اخیرا رنج نامه ای از طرف برخی طلاب که نام آنها در نامه قید نشده به رهبری منتشر شد؛ که خود گویای واقعیت های جامعه روحانیت در این شهر بود.

این نامه یک پیام کلی داشت که ما توانایی حل مسائل را نداریم و مانند همیشه می خواهیم پشت نام و جایگاه ولایت فقیه مخفی شویم و آن را برای حفظ آبروی خود هزینه می کنیم.

بزرگواران در افاضاتی فرمودند: "نماینده ی شهرستان آقای حسین رضازاده با عَلَم تجزیه کازرون بی مهری ها و خیانت ها را تداوم بخشیده" و به قول بزرگواران "شهر حماسه ها"سیر قهقرایی را سپری می کند.

به راستی رهبری چگونه باید انتخاب به زعم خود اشتباه شما را جبران کند؟. وقتی در بهبوهه ی انتخابات ها طلاب را به جای حضور در بین مردم و معرفی فرد اصلح به درس و بحث تشویق می کنید، چنین روزی برایتان قابل پیش بینی نبود؟

با وجود اینکه رهبری مطالبه گری از مسئولان و ترویج عدالت خواهی را از دانشجویان و طلاب مطالبه کردند، کدام جلسات مطالبه گری توسط حوزه علمیه از مسئولین برگزار شد تا علل پاس کاری سد نرگسی، فقدان کارخانجات و مراکز صنعتی و علل بیکاری جوانان این شهر مشخص شود؟

حال توقع شما از رهبری چیست؟ که در قامت نماینده مجلس برای سد نرگسی بودجه مصوب کند؟ یا در قامت وزرای دولت دستور احداث مراکز صنعتی را دهد و اشتغال ایجاد کند؟

ای کاش دوستان در نامه راه حل پیشنهادی خود را نیز مرقوم می کردند که رهبری چگونه در طرح تفکیک ورود کند و مسئله را باب میل عزیزان خاتمه دهد؟