هفته نامه شهرسبز: سال 58 با دعوت شهيد بستانپور كه مسئول انجمن اسلامي مدرسه بود به عضويت اين تشكل در آمدم.

در آن زمان كلاس دوم دبيرستان و در مدرسه سعيد محسن (شاهپور سابق و شهيد بستانپور فعلي) درس مي خواندم.

انجمن در آن زمان مقر قرص و محكمي نداشت و بعداً به ساختماني در فلكه استكان نعلبكي (شهيد چمران فعلي) رفت. در آنجا بود كه عضو شوراي مركزي شهرستان شدم و مسئوليت كميته تشكيلات را در آن تشكل برعهده گرفتم.

علي­رغم دستور امام مبني بر تشكيل بسيج در آن زمان هنوز بسيج شكل نگرفته بود و قسمت­هايي در سپاه كار آموزش نامنظم و غيرسازمان يافته مردمي را انجام مي­داد. اين در حالي بود كه سپاه هم هنوز به آن صورت شكل نگرفته بود.

از جمله كارهايي كه مي­كرديم اين بود كه از طرف انجمن تحت نظارت آقاي بخرد در پادگان توپخانه 22 ارتش كازرون آموزش­هاي نظامي مي­ديدیم؛ كه بعداً شاخه نظامي انجمن را تشكيل داديم. در آن زمان سرهنگ قاسمي و سرهنگ حجازي (كه آن زمان سروان بود) كار آموزش نظامي ما را بر عهده داشت. و براي آن كه از سربازها مشخص شويم لباس­هايي به ما دادند كه قهوه­ايي تيره بود. اين لباسها همان لباس­هاي سربازي بود كه در خمره رنگ­رزي آن را رنگ كرده بودند.

آموزش­هاي ما شامل آموزش­هاي تيراندازي، رزمي، اردوهاي صحرايي ... بود. اين آموزش­ها عموماً در پادگان ارتش برگزار مي­شد.

اردوهاي صحرايي را در اطراف كازرون سيد امين­الدين و ... انجام   مي­داديم. گاهي جاهاي دورتري مي­رفتيم.

از دوستان آن زمان ما در انجمن دكتر حاج كاظم پديدار، شهيد حميدي، شهيد غلامرضا بستانپور، شهيد صفر غلامي، شهيد مهدي كوزه­گري، مرتضي اخگر، محسن داودي و ... بودند كه از همه فعال­تر بودند.

آغاز جنگ

در 31 شهريور 59 در حالي كه هيچ كس انتظار نداشت عراق شبانه با حمله به 15 يا 16 پايگاه هوايي كشور ما را مورد تجاوز قرار داد. فردا صبح، اخبار، حمله­ي عراق را به صورت رسمي به سوي آبادان، خرمشهر، سوسنگرد و شهرهاي مرزي اعلام نمود.

در آن موقع ما از كم و كيف جنگ بي­اطلاع بوديم.

اعلام شد که قرار است گروهي به جبهه اعزام شوند.

قاعدتاً به دليل اين كه ارتش از هم پاشيده بود و سپاه هم هنوز تشكيل نشده بود جنگ بايستي به اتكاء مردمي اداره مي­شد. امام هم فرمود اگر جنگ 20 سال طول بكشد ما ايستاده­ايم.

براي ثبت نام به سپاه مراجعه کردیم. قاعدتاً بچه­هاي انجمن به دليل اين كه آموزش ديده بودند اولين و بيشترين نيروها را براي آموزش جنگ داشت. هرچند آموزش­هاي ما بسيار ساده بود و با تفنگ­هاي  ژ-3 و ام-1 بود.

حدود 100 نفري بودیم که در پادگان به صورت فشرده در سه روز آموزش ديدیم. عمده اين افراد همان دانش­آموزان و بچه­هاي انجمن اسلامي دانش­آموزان بودند، تعدادي هم فارغ­التحصيل بودند. مثل: شهيد پيرويان، شهيد باقر سليماني، شهيد عبدالحميد خسروي، مجيد قاسمي و ... كه اين­ها نيز عمدتاً آموزش ديده بودند.

