جهان طبیعت مجموعه ای از پدیده های مادی و آیه ای از آیات حق و زبان گویای علم  قدرت تدبیر و صحنه ی  مشیت و قضا و قدر الهی است . خداوند متعال در قرآن کریم می فرماید:< ان فی خلق السموات والارض واختلاف الیل والنهار لایات لاولی الالباب > (آل عمران /190) به حق در آفرینش آسمان ها و زمین و رفت و آمد شب و روز آیات و نشانه هائی (بر وجود وحدت .علم.قدرت.حکمت خالق و صانع متعال) است.

 مسئله ارتباط با طبیعت مورد تاکید آیات و روایات می باشد . انسان نیازهائی دارد که جز بوسیله طبیعت بر طرف نمیگردد. قران راجع به این حقیقت می فرماید: < هوالذی خلق لکم ما فی الارض جمیعا... > (بقره/29) او خدائی است که آنچه در زمین است (از موجودات) همه را برای شما آفرید (تا آنها را در خدمت بگیرید و نیازهایتان را برطرف سازید).

پیامبر اکرم (صلی الله علیه ) فرمودند: هر که درختی بنشاند و در راه نگهداری و رسیدگی به آن صبر کند تا میوه (ثمره و فایده) دهد در قبال هر میوه ای (فایده ای ) از آن روزی که جوینده ای بخورد ( استفاده کند) یک صدقه نزد خدا برایش منظور می شود. (میزان الحکمه ج 6 ح 9143)

امام صادق ( علیه السلام ) فرمودند: طعم الحیاه الماء " مزه آب زندگی است ." ( میزان الحکمه ج3 ح 4507 )

 خداوند متعال معیشت و زندگی ما را در زمین قرار داد تا زمین جایگاهی برای پرورش ما باشد . بنا براین وظیفه اخلاقی و انسانی ما اقتضاء می کند که از آن به خوبی  استفاده کنیم. استفاده  صحیح و درست بستگی به اطلاعات و آگاهی های لازم از پدیده ها و نیز به نحوه ی توجیه زندگی دارد . بر اساس بینش توحیدی برای ما مسلم است که باید زندگی عبادی روی زمین داشته باشیم و زندگی کنیم تا انسانیت را در خود شکوفا کنیم. مانند گلی که در طبیعت می شکفد وفضای اطراف خود را عطر آگین کرده و سبب خرمی وشادی دیگران می شود و با شکفتن خود آیه علم حکمت و قدرت خدا – در حد ظرفیتش – می گردد این چنین برداشتی از زندگی ما را برآن خواهد داشت تا از طبیعت به مقدار لازم و جهت شکوفا شدن استفاده کنیم و بهره ببریم و با تمام وجود آیه ی قدرت حکمت تدبیر و علم او باشیم .

 استفاده و بهره برداری از نعمت های زمینی و سماوی باید همراه با شکر گزاری صاحب نعمت (خداوند متعال ) باشد و شکرگزاری به این است که از او غافل نباشیم و از اطاعتش خارج نشویم . همه نعمت ها را از او بدانیم و آ ن ها رادر راه رضای او مصرف کنیم. چنانچه قرآن می فرماید : < یا ایهاالذین آمنوا کلو من طیبات ما رزقناکم واشکروا لله ان کنتم ایاه تعبدون> (بقره /172) " ای کسانی که ایمان آورده اید! از طیبات ( نعمت های پاکیزه ای) که به شما روزی داده ایم بخورید و شکر نعمت خدا را بجا آورید اگر او را پرستش می کنید ."  آیه فوق بیان گر ان است که بهره برداری صرف از طبیعت امری مذموم است . هر ذرهای از ذرات این جهان در حال تسبیح خدای متعال است و گویا چنین است که طبیعت با زبان حال می گوید: ای انسان مراجهت سپاس حق قرار ده و آنچنان که من غافل از رب وپروردگار خود نیستم تو نیز غافل نباش تا همگام با من باشی .

