اثنی عشر است

چون سماوات به رفعت، چو سپهر است به قدر/ و از خداوند ورا تاج جلالت به سر است

روی بر درگه او مرد خداوند نهاد/ چون که خاک قدمش دیده چو کحل بصر است

نام او تا به ابد زنده و با فر و شکوه/ تا که تابنده به ما چشمه ی شمس و قمر است

باد یا فاطمه چشمان تو زین رو روشن/ که چنین پور ترا میوه ی باغ و ثمر است

کاظمینی است چو لب تشنه ی آب حیوان/ جز تو بر آب حیاتش که دگر راهبر است؟

هدیه ی مردم کازرون – سیدموسی کاظمینی- شرکت چاپ کازرون

شرکت چاپ کازرون که از اواسط دهه ی 30 فعالیت خود را در کازرون آغاز کرده بود، در این زمان در محله و کوچه ی امامزاده واقع شده بود. پس از یک دوره مدیریت این شرکت توسط مرحوم محمدجواد نواب السادات، مدیریت آن به مرحوم نمکی مؤذنی رسید. فعالیت این شرکت بیشتر چاپ اوراق اداری، کارت عروسی و فوت بود و می بایست برای چاپ و یا انتشار دیگر اعلامیه ها، با شهربانی وقت کازرون هماهنگی نماید. با این حال، شعر «آیت الله خمینی که خدایش بگزید» به عنوان «هدیه ی ملت کازرون»، بدون اطلاع شهربانی منتشر و توزیع شد. سفارش دهنده ی انتشار این شعر در 200 نسخه، مرحوم محمدجواد پیروی از بزازان معروف کازرونی بود. پس از انتشار و توزیع این شعر، شهربانی کازرون وارد عمل شد؛ تا آن جا که از فرمانداری کازرون خواست «تا تعیین هیأت مدیره ی جدید و معرفی مدیر مسوول، مقرر فرمایند با حضور نماینده ی فرمانداری و شهربانی و دادسرای شهرستان کازرون، اطاقی که در آن ماشین چاپ قرار گرفته، بسته و از ادامه ی کار چاپخانه جلوگیری شود». در همین حال جهت مرحوم کاظمینی سراینده ی شعر و مرحوم محمدجواد پیروی پرونده ای تشکیل شد. به گفته ی فرزندان مرحوم کاظمینی، وی به شهربانی فراخوانده شد و ایشان استدلال کردند که این شعر در هنگامی سروده شده که مرحوم امام آزاد بوده و در برخی از نشریات نیز ایشان را به عنوان یکی از علمای بزرگ ستوده اند. وی همچنین از بی اطلاعی خود از نشر و توزیع شعر خبر می دهد. این استدلالات سبب می شود که وی آزاد گردد.

همانطور که آمد، این شعر در دیگر نقاط نیز توزیع شده بود. در اسناد ساواک، به نامه ای در تاریخ 1343/8/30 بر می خوریم که در آن آمده است: «یک نسخه اشعار مربوط به آیت الله خمینی که از طریق ساواک خوزستان به این اداره (اداره یکم عملیات و بررسی) واصل گردیده، جهت هرگونه اقدام مقتضی به پیوست ایفاد می گردد» در همین رابطه اداره دوم عملیات و بررسی در نامه ای به ریاست ساواک می نویسد: «چهارده بیت شعر در مدح آیت الله خمینی، سروده ی سیدموسی کاظمینی وسیله شرکت چاپ کازرون چاپ و در شهرستان مذکور به عنوان هدیه ی مردم کازرون منتشر شده است».

زندگی و آثار مرحوم سیدموسی کاظمینی:

مرحوم سیدموسی کاظمینی در سال 1318 شمسی در خانواده ای روحانی و اهل علم دیده به جهان گشود. پدرش روحانی وارسته، مرحوم سیدجعفر کاظمینی بود که سال ها در کازرون به رتق و فتق امور دینی مردم مشغول بود و امامت برخی از مساجد نیز به عهده داشت. مرحوم سیدموسی کاظمینی در دوران کودکی به مکتب خانه ی مرحوم ملا عبدالرحیم فقاهت مکتب دار قدم نهاد و به تحصیل قرآن و علوم دینی پرداخت و سپس دوران ابتدایی را سپری کرد.