علي اكبر پيرويان يك ماهي بود از افغانستان آمده بود و آدم تيز و فرزي بود (شهيد دكتر علي اكبر پيرويان براي مبارزه با نيروهاي سرخ شوروي به همراه تعدادي از دوستان دانشجويش به افغانستان رفته بود)

شب روز سوم به ما گفتند به خانه برويد و فردا صبح جهت اعزام برگرديد. فردا صبح شال و كلاه كردم كه بروم برادر و پدر و خانواده­ام هر كاري كردند كه جلو مرا بگيرند نتوانستند و من به پادگان برگشتم. از صد نفر، 56 نفر آمده بودند. خانواده­هاي زيادي براي بدرقه ما در پادگان جمع شده بودند، ما را با دو يا سه ميني­بوس در هفته دوم مهر حدوداً 13 يا 14 مهر اعزام كردند.

شب را در سپاه بهبهان خوابيديم، فكر مي­كرديم كه بهبهان هم منطقه جنگي است. منتظر گلوله توپ و يا حمله هوايي بوديم، كه كي گلوله توپ مي­خورد! كي هواپيما مي­آيد! نمي­دانستم كه حالا كجا هستم. صبح ما را بردند اهواز. توي اهواز چند جا جابجا شديم تا نهايتاً يك روز بعدش كه توي اهواز بوديم ما را بردند سوسنگرد. ابتدا در سپاه سوسنگرد بودیم. آن جا صداي گلوله توپ و تانك شنيديم. بعد از مدتی به هویزه اعزام شدیم.

رفتيم در داخل خود هويزه. (هويزه دست ما بود. قضيه هويزه اين جوري بود كه دشمن يك بار هويزه را گرفت بعد ايران آن را پس گرفت حالا در اين باز پس­گيري عراق رفته بود عقب. حدود 15 يا 16 كيلومتری هويزه مستقر شده بود و هويزه براي بار اول كه پس گرفته شده بود دست ما بود.)

ما در استاديوم هويزه مانديم. بعد آمديم در ساختماني كه يادم نيست مال كي بود. شايد مال جهاد بود. كه دو طبقه بود. مستقر شديم.

در اين جا خدا رحمت كند يك كسي بود بنام شهيد اصغر گندمكار كه از سپاه اهواز بود. او فرمانده شد و فرمانده ما یعنی علي اكبر پيرويان، معاون او. بچه­ها نيز به كميته­های مختلفي تقسيم شدند. يك كميته شد كميته عمليات. يك گروه شد كميته تداركات. مسئول كميته تداركات شهيد باقر سليماني شد، مسئول كميته عمليات هم يكي ديگر از دوستان ما بود يكي از رفقاي ما هم فرج عسكري بود كه بعد  عضو سپاه كازرون شد.

ما در آن جا بوديم و روزانه آموزش نظامي مي­ديديم و فعاليت­هاي خاصي داشتيم مثلاً در آن شرايط مي­رفتيم با قاچاق سيگار مبارزه مي­كرديم. كه آقا چرا از عراق سيگار قاچاق مي­كنيد. سيگار بغداد را در آن شرايط مي­آوردند.کارهای ما اولويت بندي نشده بود. يك گروه تشكيل شده بود كه مي­رفتند اين كار را انجام مي­دادند كه البته من عضوشان نبودم. در همان منطقه توي آبان ماه؛ شب ما را مي­بردند در كرخه كور ما را از آب رد مي­كردند. بعد بر مي­گشتيم. يك كارهايي اين چنينی. جالب اين كه عراق در 10 كيلومتري ما مستقر بود. ما با لباس ورزشي يا زير پيراهن و شلوار اين چنين صبح­ها مي­رفتيم   مي­دويديم. خدا رحمت كند مسئول اين كار ما شهيد عبدالحميد خسروي بود. كه سربازي كرده بود و تازه از كردستان آمده بود.

خمپاره 60 را اون به ما نشان داد. اين خمپاره را از سپاه اهواز آورده بودند که مثلاً چگونه كار مي­كند. مثلاً اين گلوله خمپاره 60 است و اين را چگونه بايد باهاش كاركني. و بعد مي­رفتيم از هويزه تا ساريه مي­دويدم كه حدود 5 تا 6 كيلومتر بود. بدون تفنگ هم بوديم. يعني اگر يك سرباز عراقي مي­آمد مي­توانست كل ما را بگيرد. ما همه دانش­آموز بوديم. بزرگترين­هامان كه حالا يعني سربازي كرده بود ديگه خيلي كدخدا بودند. و براي آمادگي جسماني مي­گفتند كه بايد اين كار را بكنيد. البته همه هم شركت نمي­كردند. حدود يه 15 نفري بوديم. البته دو سه جا هم تقسيم شديم. يك عده­اي رفتند طرف ژاندارمري هويزه يك عده­اي در استاديوم هويزه مستقر شدند. و اكثر ما در همان ساختمان جهاد بوديم. اصل مقر ما در جهاد هويزه بود.