 یکی دیگر از وجوه شکر گزاری نسبت به موهبت طبیعت این است که در حفظ و حراست آن بکوشیم . چرا که طبیعت یکی از نعمت های خداداد و امانتی است که در دست بشر به ودیعه گذاشته شده است . بدیهی است که شکر نعمت باعث افزایش کمی وکیفی این موهبت است و در مقابل کفران آن نتیجه ای جز نابودی و نزول بلا ندارد. قران می فرماید : < و لئن شکرتم لازیدنکم و لئن کفرتم ان عذابی لشدید >( ابراهیم /7 ) " اگر شکر گزاری کنید ( نعمت خود را) به شما خواهم افزود و اگر ناسپاسی کنید مجازاتم شدید است! " به قول شاعر:

" شکر نعمت نعمتت افزون کند            کفر نعمت از کفت بیرون کند "

از خصوصیات کفران نعمت آن است که نعمت در مسیر غیر حق مصرف شود که این خود می تواند زمینه کفر را فراهم آورد. امروزه همگام با صنعتی شدن دنیا وافزایش حرص و ولع انسان ها در رسیدن به آسایش ظاهری وبه دست آوردن ثروت های کلان و شهرت های کذائی عده ای دست و پا از دست داده  با چشم کور تبر به دست گرفته و به بهانه ی احداث جاده ها  کارخانجات  ویلاها  مراکز تفریحی و ... به جان طبیعت افتاده و از طریق قطع درختان و آلوده کردن آب و هوا و از بین بردن منابع طبیعی  خواسته یا نا خواسته با علم یا از روی غفلت به شمارش معکوس برای نابودی این امانت الهی قیام کرده اند .

به گفته ی نویسنده کتاب " زمین در خطر است " : مهم ترین خسارت این صنعتی شدن آلودگی محیط زیست که خطرناک ترین

مشکل قرن بیستم به حساب می آید و شاید بتوان گفت در صورت حل نشدن این مسئله قرن بیست و یکمی وجود نخواهد داشت.

 واقعا چرا این همه بی رحمی با طبیعت وجود دارد؟ مگر ما خود جزء لاینفک این طبیعت نیستیم یا مگر در آن زندگی نمی کنیم ؟

مگر نسل های آینده که فرزندان ما می باشند نمی خواهند در این طبیعت زندگی کنند و از این موهبت الهی بهره ببرند؟ آیا انسان حاضر میشود بدون هیچ توجیهی جان خمیش را به خطر بیاندازد ؟ مسلما جواب منفی است . بنابر این اگر می خواهیم طبیعت سالم داشته باشیم باید طبیعت را سالم نگه داریم . اگر می خواهیم راحت تنفس کنیم باید هوا را آلوده نکنیم . اگر می خواهیم خانه ای زیبا داشته باشیم طبیعت را زیبا نگه داریم. به بهانه ی ایجاد اشتغال ورونق اقتصادی در یک منطقه (که فی نفسه امری پسندیده و لازم است) شاهرگ حیاتی آن را که همان طبیعت است از بین نبریم . آیا نمی شود این مراکز صنعتی را به جای اینکه در کنار دشت وجنگل و دریا و دریاچه بسازیم آن را در دل کویر و زمین های فاقد کاربری های زیست محیطی بنا کنیم ؟ آیا نمیشود به جای اینکه پساب های خطرناک این مراکز را وارد تالاب ها و دریا ( که نقش حیاتی و بی بدیل در زندگی آبزیان و پرندگان وجانوران  به عنوان حلقه های زنجیره ی حیات و بقای بشر دارند ) کنیم آن را به عمق زمین هائیکه هیچ گونه استفاده و بهره وری ندارد هدایت کنیم ؟ آیا نمی شود به جای اینکه از آب شیرین رودها  چاهها و دریاچه ها برای تامین هزاران متر مکعب آب برای مراکز نیروگاهی استفاده کنیم از آب شوردریا ویا فاضلاب های تصفیه شده تامین کنیم ؟

