بعضی اوقات خرده فرهنگ‌هایی وارداتی، مردمی را آنچنان در برمی گیرد که فرهنگ اصلی و با اصالت خود را به باد فراموشی می سپارند و این می تواند آفتی برای یک تمدن و تفکر به صورت جدی محسوب شود.

سالها بود که گذرم به کازرون نیافتاده بود، یا بهتر بگویم در مجلس ختم عزیزی صحنه گردان نبودم که متأسفانه از بد روزگار عزیزی از نزدیکان فوت کرد و ما هم به عنوان یکی از مجلس گردانان به انجام وظیفه در قبال آن عزیز پرداختیم.

اگر ندیده بودم شاید گله و شکایت چاپ شده چندسال پیش یکی از نشریات محلی را به این سرعت باور نمی کردم و یا اگر مختص همین مجلس بود باز ناراحتی کمتر می شد ولی چه کنیم که در هر مجلسی با کمی تأمل وارد می شویم عموماً از همین قالب جدیدالورود پیروی می کنند.

 

چه عاملی باعث اینقدر تفاوت فرهنگی مردم با اصالت کازرونی شده است، خیلی ناباورانه در همان ساعات اولیه که همه مشغول گریه و زاری بودند دیدم که افراد درجه یک میت بر این اصل پافشاری می کردند که بهترین وسایل پذیرایی و میوه و شیرینی را برای میهمانان تهیه کنید حتی به جای پرداختن به عزا و شیون خیلی خونسرد در نوع آب میوه نظر می دادند که ایرانی نه، فقط خارجی آن را تهیه کنید! نمی خواهیم در مقابل میهمانان آبرویمان برود یکی نبود بگوید، میت روی زمین مانده شما به فکر آبرویید!

 

از اینها که گذشت در مجلس ختم و هفته که شور شیون فروکش کرده بود، نوبت به برنامه ریزی اجرای مراسم شد، همه افراد نظر می دادند، برادر، خواهر، دوست و آشنا، تا اینکه همسر متوفی، با چشمانی اشکبار همه را متوجه خود ساخت، پیش خود فکر کردم که می خواهد بگوید: شوهرم را همچون گوشت قربانی وسط گذاشتید و به جای آخرت و عذاب قبرش به فکر آبروی خودتانید، که در کمال ناباوری حرفی زد که میخکوب در جای خود ماندم، گفت: نمی دانم چه کسی را برای اجرای برنامه می آورید فقط دقت داشته باشید که قاری خوش صدایی را بیاورید که بتواند روضه حضرت ابوالفضل (ع) را خوب بخواند چراکه ما خانم ها با این روضه بیشتر گریه و شیون می کنیم و مجلس گرم تر می شود در ضمن سخنران هم نمی خواهیم چرا که ممکن است در زمان سخنرانی وقفه ای درگریه و زاری ایجاد کند، حاضرین و جلسه را سرد نماید و نتوانیم شور و حال جلسه را نگه داریم آنوقته که می گویند برای مرده شان ارزشی قائل نبودند که در مجلسشان گریه و زاری کم شد.

من ماندم و یک کوله بار غم و اندوه که چرا صاحبان عزا اینگونه فکر می کنند. مخالفت های من هم کارساز نبود، چه باید می گفتم! جزء اینکه مؤلفه اول قاری قرآن، صحیح قرآن خواندن باید باشد نه خوش صدایی، و آنوقت چند قاری صحیح قرآن خوان در شهر برای مجلس عزا یافت می شد. و یا اینکه برکت یک جلسه برای میت در این است که بیشترین ثواب برای اوفرستاده شود، و زمانی که با مرگ عزیزی عامل شده که از اقشار مختلف مردم که بعضاً حتی رنگ مسجد را به چشم ندیده اند اکنون به خاطر آن میت به مسجد می آیند حال با دعوت از یک روحانی احکام شرعی و مباحث دینی به گوش آن افراد می رسد چقدر برای آن مرحوم پاداش خواهد داشت و از همه مهمتر قرار نیست مجلس ختم عامل تحریک صاحبان عزا باشد. بلکه مجلس و حضار برای تسکین دادن به آنان جمع شده اند. حال این کجا و آن کجا...

روی صحبت من اولاً با مردم فهیم کازرونی است چرا که این مباحث ساده و فرهنگ اصیل شهر و آیینمان را فراموش کرده اند.

و در گام بعدی با مسؤولین عرصه فرهنگ است که فرهنگ سازی لازم را نکرده اند چرا که سازمان تبلیغات اسلامی مدعی است که این مسائل برای آنها از سوی مقامات بالا دیکته نشده است و اداره ارشاد اسلامی هم همایشات و مراسمات متعددش در سال اصلاح الگوی مصرف اجازه پرداختن به عموم مردم را به آنها نمی دهد و اداره اوقاف ودیگر مسئوولین تنظیم کننده سند چشم اندازه فرهنگی شهرستان در کار خود مانده اند چه رسد به اصلاح اینگونه خرده فرهنگ ها پس اجازه دهید بگوییم: آنچه به جایی نرسد فریاد است!