آن مرحوم از بدو کودکی، هوش و ذکاوت فراوانی از خود نشان داد و به همین سبب مورد تشویق استادان و معلمان خود قرار گرفت. پس از دوران ابتدایی وارد دبیرستان شاهپور سابق (شهید بستانپور فعلی) گردید و تحصیلات را تا سیکل اول دبیرستان پشت سر گذاشت.

شادروان کاظمینی به خاطر عشق و علاقه ای که به کسب علوم دینی داشت، دبیرستان را ترک گفت و نزد استادان بزرگ علوم دینی کازرون، چون مرحومان حاج شیخ عبدالکریم مختاریان و حاج شیخ لطف الله توکلی به کسب معارف اسلامی و علوم دینی و علوم عربی پرداخت. وی آن چنان در علم شرعی پیشرفت نمود که ضمن مکاتبات با حوزه ی علمیه ی نجف اشرف، از مرجع بزرگ آن عصر حضرت آیت الله العظمی حاج سیدمحسن حکیم(ره) اجازه ی منبر و وعظ و... را دریافت نمود.

مرحوم کاظمینی به خاطر علاقه اش به کسب علوم جدید، سرانجام موفق شد که در سال 1348 شمسی به اخذ دیپلم ادبی نایل آید. وی در همان سال به استخدام آموزش و پرورش درآمد و به عنوان معلم در دبستان های کازرون مشغول به خدمت شد. مرحوم کاظمینی در سال 1350 با رتبه و نمره ی عالی در دانشگاه اصفهان پذیرفته شد، اما چون هنوز به صورت رسمی در آموزش و پرورش استخدام نشده بود، نتوانست به دانشگاه برود. با این حال پشتکار وی موجب شد که یک سال بعد در رشته ی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه جندی شاپور اهواز پذیرفته و به ادامه ی تحصیل بپردازد. ذوق و علاقه اش به کسب علوم به اندازه ای بود که طی سه سال و نیم موفق به اخذ لیسانس ادبیات با معدل الف گردید. مرحوم کاظمینی سپس در دبیرستان ها و مرکز تربیت معلم زینب کبری و دیگر مراکز آموزشی کازرون به تدریس مشغول شد.

از مرحوم کاظمینی، نوشته ها و سروده های بسیاری که عموماً در نعت پیامبر و ائمه ی اطهار و نیز اخلاق سروده شده، باقی مانده است. برخی از شعرهای وی که در مدح پیامبر و ائمه و اعیاد اسلامی چاپ و منتشر شده، در دست است. در میان سروده های مرحوم کاظمینی، البته شعرهای سیاسی نیز موجود است که مهمترین آن، شعر «آیت الله خمینی که خدایش بگزید» بود که به عنوان «هدیه ی مردم کازرون» چندی پس از تبعید حضرت امام در سال 1343، توسط شرکت چاپ کازرون منتشر و توزیع شد. در سروده ای دیگر، مورخ مردادماه 1356 با مطلع  «تلخ گردیده زندگی دیگر/کرد باید فرار زین کشور» از ظلم و بی عدالتی شکایت می کند و در پایان به امید این که  «کاخ شاهی نگون کند داور» شعر را به پایان می برد. وی مورخ 22 بهمن ماه 1357 نیز در چهارپاره ای که با این دوبیتی آغاز می شود «شکر ایزد که دست استعمار/گشت کوته ز کشور ایران – دوره ی اختناق پایان یافت/پایه ی ظلم و جور شد ویران» پیروزی انقلاب را به مردم ایران تبریک می گوید: «کاظمینی در این زمان گوید/به دلیران راه حق تبریک – شاد باشید مردم ایران/سپری گشت دوره ی تاریک».

مرحوم کاظمینی پس از عمری خدمات صادقانه به فرهنگ و علم و ادب کازرون، سرانجام در شهریور 1372 پس از تحمل بیماری، کسوت عاریتی تن را تسلیم خاک نمود و به خدایش پیوست. متأسفانه علی رغم پیشتازی ایشان در خدمات دینی، فرهنگی و اجتماعی و پیشگامی در سروده های انقلابی، تاکنون از سوی مراکز فرهنگی کازرون، تجلیلی از ایشان به عمل نیامده است؛ که امید است در پی این مقاله، در آینده ای نزدیک شاهد برگزاری مراسم یادبودی برای ایشان باشیم.

منبع: هفته نامه بیشاپور،شماره 530،18 بهمن ماه 1395