جنگ که تمام شد به تهران آمده بود. همسرش را از دست داده بود و کسی را نداشت. بار و بندیلش را بسته بود و دیگر جهرم نمانده بود. خانه‌ای داشت بالاتر از میدان انقلاب یا به قول تهرانی‌ها امیرآباد. خانه‌ای دو طبقه و باز به قول تهرانی‌ها کلنگی. خانه با صفایی بود کمدهای زیادی داشت کمدهاهم پر از پتو و بالش بود. عمو هاشم بچه جنگ بود. از همان‌ها که هنوز خلق و خوی جبهه را با خود داشت. آن روزها دانشجو بودم و گاهی در تهران جایی نداشتم و یا شاید برای تنوع و این که دلم هوای روزهای جنگ می‌کرد با شاه‌علی از دوستان جهرمی و هم دانشگاهی به خانه عمو هاشم می‌رفتیم و چند روزی می‌ماندیم. فقط ما نبودیم که آنجا می‌رفتیم و می‌ماندیم. جهرمی‌هایی که برای کاری، گرفتاری، بیماری و یا به هر دلیلی تهران بودند مستقیم به خانه عمو هاشم می‌آمدند و هر چند روزی که می‌خواستند می‌ماندند و پذیرایی می‌شدند. اگر خانواده‌ای می‌آمد به طبقه بالا می‌رفت و بقیه پایین بودند. در خانه عمو هاشم همیشه به روی میهمانان باز بود و هیچ روز و شبی بدون میهمان سر نمی‌شد.