کازرونْ، «مشکلاتِ» اَدْوٰاری، «وعده»هایِ تَکراری، «عكس»های یادگاری!

کشورِ بزرگِ ایران و‌ استانِ پهناورِ فارس با منابع و‌ ذخایر عظیم معدنی و کانی و برخورداری از عالِمان، نخبگان، کارورزان و‌ سرمایه های مادی و انسانی، آن هم در منطقه ای، با فرهنگِ کُهَن و‌ باستانی و حاکمیتی متصل به نظامِ اسلامی، قطعا دارای ظرفیت های بسیاری در رفعِ مشکلات، دفع مُعضلات و گسترشِ رفاه اجتماعی و اقتصادی بوده و طبیعی است، وجودِ تبعيضات و اختلاف طَبَقاتی، پدیده ای «غیرِ عادی» بوده و طی بررسی های صورت گرفته، یکی از ریشه های اصلی در وجودِ مشکلاتِ حل نشده و «گِره»های وانشده! همانا ضَعفِ مدیران و ناکارآمدی مدیریت های کلان، میانی و پائین دستی در تحلیل و‌ تجزیه صحیحِ وقایع و ارائه ی راه حل های مبتنی بر علم و‌ تجربه بوده است. که در همین چارچوب و نظر به این که شهرستان بزرگِ کازرون، علی رغمِ واقع شدن در یکی از نقاطِ مُهِمّ ایران اسلامی و بهره مندی از مواهبِ متعددِ سرزمینی، اما دارای مشکلاتِ تَل انبار شده در زمینه های مختلف است؛ نکاتِ زیر مورد یادآوری قرار می گیرند.

۱- قبل از هرگونه اقدام و‌ برنامه ای برای اجرای طرح ها و پروژه های ملی و منطقه ای در فارس و کازرون، ابتدا بایستی وجودِ «مشکلاتِ» کُلی و جزیی در مرکزِ استان و شهرستان و ‌مناطقِ پیرامونی را باور داشته و بپذیریم که هر مشکل دارای «ریشه های» متعددی بوده و قطعا راهِ حل ها نیز تنها با «نگاه» ریشه ای به عواملِ پدید آورنده ی آن ها و عزمِ جدی و‌ همه گانی برای به کارگیری روش های مبتنی بر علم و تجربه، امکان پذیر خواهد بود و بر همین اساس واگذاری «پُست» های کلانِ مدیریتی به افراد فاقدِ علم، تجربه و تقوا، قطعا نه تنها حَلاّٰلِ مُعضلات و رافعِ مشکلات نخواهد بود بلکه قطعا بر حجم و کیفیتِ آن ها هم خواهد افزود.

۲- گرچه «بی انصافی» و «خلافِ واقع گویی» است اگر ادعا شود که نظام اسلامی و زنجیره ی مدیریتی کشوری، استانی و‌ شهرستانی، برای کازرون و‌ کازرونی ها «اقداماتی» را صورت نداده چه این که طی ۴۰ سال گذشته صدها طرح بزرگ و‌ کوچک در این محدوده ی جغرافیایی، طرّٰاحی، اجرایی و عملياتي گردیده و با قبل از انقلاب اصلا قابل مقایسه نخواهد بود، در عین حال نظر به انتظاراتِ ساکنان، از نظامِ مردم سالارِ دینیِ خود، طبیعی است که حجمی از مشکلات حل ناشده، آن هم در گستره ی وسیعی از شهرستان، موجبِ عقب ماندِگی های فرهنگی، اقتصادی، بهداشتی، راه سازی، کشاورزی و... گردیده است.

۳- «ناپایداری» در مدیریت نمایندگانِ ارشدِ دولتی و تغییر مداوم و پیوسته ی آنان در شهرستان و از طرفی نا آشنایی اكثرِ این عزیزان با محیط های کاری و‌ فرهنگِ حاکم بر مرکز و‌ مناطقِ پیرامونی، و البته ناکافی بودنِ بودجه های اختصاصی برای پیش بُردِ طرح ها و‌ پروژه ها، موجب گردیده تا نه تنها « اقداماتِ » صورت گرفته موجب «پیش رفت» در برنامه ها نشود، بلکه به دلیلِ وجود نگاه ها و سلیقه های فردی و وابستگی های جناحی و منطقه ای، حتی «پروژه»های قبلی نیز اکثرا تعطیل و یا با تزریقِ واحدهایِ پولیِ قطره چُکانی» و «سُر‌ُمْ گُونه» نسبت به ادامه ی حیات و بقای آن ها اقدام نمایند .

