مرحوم پدرم نقل مي‌كرد كه در زمان ناصرالدين شاه در تهران دو روحاني بزرگ، مورد احترام مردم بودند. يكي حاج ملا علي كني كه نفوذ بيشتري داشت و ديگري حاج ملا صادق كه در خيابان مولوي ساكن بود. ظاهراً اين دو عالم با هم قدري هم اختلاف مشرب داشته‌اند. از قضا حاج ملا صادق يكي از درباري‌ها را كه شراب خورده و بد مستي كرده بود، در وسط خيابان مولوي حد مي‌زند. اين خبر به ناصرالدين شاه مي‌رسد. مي‌گويد اين شيخ كه بوده و بالاخره دستور مي‌دهد او را به عراق تبعيد كنند. ايشان هم حركت مي‌كند به سمت حضرت عبدالعظيم كه از آنجا برود به سوي عراق. پدرم مي‌گفت وقتي خبر به گوش مرحوم حاج ملا علي كني مي‌رسد، مي‌گويد به مردم اعلام كنيد كه ما هم از ايران مي‌رويم. منزل ايشان در بازار بوده (اكنون هم سرايي به نام ايشان است) و به محض حركت ايشان، بازار تعطيل مي‌شود. خبر به خيابان ها مي‌رسد، مردم هم حركت مي‌كنند به سوي حرم حضرت عبدالعظيم و شهر تعطيل مي‌شود. مي‌گويند حتي درباري‌ها و مأمورين هم اسلحه ها را مي‌اندازند و به دنبال حاجي راه مي‌افتند. خبر به گوش شاه مي‌رسد. شاه به صدراعظم دستور مي‌دهد كه برويد و حاجي را برگردانيد. صدراعظم با عجله خود را به حاج ملا‌علي‌كني مي‌رساند و تقاضاي شاه را به عرض ايشان مي‌رساند. ايشان مي‌گويد موضوع اصلي تبعيد حاج ملا صادق است، هروقت آن آقا برگشت، من هم برمي‌گردم. صدراعظم مجبور مي‌شود برود و از حاج ملا صادق عذرخواهي كند، حاج ملا علي مي‌گويد، من اينجا مي‌مانم، شما برويد آقا را از حرم حضرت عبدالعظيم برگردانيد تا با هم به تهران برگرديم. غرض آنكه علما اينگونه حريم يكديگر را نگه مي‌داشتند. ما نيز بايد الان حريم خودمان را حفظ كنيم، وقتي ما احترام يكديگر را حفظ نمي‌كنيم، مي‌خواهيد دشمنان، احترام ما را حفظ كنند؟