گنجشک ها به تکاپوی در روزمرّگی ها برخاسته اند و به دنبال تکّه ای نان و قطره ای آب در اطراف پرسه می زنند و پرستوهای سرمست بی ریا، با آرزوی هجرت و پرواز در آسمان، به انتظار طلوع خورشید بخت  نشسته اند.

آرام بالا می آیم و تا امتداد قامتش خودم را بالا می کشم ،سعی می کنم سرم را تا نزدیک اعتقاد و افکارش نزدیک کنم و :

و او که غافلگیر شده است پس از مکثی عمیق با تبسمی شیرین جواب می دهد :

و او ادامه می دهد :

حرفها برای گفتن مانده بود ولی راه وهمراهی تمام شد . با فشردن دست کامران از او خداحافطی می کند و او را در دریای موّاج ابهام و تحیّر و هزاران سؤال بی جواب وا می نهد.

*****************

راننده آماده حرکت است که مسافری از راه می رسد و با صدای تائید راننده که :

ساکش را که جا می دهد، آرام کنارش می نشیند و خطابش می کند:

کامران هنوز به دور افکار خودش می تند، برای رفع دلواپسی خود پابرهنه وسط احساس او می دود :

چند لحظه مکث می کند و کامران که طاقت«اما »و «ولی» و به انتظار نشستن را ندارد، وسط حرفش می پرد :

و حالا این دست های همیشه مهربان اوست که آرامش را می خواهد دوباره به دل غمزده کامران برگرداند.

و علی آرام سر در گوشش گذاشته و نجوا می کند:

به گمانم احساس ترس دل دریایی شان را می خواهد به سخره بگیرد. از همان بالا  برای شان می خوانم :

اشک، پرده لرزانی را بر چشمانم می کشد. از ته دل برای شان دعا می کنم.

در نور کمرنگ گلوله ها و خاک هایی که به هوا پاشیده شده، علی را می بینم که آرپی جی اش در دست گرفته و به بالای خاکریز می رود.

هنوز اندکی به شروع ساعت نماز شبش مانده که سجاده عشق را به خانقاه اسرار می برد.

او را جا می گذارند تا  سر به سودای گلوله ای بسپارد و نشان عشق به حسین را تاج سر نماید و چون او پیکرش را چند روز به ودیعت آفتاب بگذارد و بغض فرو خورده چشمان منتظری که با لرزش شانه ها خالی شود و حلاوت دیدار را تا یازده ماه دیگر به تأخیر اندازد.