۴- در حالی که طرح های مهم و حیاتی ای همچون تکمیلِ سد نرگسی و تاسیس سدِ چروم، راه اندازی بیمارستانِ تخصصیِ امام علی(ع)، احداثِ تونل های استراتژیکِ بناف، مُحرَّم و دیکانک و اصلاح جاده های نامطمئن، تصادُف خیز و غیرِ ایمنِ ورودی و ‌خروجیِ شهرستان و...، نگاهِ توأم با حساسیت و مطالبه گریِ اکثریتِ مردم، نُخبگان و ساکنانِ بومیِ شهرستان را به خود مَعطوف نموده اما مدیران ارشدِ کشوری، استانی و‌ شهرستانی هر از چند گاهی ضمن عزیمتِ تفریحی و دیداری! به این مناطق و حواله دادن حلِّ مشکلات به « آینده ای » نزدیک و البته نامعلوم، موجباتِ نومیدیِ بیش از پیشِ مردم را فراهم می نمایند .

۵- همان گونه که در علوم پزشکی، برای هر «دردی»، درمانی و درخصوصِ هر «بیماری» دارویی ویژه تجویز می شود، طبیعی است که معالجه ی بیماری های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی هم نیازمندِ افرادی متخصص و کارآزموده و «نُسخه»های مخصوص! جهتِ درمانِ معضلات مربوطه خواهد بود و بر همین اساس هر گونه «گفتار»درمانی، «دیدار»درمانی، «تبلیغ»درمانی و «وعده»درمانی! آن هم بدونِ پشتوانه یِ عَقلانی! قطعا بر خلافِ مَصالحْ و منافعِ جامعه و نظامِ مردم سالارِ انقلاب اسلامی، تلقی خواهد شد.

۶- «اعتماد»سازیِ واقعی و‌ جَلبِ رضایتِ عینیِ مردم به حاکمیتِ کشوری و دینی، یکی از مهم ترین وظایفِ منتخبینِ مردم در مجلس، مسئولین و‌ مدیران دولتی و ارگانی بوده و‌ طبیعی است ارایه ی «وعده»های توخالی! و «بی عَمَلِگی»های رفتاری توسط نمایندگان و مدیرانِ ارشدِ دولتی، نه تنها رضایت مندی آحادِ جامعه را به دنبال نخواهد داشت بلکه به نوعی، موجب تضعیفِ جایگاه حاکمیتی در نگاهِ اعتقادی مردمی و‌ اُفتِ باورمندی آنان نسبت به مدیریت هایِ کلانِ کشوری و حکومتی خواهد شد.

سخن آخر:

حضورِ مدیران در بینِ مَجامعِ مردمی و ارتباط گیری هایِ نزدیکِ آنان با جَوامِعِ هدف، به ویژه اگر این رفت و آمدها موجب افزایشِ نگاهِ اعتقادی و رضایت مندیِ عمومی شود، قطعا یکی از  شیوه های موفق در رفعِ نگرانی های افرادِ جامعه و قابلِ تقدیر خواهد بود. در عین حال بایستی توجه داشت که چنان چه این نشست و برخاست هایِ «مردم پسندانه» با «عمل گرایی»های «خدا پسندانه» همراه نباشد، و صِرفا با وعده های تَکراری و‌ فاقدِ پشتوانه های مالی، تُوأم گردد، تنها «ذهنیت»های منفیِ مردم و جامعه را موجِب خواهد گردید. بر همین اساس و نظر به این که مشکلاتِ عمده ی مردم و‌ پروژه هایِ نیمه تمامِ اما حیاتیِ آنان، همچنان بدونِ پیش رفتِ چَشم گیری بلاصاحب باقی مانده،‌ پیشنهاد می شود به جای بعضی اقداماتِ فاقدِ توجیهِ منطقی! و «وعده»های بی پشتوانه ی اجرایی، لطفا ترتیبی اتخاذ گردد تا ضمن انتقالِ واقعیت های حوزه یِ اداریِ مربوطه به مرکز، گام های «عملی» و «پُر سرعت» تَری جهت «رفع» مشکلات انباشته شده ی گذشته و «دفعِ» معضلاتِ پیش بینی شده یِ آینده، برداشته و دعای خیرِ هم شهرستانی های عزیز را بدرقه ی راهشان نمایند .