بسیاری از فرزندان میرزا عبدالحسین فرمانفرما، شاهزاده قاجار و داماد مظفرالدین شاه، هرکدام خود نام و نشانی بزرگ یافتند. ستاره فرمانفرما مادر مددکاری اجتماعی ایران شد و عبدالعزیز یکی از معماران بنام ایران و محمدحسین و نصرت هم وارد دنیای سیاست شدند. در این میان اما، اسکندر، فرزند محمدحسین و نوه فرمانفرما، پا در طبیعت و محیط زیست ایران گذاشت و تبدیل به موسس سازمان محیط زیست ایران شد.

وقتی اسکندر فیروز در سال 1350 سازمان محیط زیست ایران را پایه گذاری کرد، ایران یکی از هفت کشور دنیا بود که اداره‌ای دولتی و تشکیلات مشخص برای حفاظت از محیط زیست داشت.

اسکندر فیروز در همان چندین سال منتهی به انقلاب 1357، انقلابی در حفاظت از محیط زیست ایران ایجاد کرد، باغ عظیم گیاه شناسی و پارک پردیسان را برای تحقیقات محیط زیستی ایران در تهران بنیاد نهاد و به فکر ایجاد پارک‌های ملی و حفاظت شده در سراسر ایران افتاد و از جمله توجه زیاد خود را بر دشت و برم و پریشان متمرکز کرد.

اسکندرخان فیروز، همه تلاشش را برای نجات دشت برم و پریشان بکار گرفت و آن جا را به عنوان منطقه حفاظت شده ثبت کرد.

در دیدار کوتاهی که سال گذشته با این ایرانی متعصب داشتم، با چهره‌ای پرافسوس از خاطراتش در خرید زمین‌های مسکونی و روستایی دشت برم و اطراف پریشان گفت. گفت که در طرح منطقه حفاظت شده پریشان و ارژن قرار بود در این منطقه، محل مسکونی نباشد تا طبیعتش سالم بماند، اما دلش پر درد بود که دیگر پریشانی نیست.

اسکندر فیروز، در واقع نه تنها پدر محیط زیست ایران که یک ایرانی دلسوز برای کازرون بود که روز گذشته با داغ بر جای مانده از پریشان چشم از جهان فرو بست.

او با وجود تمام نامهربانی‌هایی که دید، با وجود این که پس از سال 1357 به اعدام محکوم شد و بعد از آن به هفت سال زندانی کردنش بسنده کردند، با وجود آن که بخش زیادی از املاک پدری اش در شمال ایران را به محیط زیست واگذار کرد و در زمان زندان محل درآمدی نداشت و زن و فرزندانش با سختی روزگار را سپری کردند، اما هیچگاه کسی گلایه و شکوایه‌ اسکندر را نشنید و تنها دغدغه‌اش طبیعت ایران بود. طبیعتی که این روزها خودش نیز حال خوشی ندارد و وضعیت دشت برم و پریشان خود گواه این ناخوشی محیط زیست ایران است که این روزها داغدار یک دلسوز واقعی خود نیز شده است.

یادش گرامی.