يك روز شهيد باقر سليماني با همان زير پيراهني و شلوار كردي آمد و با صداي بلند فرياد زد كه آي بدويد حمله كردند. ما هم با همان وضع استراحت بودیم يعني با زيرپيراهني و زيرشلواري و بعضاً با دمپايي بيرون دويدم. بچه­ها دنبال عراقي مي­گشتند كه گفت موش­ها به آشپزخانه حمله كردند.

اواسط آبان بود كه عراق دوباره حمله را از سر گرفت. اول از طرف تپه­هاي ا... اكبر شروع كرد به حمله. (كوه­هاي ا... اكبر در شمال سوسنگرد و هويزه بود) و از طرف بستان آمدند داخل. يعني بستان را گرفتند. از طرف جنوب هم از دُب اَران حمله كردند. آن موقع ما فقط اين اسم­ها را مي­شنيدم چون منطقه را بلد نبوديم.

تا آن زمان ما نمي­دانستيم كه اطرافمان چه دارد مي­گذرد.

اين قدر آموزش­ها ابتدايي بود كه صداي خمپاره و هواپيما را تشخيص نمي­داديم. يك چيزي مي­شنيديم ”اي­ش ... بمب“ ما فكر مي­كرديم هواپيما بالاي سرمان است و دارد بمباران مي­كند.

نزديكي هاي 18 يا 19 يا 20 آبان بود. كه عراق از طرف هويزه شروع به حمله كرد و به سپس سوسنگرد را مورد هدف قرار داد.

تصميم عراق اين بود تا با دور زدن هويزه و سوسنگرد اين دو شهر را به محاصره در بياورد. پس از دو طرف سوسنگرد را مورد حمله قرار داد. يكي از طرف شمال يعني تپه­هاي ا... اكبر و يكي از طرف جنوب يعني دب اران به سمت سوسنگرد آمد تا بتواند جاده اهواز سوسنگرد را قيچي كند. پس ديگر كاري به هويزه نداشت. زيرا هويزه طرف مرز بود و با گرفتن و محاصره كردن سوسنگرد خودبخود هويزه نيز در خاك عراق قرار مي گرفت.

در همين زمان بود كه بچه­هاي گروه دوم نيز به ما اضافه شدند.

ما را جمع كردند و قضيه را به ما گفتند. سپس همه ما را در پشت يك ماشين يخچال­دار حمل گوشت كردند و به سوي سوسنگرد راه افتاديم. تقريباً همه درون يخچال بوديم. غير از شهيد علي­اكبر پيرويان و دو نفر از بچه­هايي كه از ما بزرگتر بودند و فرماندهي ما را بر عهده داشتند. كه جلو ماشين سوار شده بودند.

حساب كنيد اگر يك خمپاره روي سر اين ماشين مي افتاد يا ماشین تصادف مي­كرد يا چپ مي­شد همه ما يك جا كشته مي­شديم.

وقتي داشتيم مي­آمديم سوسنگرد بني­صدر مصاحبه كرده بود. ما از راديو داشتيم مي­شنيدم. مي­گفت در سوسنگرد كه خبري نيست.

همان موقع بود كه ما فاتحه خودمان را هم خوانديم كه وقتي رئيس­جمهور كه فرمانده كل قواست اين جوري مي­گوید پس واي به حال ما.

ساعت 12 شب به سوسنگرد رسيديم. در تاريكي شب و خستگي اصلاً متوجه نبوديم كه ما را كجا بردند. صبح زود بعد از نماز صبح ما را دوباره جمع كردند و با روشن شدن هوا به به سمت جبهه جنوبي سوسنگرد يعني در انتهاي شهر به سمت دب اران رفتيم و در آن جا موضع گرفتيم. در اين جا فرماندهي ما را يك سروان ارتش بر عهده داشت.

در اين خط شهيد اصغر گندمكار و شهيد پيرويان هم با ما بودند. و البته ما كه نيروي نظامي كلاسيك نبوديم اما روبروي ما دشمن يك آرايش نظامي كلاسيك گرفته بود.

