هفته ی فرهنگ کازرون از تاریخ 20/2/86 لغایت 31/2/86 برگزار گردید که اخبار واصله حاکی از استقبال مردمی از آن است و لکن آن چه در این رهگذر جلب توجه نموده و بررسی آن امری بدیهی و قابل ذکر می نمایاند توجه به پارادایم هایی است که در این میان مورد غفلت واقع شدند ، اموری که در برآیند جایگاه کنونی فرهنگ شهرستان بسیار ضروری و غیر قابل انکار می باشد .

نگارنده به هیچ عنوان در صدد بررسی بایسته ها و نبایسته های صورت گرفته در این هفته نمی باشد که این خود مبحثی و مجالی جدا می طلبد لکن باور این نکته را  نیز غیر قابل انکار می داند که  با آن که توجه به جایگاه فرهنگی شهرستان و پاسداشت آن بی شک متوقف بر بررسی پشتوانه و بزرگان هر شهرستان و فضای حاکم بر جامعه ی فرهنگی در گذشته می باشد ولی این مهم نباید سبب شود که با توهمی فزاینده در مورد فرهنگ شهرستان روبرو شده و از جایگاه فعلی و واقعی شهرمان غافل شویم که این خود به همان اندازه ی افتخار به مشاهیر – که البته در این هفته  آن طور که شایسته  آن بزرگواران و میزان اثربخشی آنان بود به اندازه ی  برنامه هایی که در 3 یا 4 نوبت اجرا شدند و معلوم نیست کازرون در آن ها صاحب سبک بوده و به واقع نسبت آن ها با فرهنگ اسلامی کازرون به چه میزان است ، مورد توجه واقع نشدند -  با ارزش است چرا که سبب ساز رشد و نمو افرادی از آن جنس خواهد شد .

نا گفته پیداست که رشد و تعالی در ساحت فرهنگ نیازمند حرکتی پیوسته و به دور از شتاب و با توجه به داشته ها و تعداد تشکل ها و به تبع آن تفکرات درگیر در این جریان و البته نهاد های متولی این مقوله می باشد و لذاست که برآیند میزان کارهای انجام شده و فعالیت های انجام نشده ی شهرمان نیازمند یک بازنگری در تعدد مراکز فرهنگی و میزان استفاده ی نهادهای مربوطه از قابلیت های خود است تا در این باره  تصویری واقع گرایانه از موضوع مورد بحث داشته باشیم .

نهادهای رسمی متولی عمده ی فرهنگ در کشور و به تبع آن در شهر ما عبارتند از « اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی ، سازمان تبلیغات اسلامی ، اداره آموزش و پرورش » که شواهد و قراین به درستی حاکی از آن است که نهادهای مربوطه به درستی از قابلیت های خود در این زمینه استفاده نکرده اند چرا که اداره ای چون فرهنگ و ارشاد اسلامی در راستای ترویج فرهنگ اسلامی و گسترش مراکزی چون کانون های فرهنگی مساجد فعالیت چشمگیری از خود نشان نداده و در مقابل به فعالیت هایی توجه ویژه نشان می دهد که برخی از آن ها با مسایل دینی و اسلامی و حتی فرهنگ ایرانی هیچ سنخیتی ندارد . از سوی دیگر اداراه ی تبلیغات اسلامی با توجه به بودجه ی اندک خود پتانسیل راه اندازی « حوزه های هنری » تحت تکفل خود را دارد که در بسیاری از موارد در سطح کلان جور کش بسیاری از نهاد های دیگر فرهنگی کشور شده و با تاسیس زیر مجموعه هایی چون « بوستان کتاب » فرهنگ کتاب خوانی و گسترش معارف دینی را بر عهده گرفته است . امری که خلا آن به نحو بسیار قابل توجهی در شهرستان ما احساس شده و سبب عقب افتادن عوام و تا حدودی خواص جامعه شهری ما از بحث های رایج و جاری فضای روشنفکری و دینی کشورمان گردیده است ، به نحوی که آگاهان این وادی برای تامین مایحتاج خود مجبور به مراجعت به شهر های دیگر می باشند و لذاست که این اداره محترم و البته مظلوم در نظام بودجه نویسی کشور می تواند با استفاده از این رویکرد به برطرف نمودن بخشی از مشکلات شهرستان پرداخته و شهر را دارای یکی از مهم ترین پارامتر های فرهنگی بودن یک شهر بگرداند .

بی شک این استدلال تا حدودی قابل قبول است که فرهنگ سازی منوط به یک نهاد و چند نهاد نمی باشد و دیگر تشکل ها نیز باید در این امر دخالت داشته باشند و از این رو است که شهرداری های برخی از شهر های ما اقدام به تشکیل « سازمان های فرهنگی هنری » نموده و در این راستا با راه اندازی « فرهنگ سراهای تخصصی » اقدام به یفای نقش نموده اند که شورا و شهرداری محترم شهرستان کازرون که در این چند سال اخیر در این باره فعال بوده اند می توانند با تاسیس این سازمان گامی بلند در راستای جریان رشد فرهنگی شهرستان بردارند .

نا گفته پیداست که در آن دوران فترت فرهنگ اسلامی و تهاجم فرهنگ غربی بی انصافی است که از تلاش های دو تشکل پا به رکاب اهداف متعالیه ی انقلاب اسلامی که همان بسیج و انجمن اسلامی دانش آموزان می باشد  نامی برده نشود و از زحماتشان در آن دوران قدردانی به عمل نیاید چه اگر آن ها نبودند وضعیتمان شاید این هم نبود .