میگویند "سختی آدم را می سازد، بزرگ می کند"… می گویم سختی یک جامعه را، یک شهر را هم بزرگ می کند، بالغ می کند، خودآگاه می کند..."جدی می کند"…

مردم کازرون این چندسال خیلی هزینه دادند بابت "جدی نگرفتن انتخابات"… شهرشان تجزیه شد، در آتش سوخت، چهار جوان شان بی گناه کشته شد، خیلی هاشان زندان کشیدند(بخاطر سیستم قضایی و امنیتی ناسالم حاصل از انتخابات جدی گرفته نشده ی قبلی!) ازطرف رسانه های ملی سانسور شدند، تهمت فتنه گر خوردند..

تنها حامی شان, امام جمعه شان را هم که رمضان گذشته از آن ها گرفتند...

شاید همین ها باعث شد که کازرون  امسال انتخابات مجلس را جدی بگیرد..

قبلا نوشته بودم, انتخابات مجلس در کازرون دو بخش دارد：بخش مرکزی پیاده نظام دعوای زرگری دو قبیله ی سیاسی پایتخت نشین می شود. و بخش های تابعه, درگیر دعوای قومیتی, هر منطقه ای به دنبال کاندیدای زاده ی خودش...حالا تا در این دعوا زور کی بچربد..

امسال، هم عموم مردم و هم رجال سیاسی شهر هم رجال سیاسی شهر که چشم به چپ یا راست پایتخت دوخته بودند .. همه فهمیده بودند "هیچکس به فکر آن ها نیست" …زخم انتخابهای سیاسی قومی به تنشان مانده بود...

 زخم به یکدیگر اعتماد نکردن...زخم  همشهری و هم سرنوشت را به خاطر دعوای دیگران، دشمن فرض کردن، زخم امید داشتن به بیرون.. کازرون امسال با کازرون همیشه فرق داشت

 اما شاید اگر کاندیدایی نمیامد که با کاندیداهای همیشه فرق داشته باشد، این زخم ها کازرون را فقط به ورطه ناامیدی می کشاند... شاید همین فکرها بود که جوانترهای شهر را روانه کرد دنبال این کاندیدای متفاوت...  جوانهای دهه شصتی و دهه هفتادی بودند که به اصرار دکتر عباسی را به کازرون آوردند، او هم، شاید در پی درخواست دو سال قبل شهید خرسند، و اصرار امروز این بچه ها، پذیرفت...

 کسی که افتخار کشور بود و پسوند نامش "دوانی"، اما پیش ازین هیچ وقت در شهر اجدادیش نزیسته بود...  منتها آدمی بود که هرکاری به عهده گرفته بود، برایش کم نگذاشته بود... آدمی که هیچ وقت پرونده ی "بیشتر دانستن" را نبسته بود، حتی تا شصت سالگی! دور افتاد به شناختن کازرون, ظرفیت هایش, ظرفیت طبیعتش, کشاورزی اش, صنعتش,تجارتش, علم و دانشگاهش, آدم ها و صاحب نظران و فعالین و دلسوزانش و نیازهایش.. و راه کارهای ممکنش.. همین تعهد و تخصص در ترکیب با سادگی بیش از حد دکتر، همین سهل ممتنع بودنش(سخنان ساده اش که گره از سوالات پیچیده می گشود) همین شخصیت کاریزماتیک، مهر او را روز به روز بیش تر به دل جوان ترها می انداخت..  و وسعت نظر و مشی غیرسیاسی اش و سازگاریش با هر که دغدغه ی پیشرفت و خدمت داشت، باعث شد کم کم بزرگ ترهای شهر هم به دنبال جوانان، دست یاری به او و دست اتحاد با هم بدهند.. (حساب اقلیتی که دغدغه ی منافع کدخدا را ، و نه پیشرفت شهر و کشور را دارند جداست البته) و نگاه جامعش که "کل منطقه باید پیشرفت کند تا گره از کار هر بخش باز شود" اعتماد  مردم بخش های مختلف را  هم به او جلب کرد

 دکتر برای رای آوردن #خرج نکرد..اعتماد کرد، به ایمان و همت مردم..  در شهری که خرید و فروش رای روال اغلب انتخابات ها بود، دکتر تا شب آخر مثل یک معلم اخلاق بین هوادارانش ایستاده بود و می گفت "مجلس چه ارزشی داره که بخاطرش کسی آخرت خودشو خراب کنه؟!"…

 دکتر عباسی پیروز شد؟

نه!

مردم کازرون پیروز شدند...

احساس مسؤلیت شهروندی پیروز شد

اخلاق  پیروز شد...

حتما در این پیروزی، دعای #امام جمعه شهید شهر پشت سر مردمش بود 

پ.ن.۱. حواسمان باشد, دکتر قرار نیست 'به تنهایی" سوپرمن شود یا شق القمر کند, موفقیتها پیش روی شهرسبزمان است, #اگر همچنان باهم باشیم و مثل همین انتخابات، یکدیگر را و او را در خدمت به شهر یاری کنیم...

پ.ن.۲. امید است حضور دکتر عباسی در مجلس، نه تنها برای کازرون، بلکه برای کل منطقه جنوب غرب، و بلکه کل کشور مفید باشد، از این بابت به نظرم دوست داران دکتر و  دغدغه مندان پیشرفت کشور, یک دست مریزاد به کازرون نجیب و قهرمان بدهکارند... این مردم بزرگوارند، بی مهری های مرکزیت را سال ها بخشیده, حالا هم می بخشند