ما را پشت خاكريزها مستقر نمودند. هوا ديگر كاملاً روشن شده بود. فاصله ما با نيروهاي عراقي خيلي كم بود حدود 300 يا 400 متر از ما فاصله داشتند. حداكثر در فاصله يك كيلومتري از ما تانك­هاي عراقي به خط و با آرايش بسيار زيبايي قرار گرفته بودند. و در اين سوي نيروهاي ما حداكثر تسليحاتشان همان اسلحه­هاي ساده­اي بود كه به همراه داشتند. كه همان اسلحه ام-يك و ژ-3 و چند تا از بچه­ها نيز كلاشينكف داشتند.

تا ساعت2 بعدازظهر ما در آن خط آماده بوديم. كه عراق شروع به بمباران خط كرد. گلوله­هاي توپ و خمپاره و ... از بالاي سر ما مثل گله زنبور صدا مي­كرد و رد مي­شد.( به اين دليل مي­گويم گله زنبور كه قبلاً صداي گله زنبور را شنيده بودم.) هيچ كاري از دست ما برنمي­آمد. تنها كاري كه انجام مي­داديم اين بود كه تعداد تانك­ها را مي­شمردیم. دقيقاً تعداد تانك­ها و زره­پوش­ها بدون خودروهايي كه در منطقه بود 84 تا بود.

هر از چندي در پناه همين تانك­ها نيروهاي پياده عراق چند قدمي به سمت ما مي­آمدند كه با شليك­هاي ما باز برمي­گشتند به پشت تانك­ها.

ساعت حدود 3 بعدازظهر بود كه يك گلوله خمپاره در فاصله چند متري ما به زمين خورد. وقتي سرمان را بلند كرديم همه وجودمان خشك شد. علي­اكبر پيرويان غرقه در خون بود. همه شكه بودند. من به سمتش دويدم. ديدم شكم و سينه­اش شكافته شده و قلبش روي سينه­اش افتاده و هنوز دارد مي­تپد. امحاء و احشايش بيرون ريخته بود. امحاء و احشايش را درون شكمش گذاشتيم و در يك پتو پيچيديمش و سوار همان ماشين يخچال­دار كه ما را آورده بود كرديم.

شايد چند دقيقه­اي از اين ماجرا نگذشته بود و هنوز به حال خويش نيامده بوديم كه گلوله­اي ديگر شهيد عبدالحميد خسروي را نقش زمين كرد. درست يادم نيست گلوله به سرش خورد يا گلويش را شكافته بود. اما بر اثر برخورد اين گلوله حميد ناگاه از جاي برخواست و ايستاد كه همين باعث شد تا عراقي­ها او را به رگبار گلوله ببندند. حميد چند لحظه بعد پاره پاره بر زمين افتاد. حميد مرد بسيار شجاع و نترس و دليري بود. كه پس از اكبر به او دل خوش داشتيم. او بود كه در هويزه ما را آموزش مي­داد.

در عرض چند دقيقه شهيد داودي نيز غرقه در خون شد. آن قدر شهادت اكبر و حميد در روحيه ما تاثير گذاشت كه يادم نيست داودي چگونه شهيد شد. هنوز داودي در خون خويش مي­غلطيد كه يكي ديگر از بچه­ها نيز در خون خويش به سجده عشق فرو رفت.

اين جا بود كه ديگر كسي روحيه نداشت. ساعت به 4 عصر نزديك مي­شد كه عراقي­ها شروع به پيش­روي كردند. همه به سمت شهر سوسنگرد فرار كرديم. من و شهيد غلامرضا بستانپور با هم بوديم.

اين جا جايي بود كه مرگ را به چشم ديديم. زانوهايمان ديگر   نمي­كشيد. غذا هم نخورده بوديم. ما با پاي پياده مي­دويديم و عراقي­ها سوار بر ارابه جنگي (تانك) در تعقيب ما بودند. شايد ما جزء آخرين نفراتي بوديم كه داشتيم عقب­نشيني مي­كرديم. در همين حين چند نفر ديگر هم مجروح يا شهيد شدند. كه ما حتي نگاه نكرديم ببينيم كه چه كساني بودند. فقط صداي آن­ها را مي­شنيديم.

مي­خواستيم به سمت مسجد برويم اما هوا تاريك شده بود. در كوچه پس كوچه­ها بر اساس همان چيزي كه در سر داشتيم راه مسجد پيش گرفتيم. اما پيدا نكرديم.

