در سال 60 وقتی که از کردستان برگشتم کازرون شنیدم که جلال نوبهار در جبهه دهلاویه مجروح شده است یک شب به منزل ایشان رفتم و او از نحوه مجروح شدنش برایم چنین گفت: من مسئولیت محور را به عهده داشتم یک روز صبح یک استوار ارتشی از لشکر 16 قزوین با موتور آمد و گفت: مسئول اینجا چه کسی است؟ من گفتم: بفرما چه کار داری؟ او گفت: دیشب بچه های اطلاعات ما رفتند که از دشمن اطلاعاتی به دست بیاورند که به کمین دشمن خوردند و یکی از آنها شهید شده و جسدش مانده است حالا من آمده ام که با یکی از شما برویم و آن شهید را بیاوریم جلال گفت: خوب چه کار به مسئول اینجا داری من خودم به همراه شما می آیم. خلاصه آن استوار قبول کرد و به یکی از بچه های خودمان گفتم: من به همراه این برادر ارتشی می روم و بر می گردم خلاصه رفتیم تا رسیدیم به آن شهید، در فاصله 30 متری موتور را گذاشتیم و رفتیم 10 متری شهید که بودیم 5 الی 6 عراقی دنبال ما گذاشتند ما هم موتور را رها کردیم و پا به فرار گذاشتیم. استوار ارتشی چاق بود و من که سبک بودم جلوتر از او می دویدم عراقی ها هم تیر اندازی می کردند خلاصه هر چه صدای استوار زدم نیامد خسته شده بود و دیگر نمی توانست بیاید ایستاد و عراقیها او را گرفتند و به اسارت بردند. موتور را هم برند. بعد از آنکه به پیش بچه ها رسیدم گفتم: جیپ 1.6 را بیاورید به همراه گلوله. خدمه و راننده را هم کاملا توجیه کردم. سوار شدیم و رفتیم به طرف عراقی ها، نزدیک که شدیم به خدمه تفنگ1.6 گفتم: آماده باشید من می روم که یک شهید که آنجا مانده را بیاورم اگر عراقی ها آمدند به طرف من شما تیراندازی کنید خلاصه وقتی نزدیک جسد شهید شدم عراقی ها مرا دیدند و دویدند که مرا بگیرند که بچه ها شروع به تیراندازی کردند و من هم در حین فرار یک تیر به کتفم خورد ولی نه ایستادم و خودم را از دست عراقیها نجات دادم و بعد نپمرا انتقال دادند به بیمارستان...