همه ی ما‌ دل‌مان می خواهد باقالی پلو با مرغ تَپُنده بخوریم و یک لیوان دوغ علیه السلام هم پشتش بزنیم...

همه ی ما دل‌مان می خواهد که در قلات زیر سایه ی درخت بید بخوابیم و پای‌مان را در آب روان بگذاریم و از طبیعت خداوندی استفاده‌ها ببریم...

همه ی ما دل‌مان می خواهد که ...

اصلاً ما انسان ها در طول زندگی فقط به دنبال امیال و آرزوهای مان هستیم...

به دنبال چیزهایی که ممکن است به آن ها دست مان نرسد!

اصلاً خصلت ما انسان ها همین است که دائم به دنبال چیزهای جدید باشیم و خیلی زود از داشته های مان سیر می شویم و بدتر این که در این خواست ها و این تمایلاتِ به سمت جدید بودن ها کم تر به دنبال کتاب و کتاب خوانی هستیم!

کم تر به فکر تمیز بودن و تمیز نگه داشتن شهرمان هستیم!

کم تر به محیط زیست‌مان اهمیت می دهیم...

و کم تر در استفاده از آب صرفه جویی می کنیم!

کم تر در فکر با هم بودن هستیم و بیش‌تر در تک روی و بی تفاوتی و سکون و کم تحرکی هستیم و پر از به ما چه و ما چه کاره ایم و به ما مربوط نمی شود و بگذار تا خودشان دنبالش باشند و مگر ما بیکار هستیم و غیره هستیم!

امروز انسان هایی در همین دور و برمان زندگی می کنند که پر از نخواستن ها برای خودشان هستند و سرشار از عشق و محبت و تلاش و تکاپو و خواستن ها برای ما و دیگران...

زندگی شان و عمرشان و وقت و زن و فرزند و کار و بارشان را کنار گذاشته اند تا توی این شهرستان، سنگی روی سنگی گذاشته شود...

و سنگی از پیش پای شهروندی برداشته شود!

و کاری راه بیفتد و چرخی به حرکت درآید و ستونی سرپا بشود و درختی نشانده گردد و آبی روان شود و گرد و خاکی گرفته شود و کتابی خوانده و جمعی فراهم و کاری کارستان شود تا سمت و سوی آبادانی و پیشرفت نمایان و عشق به زندگی در این شهرستان تاریخی و فرهنگی بیش‌تر شود!

درست است، این آدم ها کم تر وقت دارند که زیر سایه ی بیدمجنون دراز شوند و پای‌شان را در آب رکن آباد بگذارند و سر وقت کباب کنجه و دوغ ترکی بخورند و دسر را رنگینک کازرونی میل کنند!

البته که این آدم ها با بقیه ی ما فرق دارند...

البته که این انسان ها تحمل دیدن جدا شدن پای یک ملخ را از بدن نحیفش ندارند...

حتی اگر برگ های درخت نارنج وسط حیاط‌شان را نوش جان کند!

البته که طاقت ندارند که پروانه ای را سنجاق خورده بر آلبوم بی فکری بعضی ها را ببینند...

و هرگز پای را در باغچه ای که ممکن است کرم خاکی در آن زندگی کند نمی گذارند...

و البته که حاضر نیستند پرنده ای را بی خانمان ببینند!

به این انسان ها با دید تمسخر نگاه نکنیم...

این ها از خود گذشته و ایثارگرانی هستند که فقط در فکر دنیایی بهتر برای ما هستند...

پس به احترام‌شان برخیزیم و کلاه‌مان را از سر برداریم و به سینه بچسبانیم...

و کتاب خواندن را در سبد زندگی روزانه مان اضاف کنیم...

خوبی ها پر است در کتاب ها...

و این انسان های خوب در کتاب ها آمده اند!