السلام علیک حین تصلی و تقنت

زیباترین ارتباط با خداوند از آن ولی خداست. ما انسان های خاکی اگر چه نمازی عاشقانه با خدای خودمان نمی خوانیم اما وقتی به نماز مولا و صاحبمان می نگریم، عاشق نماز خواندن او می شویم. پدر مهربان ما که همه ی الطاف الهی از طریق او به ما می رسد، وقتی به نماز می ایستد استوانه توحید و خدا پرستی و ارتباط عاشقانه با معبود است. او نه فقط در حین ارتباط با خدا نشانه توحید است، که در همه لحظه های زندگیش نشان توحید است. اصلا ولایت از توحید جدا نشدنی است. هیچ پیامبر و امامی کسی را به سوی خود فرا نخوانده است و همگی مردم را به توحید دعوت کرده اند. دعوت به خود کار انسان های به توحید نرسیده است نه کار ولی خدا که خود مظهر توحید است. همچنان که ولایت تنها راه رسیدن به توحید است، بهترین شناخت ولایت هم از آن انسان موحد است. عشق به ولی خدا انسان را از جنس ولی خدا می کند و او را تا اوج خدا پرستی بالا می برد. خود را به دست عشق ولی خدا سپردن و تبعیت بی حد از او به معنی پرستیدن نیست که پرستش مخصوص ذات باریتعالی است. اما به معنی رهیدن از کوچکی نفس است تا رسیدن به بزرگی خدای تبارک و تعالی.

علامه سید محمد حسین حسینی تهرانی در کتاب روح مجرد در ارتباط با نسبت ولایت با توحید می نویسد:

نهایت سیر هر موجودی فنای در موجود برتر و بالاتر از خود است.یعنی فنای هر ظهوری در مُظهر خود و هر معلولی در علت خود. نهایت سیر انسان کامل که همه قوا و استعدادهای خود را به فعلیت رسانده، فنای در ذات احدیت است و فنای در ذات الله است و فنای در هو است و فنای در مالااسم له و لارسم له است.

کسی که عملا و نه علما به مقام ولایت می رسد و ولی خدا می شود و خدا ولی او می شود، همه اعمالش و کردارش و صفاتش، فعل و کردار و صفات خدا می شود. نه این که او خدا می شود و یا خدا از خود چیزی را بریده و جدا کرده و به او می دهد. و نه این که به او هم مشابه آنچه را که خودش دارد عنایت می کند. بلکه به واسطه شدت صفا و خلوصی که در بنده پیدا نموده از هستی مجازی و اعتباری بیرون آمده و فانی در ذات خدا شده و خداوند در او تجلی نموده است. یعنی وجودش و سرّش و واقعیتش آینه محض و مرآت تمام کمال جمال و جلال ذات احدیت گشته و خدا نما شده است.

ولایت به معنی حائز شدن صفات خداوندی بالاستقلال و با عزت شخصیه نیست.ولایت به معنی عبودیت محضه در برابر ربوبیت مطلقه اوست. ذلت محض در برابر عزت اوست.

ولایت مطلقه یعنی تحقق جمیع مراتب عبودیت و فنای محض در ذات اقدس اوست. ولایت های مقیده و جزئیه به معنی تحقق بعضی از مراحل عبودیت و فنای در فعل یا اسم یا صفت و فنای اجمالی و موقتی در ذات اوست که هنوز به مرحله فعلیت تامه نرسیده است.

ولی خدا خواست و طلب و اراده و اختیاری از خود ندارد. آنچه در وی از خواست و طلب و اراده و اختیار مشهود است عین صفات و اسما خداوندی است که در او ظهور کرده است.

مقام ولایت مطلقه ائمه علیهم السلام به معنی این نیست که هرچه از نزد خودشان بخواهند اگرچه جدا از خواست خدا باشد می توانند انجام دهند. به معنی این نیست که مشابه خواست خدا در خود خواستی دارند. بلکه به این معنی است که در خارج یک اراده و اختیار و مشیت بیش نیست و آن اراده و مشیت خداست و بس.

مردم محجوب عالم را متفرق می نگرند، اما این افراد از خواب بیدار شده: لا موثر فی الوجود الا الله. لا قادر فی الوجود الا الله. لا حی فی الوجود الا الله. لا ذات مستقله فی الوجود الا الله.

حضرت علامه از قول محیی الدین عربی در این کتاب آورده اند:

معرفت خداوند تبارک و تعالی برای انسان ممکن است، و آن درجه و مقام و شخصیت انسان است که می تواند این راه را طی کند و به لقای محبوب نائل گردد.و لقای او فنا در ذات اوست، زیرا در صورت غیر فنا، او شناخته نشده است. و در صورت تحقق فنا دیگر غیری بر جای نمانده است تا غیر خدا بتواند او را بشناسد. در آنجا خداست که خود را می شناسد.

به نظر می رسد مهم ترین وظیفه منتظر تهذیب نفس است. تقوی و تهذیب نفس ارتباط با مولا در زمان غیبت را بالا می برد و در زمان ظهور به منتظر این توانایی را می بخشد که از قافله یاوران مهدی جدا نگردد. مولا خود ولی خداست و یاوران نزدیک او هم از اولیاء خدا هستند. و نسبت هر کس با مقتدایش به اندازه نسبت او با خداست و هر که به خدای تبارک و تعالی نزدیک تر باشد به مولایش نزدیک تر است. مهم ترین وظیفه منتظرین مولا پس از تهذیب فردی، تهذیب اجتماعی است تا جامعه ای به وجود بیاید که لیاقت حکومت ولی خدا را داشته باشد. این بار که مولایمان را صدا زدیم از فکر دنیا و تعلقات دست و پا گیرش بیرون بیاییم. و بجای این که دعا کنیم وصله ای بر وصله های لباس پاره ما اضافه کن تا سنگین تر شود، دعا کنیم این وصله را از من بگیر تا من سبک تر شوم و لباسم ساده تر و لطیف تر شود و بی تعلق دنیا شایسته دیدارت شوم.

آقا نگاهت جای آهو هاست می دانم

دستان پاکت مثل من تنهاست می دانم

آقا دلت در هیچ ظرفی جا نمی گیرد

جای تو وسعت دریاست می دانم

برگشتنت در قلب های مردۀ مردم

همرنگ توفانی ترین دریاست می دانم

آقا اگر تو بر نمی گردی. دلیل آن

در چشم های پر گناه ماست می دانم

ای کاش برگردی که بعد از این همه دوری

یک باره حس بودنت زیباست می دانم

کی باز می گردی؟ برایم بودن با تو

زیباترین آرامش دنیاست می دانم

تو باز می گردی اگر امروز نه! فردا