به سهم خودم خواستم بر چند نکته تاکید کنم. نخست این که متاسفانه در جمهوری اسلامی ایران نه تنها امروز که در گذشته نیز پیوسته به انواع هویت ها از جمله هویت های تاریخی بی اعتنایی شده است. ما به راحتی اسم همه چیز را عوض می کنیم و عناصر و نهادهای هویت بخش را دستکاری می کنیم. مایلم به یک شاهد زنده و اسف انگیز که اکنون پیش چشم شماست اشاره کنم. من دوران دبیرستان در دبیرستان شاکر درس خواندم. شاکر نامی زیبا و از نام های نیکوی خداوند است. پس از پیروزی انقلاب آن را به شهیدمطهری – که البته برای همه ما عزیز است – تبدیل کردند. چرا؟ مگر نام یک دبیرستان نباید برای همیشه بماند؟ مردمان دیگر هویت های تاریخی خود را ثبت و ضبط می کنند. از این بدتر این که همان دبیرستان اکنون به یک خرابه تبدیل شده است! این در حالی است که آرزوی من و بی گمان بسیاری دیگر این است که روزی در حیات آن دبیرستان قدم بزنیم. تعطیلات عید همین امسال آرزو بر دل از کنار آن خرابه گذشتم. دبیرستانی که اکنون باید من و همکلاسی هایم یک روز در دوران میان سالی در آنجا گرد هم آییم و یادی از گذشته کنیم به یک مخروبه تبدیل شده است. آیا می توان با محیط مقدس آموزشی چنین کرد؟ به گمانم اکنون همین کار به نوعی دیگر و در مقیاسی بزرگتر نسبت به کازرون با آن همه پیشینه تاریخی و فرهنگی در حال انجام گرفتن است.

نکته دوم این که نمی دانم آیا در طرح تجزیه، کارشناسان محیط زیست چه می گویند؟ آیا دشت ارژن و دریاچه پریشان و جنگل دشت برم اجزای یک اکوسیستم واحد نیستند؟ اگر آری، آیا واگذاری اداره آنها به مدیریت های گوناگون به مصلحت است؟ این یک پرسش اساسی است. من هرگز کارشناس مسائل محیط زیست نیستم اما دوستدار آن هستم. من با دو چشم خود دیدم که زمانی در دوران نمایندگی یکی از نمایندگان کازرون از ضلع جنوبی دریاچه پریشان کانالی بزرگ حفر شده بود که آب آن به روستای دادین برای کاشت گوجه فرنگی می رفت!!! مبادا طرح تقسیم هم از این نوع باشد. آیا وزارت کشور با کارشناسان محیط زیست در این باره به اندازه کافی مشورت کرده است؟ جالب است که یکی از اصولی که در قلمرو مسائل محیط زیست پیوسته بدان استناد می شود اصل احتیاط است.

نکته سوم این که تقسیم یک شهرستان اگر بر اساس موازین علمی، زیست محیطی، فرهنگی و... روا باشد، هرگز نباید به گونه ای باشد که بذر دشمنی و ناسازواری را میان مردم یک منطقه بکارد. چنین میوه ای توسعه و رشد را به ارمغان نمی آورد.

سرانجام این که هیچ مادری از رشد نوزاد نوپایش آزرده نمی شود اما فرزند نباید از رهگذر نحیف ساختن مادر خود رشد کند. فرزند باید با تکیه بر قابلیت های خود رشد کند. همچنان که بسیاری از اساتید ما افتخار می کنند دانشجویانشان با تکیه بر شایستگی های خودشان استاد شوند، نه این که آثار و دستاوردهای استاد را به نام خود ثبت کنند.

*حجت الاسلام دکتر رحیم نوبهار – دانشیار دانشکده حقوق دانشگاه شهید بهشتی