ديگر ما از هم جدا شده بوديم. من و چند نفر ديگر با هم بوديم. وارد خانه­اي شديم. (ساكنان شهر قبلاً شهر را ترك كرده بودند.) در آن جا مقداري پولكي روي تاقچه بود و يك گوني پر از نان خشك تكه تكه شده كه احتمالاً براي مرغ گذاشته بودند و يك بشكه آب. ترديد داشتيم كه مي­توانيم از اين­ها استفاده كنيم يا خير. نماز را هم داخل خيابان خوانديم. با مقدار كمي از اين­ها تنها براي آن كه توان داشته باشيم خورديم. و صبح با صداي اذان از خانه بيرون آمديم و از روي صداي اذان راهي مسجد شديم. شايد فاصله ما تا مسجد 200 متر هم نبود و ما در كوچه پشتي مسجد بوديم.

نماز صبح را در مسجد خوانديم.

عراق تا صبح دائم شهر را بمباران مي­كرد.

صبح در مسجد تازه فهميديم كه محاصره کامل شده است.

عراق از طرف سابله آمده بود. اين محاصره با روشن­تر شدن هوا تنگ­تر شد. تا آن جا كه بعضي از قسمت­هاي شهر هم در دست عراق بود. حالا ديگر نه فرمانده­اي داشتيم نه سازماني. و حتي شهر را هم بلد نبوديم. كسي را هم  نمي­شناختيم زيرا با روشن شدن هوا هر كدام از بچه­ها به سمتي رفته بود و جز چند نفري و حدود 70 يا 80 نفر مجروح كسي در مسجد نبود. در مسجد بود كه بچه­هاي شهرهاي ديگر هم ديديم. از تهران و اصفهان و تبريز و ...

در آن جا بود كه كمپوت و كنسرو را براي اولين بار ديديم. اين­ها را به عنوان غذا به بچه­ها مي­دادند.

حوالي ظهر بود كه يك بنده خدايي كه فكر كنم از بچه­هاي تهران بود وارد مسجد شد و داد زد: كي بلده كمك آر پي جي زن شه؟ كسي جوابش را نداد. دوباره داد زد: كي مي­آد كمك آر پي جي زن بشه؟ كه من بلند شدم. يك كوله­پشتي با 7 يا 8 تا گلوله آرپي­جي انداخت روي دوش من و گفت پشت سر من بيا.

از مسجد كه خارج شديم تازه متوجه شدم كه تانك­ها از خيابان­ها منتهي به مسجد دارند نزديك مي­شوند تا آخرين سنگر مقاومت را هم بگيرند. سقوط مسجد يعني سقوط كامل سوسنگرد.

من با كوله­پشتي حاوي گلوله­هاي آر پي جي پشت سر اين بنده خدا راه افتادم. رفتيم سمت خياباني كه تانك­ها داشتند نزديك­تر مي­شدند. بعد وارد يكي از فرعي­ها شديم. و درون فرعي سنگر گرفتيم. اين بنده خدا روي زمين دراز كشيد و شليك كرد. درست يادم نيست گلوله اول يا دوم بود كه به تانك خورد. و تانك را منفجر كرد. اين امر باعث شد تا خيابان بسته شود. خيلي خوشحال بودم. به اندازه­اي كه در پوست خودم نمي­گنجيدم پس فرياد تكبر برآوردم. فرياد تكبير من كه بلند شد از چند جای ديگر هم صداي تكبير برخواست. در همين لحظه بود كه ديدم عراقي­ها پا به فرار گذاشتند. حتي سرنشينان تانك­هاي بعدي از تانك بيرون آمدن و فرار كردند. با بسته شدن راه خيال همه راحت شد كه لااقل عراق از اين طرف نمي­تواند با تانك حمله كند.

سپس روي پشت بام منازل رفتيم . اين جا بود كه در دست نيروهاي ديگر نارنجك و چيزهاي ديگر هم ديدم. روي يكي از پشت بام­ها يكي كنار ما ايستاده بود كه نارنجكي در دستش بود. زير اين بام تانكی ايستاده بود. او هم نارنجك را درون تانك انداخت. ما هم از روي كنجكاوي نگاه كرديم. فقط شانس آورديم كه نارنجك عمل نكرد وگرنه ....

با اين كار عراقي­ها شايد فكر كردند كه حالا يك عده آدم ورزيده و آماده و چریک در اين خيابان هستند. پس، از آن خيابان به سرعت فرار كردند.