 چرا در موقعیت یابی وبستر شناسی و محاسبات تاسیساتی و... طبیعت را فدا می کنیم ؟ واقعا آیا از خود سوال کرده ایم که منشا دگرگونی فصول در سال چیست؟ گرم شدن کره زمین  نازک شدن لایه ازن  بحران آب و شیوع بیماریهای خطر ناک وهزاران بلا و مصیبتی که انسان قرن بیستم و بیست و یکم در آن غوطه ور است ریشه در چه دارد ؟ خداوند علیم در قرآن جواب این سوال را می دهند آنجا که می فرمایند: < ظهر الفساد فی البر والبحر بما کسبت ایدی الناس ... > (روم /41) " فساد در خشکی و دریا بخاطر کارهائی که مردم انجام داده اند آشکار شده است . "   به فرموده حضرت آیت الله جوادی آملی (حفظه الله ) : بین عمل ما و حوادث عالم رابطه ی تنگاتنگی وجود دارد . همانطور که حوادث عالم در اعمال ما موثر است  اعمال ما نیز در حوادث عالم موثر است . اگر راه را درست رفتیم فصل ها به وقت خودش است و اگر بیراهه رفتیم فصل ها دگرگون می شود .

 آیا آسیب رساندن به طبیعت نوعی ظلم نیست ؟ آیا ظلم در آموزهای دینی ما حرام و غقلا قبیح نیست ؟ فساد محیط زیست به خاطر عملکرد انسان است . اعمال انسان چه در زمینه ی گناهان وچه در زمینه ی نا مهربانی و عدم توجه به طبیعت مانع از سود بخشی آب و خاک و هوا و عامل بروز پدیده های ناگوار است . و حال آنکه خداوند رئوف بسیاری از این گناهان و نامهربانی ها را از ناحیه ی لطف و رحمت بی کرانش می بخشد .آنجا که خداوند در قرآن می فرماید :< ما اصابکم من مصیبه فیما کسبت ایدیکم و یعفو عن کثیر >(شوری / 30) " هر مصیبتی به شما رسد به خاطر عملکرد شماست ولی بدانید که خداوند به خاطر رحمت و لطفش از بسیاری گناه می گذرد .(اگر بخواهد کیفر همهی کارهای شما را بدهد احدی روی زمین باقی نمی ماند .) و بقول آن مثل قدیمی : از ماست که بر ماست .

امام صادق ( علیه السلام ) فرمود : " حیات جنبندگان در خشکی و دریا وابسته به باران است . اگر باران نبارد در خشکی و دریا فساد می شود و همین که گناهان انسان زیاد شد باران نازل نمی شود . (تفسیر راهنما)

 شهر سبز سلمان از دیرباز جامه ای سبز بر تن داشت و شالی سبز از باغ ها و بوستان ها و تل و کوه های مملو از درختان و تاکستان ها به کمر پیچیده بود . در لسان مردم آن سامان است که در قدیم اگر می خواستند از راه قدیم (مال رو ) کاززرون به شیراز بروند از میان انبوه درختان جنگلی (شاید منظور دشت برم باشد ) عبور می کردند به طوری که مسافتی طولانی را در زیر سایه ی این درختان طی می کردند در حالی که وقتی به بالای سر خود نگاه می کردند ( از انبوه پیوند سر شاخه های درختان ) آسمان را به سختی می دیدند .

دریاچه ی پریشان هم که روزی  پر آب و پر جنب و جوش و مامن و ماوای بسیاری از آبزیان وپرندگان و جانوران بوده و به منطقه زیبائی رونق بسزائی بخشیده بود .

اما این مناظر استثنائی به مرور زمان وبه خاطر بی مبالاتی ها و نامهربانی هائی که در قطع درختان و سوزاندن درختان جنگلی    و تالاب ها و از بین بردن باغ ها و بوستان ها وبهره برداری های غیر صحیح از موهبت های طبیعی این سامان رو به ویرانی گذاشته و نه تنها تلاشی قابل ملاحظه جهت احیاء و بازسازی این نبض حیاتی صورت نگرفته بلکه هنوز این قهر با طبیعت ادامه دارد که نتیجه ای جز قهر طبیعت با ما نخواهد داشت .

لذا بر من و شما و همهی دوستداران محیط زیست لازم است که به وظیفه ی دینی و ملی خود در پاسداری و حفاظت از این هدیه الهی عمل نمائیم و نام شهر سبز را به معنای حقیقی آنچنان که زیبنده شهرمان است بر قد رعنای کازرون بپوشانیم .

به امید آمدن مصلح کل جهان مهدی موعود ( عجل الله تعالی فرجه الشریف)