دهه ی شصت هنوز از طرف سازمان ورزش کشور و اداره کل تربیت بدنی استان ها تک رشته ای اعلام نشده بود. قبلا و تا آن زمان بسیاری از بازیکنان با استعداد می توانستند هم زمان در چند رشته ی ورزشی شرکت و به مسابقات اعزام شوند.

من بسکتبال بازی می کردم؛ اما علاقه ی خاصی هم به والیبال داشتم. به همین دلیل در تمرینات منظم و منسجم و فنی والیبال جوانان شهرستان کازرون که تحت نظر ایشان یعنی به مربیگری این انسان با وقار که هم فوتبالی بود و هم البته والیبالی شرکت می کردم.

یک مربی فهمیده و ارزنده و کار بلد با یک شخصیت منحصر به فرد و با یک نظم و انضباط دقیق که می توان او را جزو مربیان طرفدار قانون و مقررات و اخلاق مدار و منضبط دانست.

کسی که اصول اولیه ی والیبال را درس می داد و کلاس والیبالش از بدنسازی و تمرینات بدنی تا بازی با توپ و روی تور آمدن با زمان بندی های مناسب و طولانی مدت بود؛ یعنی والیبال را مدرسه ای می آموخت.

شاید اویل احساس می کردم که یک مربی خشک و مقرراتی است، اما به مرور زمان متوجه شدم که یکی از مهربان ترین و با اخلاق ترین و آرام ترین و با شخصیت ترین مربی ورزشی شهرستان بلکه استان و کشور است.

آقای "حاج علی اکبر جمشیدی" را می گویم. شخصی که خانواده ای تمام ورزشی دارد. از برادر و خواهران گرفته تا نزدیک ترین خویشاوندانش در ورزش کازرون سهم به سزایی داشته و دارند.

حاج علی اکبر جمشیدی حق بسیار زیادی در شکوفایی و معرفی والیبال کازرون دارد و نیز شاگردان و والیبالیست های بزرگی را تحویل شهرستان و والیبال استان داده است.

ایشان سال ها عهده دار ریاست هیئت والیبال و مربی والیبال شهرستان بوده و هیچ گاه ورزش والیبال را تنها نگذاشته است و امروز هم در کسوت بزرگ ورزشی شهرستان از پیشکسوتان قهرمان ما است.

حاج علی اکبر جمشیدی قهرمان ورزش و قهرمان والیبال شهرستان کازرون است که در این رشته و برای شکوفایی هر چه بیشتر والیبال شهرستان کازرون خیلی زحمت کشیده و تلاش شبانه روزی را داشته است.

زنده باشی قهرمان و سایه ات مستدام باد آقای علی اکبر جمشیدی