هر ساله و به مناسبت روز خبرنگار جلسات متعددی از سوی ادارات و نهادها با انگیزه ی تجلیل از خبرنگاران برگزار و میزبانان پس از ارایه گزارشی از عملکرد یک ساله خود، هدیه ای به خبرنگاران میهمان تقدیم می کنند تا از این راه سهم ناچیزی در حمایت از این اصحاب رسانه داشته باشند اما آیا به راستی بهترین راه حمایت از این قشر فرهنگی جامعه این روش متداول است؟

به خوبی می دانیم که رسانه ها یکی از مهم ترین ارکان مردم سالاری هستند به نحوی که رسالت نظارت مردمی بر عملکرد مسوولین بر عهده آنها قرار داده شده است تا از این طریق پایه های مردم سالاری تقویت شده و مردم انتقادات و پیشنهادات خود را مطرح کرده و در ساختن جامعه ای مطلوب نقش آفرینی بیش تری داشته باشند و از طرفی دیگر خبرنگاران با روی کرد افزایش آگاهی مردم از اتفاقات روزمره و عمل کردهای مثبت و منفی صاحبان قدرت، به نحوی در انعکاس فعالیت های آنان نقش آفرینی می کنند. بر همین اساس این رابطه دو سویه، حساسیت و اهمیت کار رسانه ای و خبرنگاری را دو چندان کرده است.

شکل گیری این رابطه دو سویه اما از ابتدا اشتباه صورت پذیرفته است؛ رابطه ای که در صورت دو سویه بودن، برای طرفین می توانست بسیار راهگشا باشد در غالب موارد، تنها به شکل حامی مسوولین خواسته شده است. پای درد دل هر کدام از مدیران مسوول و سردبیران رسانه های شهرمان که می نشینیم از انبوهی از فشارها و احضاریه های قضایی-امنیتی در مواقع انتقاد یاد می کنند که در مقابل تشکرهای بی مایه در روز خبرنگار ناچیز است. این که در همه مواقع خبرنگاران باید پا به رکاب مسوولان باشند و اگر به هر دلیلی خبری از قلم بیفتد و یا در پی عملکرد ناصوابی نقدی منتشر شود، عتاب، عدم همراهی و حتی قطع اشتراک نشریات و قطع حمایت از طریق تبلیغات سکه رایج رابطه مسوولان با رسانه ها باشد دورنمایی زیبا از این رابطه و صداقتی دلنشین ورای این تقدیرهای سالانه را به اذهان متبادر نمی کند.

غم این رویه چند ساله وقتی بر سینه ها بیش تر سنگینی می کند که نهادی حاکمیتی چون اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی که اعطای مجوز به رسانه ها، نظارت بر عملکرد آن ها و سازماندهی خبرنگاران حول تشکل صنفی شان از جمله وظایف اوست نیز به وظیفه خود عمل نمی کند. اصحاب رسانه کازرون متاسفانه سال هاست از هر تشکلی که به دنبال حمایت و دفاع از حقوق خبرنگاران باشد بی بهره اند و این با توجه به وجود چهار هفته نامه و یک پایگاه خبری تحلیلی رسمی و تعدادی رسانه و پایگاه خبری تحلیلی غیر رسمی عجیب و غیرقابل باور است. به خوبی به یاد دارم که در جلسات مختلفی که در این سال ها و به مناسبت تقدیر از رسانه ها و اصحاب آن و خبرنگاران تشکیل شده است، نگارنده و سایر همکاران بارها این ضعف ساختاری را متذکر شده ایم و در دوره های مختلف و از سوی فرمانداران و روسای مختلف اداره ی مذکور، وعده حل این معضل حتی در کوتاه مدت داده شده است ولی در همچنان بر همان پاشنه می چرخد و خبرنگاران از ابتدایی ترین حقوق اجتماعی خود چون بیمه، اینترنت پرسرعت و بدون فیلتر، حمایت های وزارتی و... که در بسیاری از شهرها رایج و مرسوم است، محرومند.

حقیقت تلخ آن که بخش قابل توجهی از مسوولان، رسانه ها را نه چشمان بیدار جامعه که پله های ترقی خود می دانند و از قِبَل پوشش های رسانه ای و انتشار گزارش فعالیت های خود در رسانه های مکتوب و دیجیتال این شهرستان، در پی ایجاد رزومه و  ارتقای سازمانی خود هستند و  بود و نبود رسانه ها و اصحاب آن برای شان پشیزی نمی ارزد چه آن که هم در تجربه تعطیلی چندین ماهه پایگاه خبری تحلیلی کازرون نما به عنوان اولین رسانه دیجیتال شهرستانی کشور و شهر کازرون در ایام گذشته و هم چنین تعطیلی هفته نامه سلمان به عنوان اولین رسانه مکتوب شهرستان کازرون و نبود هرگونه حمایت جدی و عملیاتی و به دور از هرگونه حرافی و بازی با کلمات به وضوح آن را مشاهده کردیم.

نگارنده اما بر این باور است که اولین و مهم ترین گام در تقدیر از خبرنگاران و حمایت از رسانه ها و بازنشانی اصحاب رسانه به جایگاه واقعی شان، اقدام سریع و جدی در راه اندازی تشکل صنفی خبرنگاران و در ادامه حمایت همیشگی و واقعی از آن هاست تا شاید پس از سالها باور کنیم که درک درستی از جایگاه رسانه و فعالان آن شکل گرفته است. به امید آن روز.