با فرار آنان دوباره به سمت مسجد برگشتيم. در حياط مسجد تعدادي كلاشينكف ديدم. يكي از آن­ها را كه قنداق تاشو داشت برداشتم. خيلي خوشحال شده بودم كه يك اسلحه كلاش دارم. دستم را كه روي ماشه فشار دادم رگبار گلوله­ها روي ديوار مقابل خالي شد. ترس برم داشت. اين اسلحه­ها يا مال مجروحين جنگ­هاي نامنظم بود يا مال هر كس ديگر نمي­دانم. بعد رفتم سمت كمپوت­ها . تا آن روز كمپوت هم كه نديده بوديم. چند تا كمپوت زردآلو برداشتم. يكي از آن­ها را همان جا باز كردم و خوردم. خيلي خوشمزه بود. اين بود كه دو سه تاي ديگر هم برداشتم.

حالا شايد ديگر روز سوم بود.

شهر كاملاً در محاصره عراقي­ها بود. هر كس هر كاري بلد بود و مي­توانست و مي­خواست انجام مي­داد. هيچ كس نبود كه بگويد چه بايد كرد. فرمانده­اي نداشتيم. ...

در همان اوضاع بود كه كم كم احساس كرديم حجم آتش عراق روي شهر دارد كم مي­شود. خبري ميان رزمندگان پيچيد كه دکتر چمران با گروهش به همراه تيپ زرهي ارتش براي شكست محاصره وارد عمل شده­اند و از سمت تپه­هاي ا...اكبر و اهواز در حال درگيري هستند. و اين باعث شده بود كه عراق از حجم آتش روي شهر بكاهد و آتش خود را به سمت آنان افزايش دهد. اين اخبار نشان از اين مي­داد كه درگيري از درگيري تن به تن و تن به تانك در خيابان­هاي شهر به درگيري در خارج از شهر منتقل شده است.

در مسجد بوديم كه اعلام كردند رزمندگان براي كمك به نيروهايي كه از خارج شهر دارند حصر را مي­شكنند به سمت جاده اهواز بروند. من بچه­هاي كازرون را گم كرده بودم. حتي دوستانم را همچون شهيد غلامرضا بستانپور را که تا روز اول محاصره كنار هم و دوش به دوش هم بوديم حالا گم كرده بودم و من تنها راسخي و شايد يكي دو نفر ديگر از بچه­هاي كازرون را كه با من بودند مي­شناختم و بقيه را نمي­شناختم. ارتباط ما هم با بقيه بچه­هاي كازرون كاملاً قطع شده بود. هر چند نفري در يك گوشه شهر بودند. و مسجد تنها پاتوقي بود كه در آن مجروحين نگهداري مي­­شد و حدود 15 نفري از آنان مراقبت مي­كردند. و اين كه بچه­ها براي تجديد قوا و ديد و بازديد آن جا مي­آمدند.

با راسخي و همان كساني كه با ما بودند به سمت ورودي شهر شروع به دويدن كرديم. وقتي رسيديم ديديم عراقي­ها دارند فرار مي­كنند. هواپيماهاي خودمان هم داشتند عراقي­ها را مي­زدند و عراقي­ها از كنار جاده در حال عقب­نشيني بودند. كه ناگاه ديديم يك عده­اي روي جاده آمدند. آن­ها همان نيروهاي نامنظم شهيد چمران بودند. ما به سمت آنان رفتيم و آنان را در آغوش گرفتيم. در همين حين كسي را با هيبت و قيافه شهيد چمران ديديم. به سمتش رفتیم و او را در آغوش گرفتيم. (نمي­دانم خود شهيد چمران بود يا خير. اما هر كس بود ما فكر مي­كرديم شهيد چمران است. و از اين روي بسيار خوشحال شده بوديم.)

در ورودي شهر چد تا نارنجك برداشتم. يك چيزي بود كه تا آن روز نديده بودم. شبيه استكان  پرسيدم اين چيست؟ گفتند اين مين ضدنفر است. آن را هم برداشتم و درون جيبم گذاشتم.تا آن جا كه توانستم فشنگ برداشتم و جيب­هايم را از اين جور چيزها پر كردم. شايد حدود 100تا فشنگ در جيب­هايم ريختم. و دوباره به سمت مسجد برگشتيم.

يادم نيست كه همان روز بود يا فردا صبح آن،‌ كه گفتند عده­اي از بچه­ها در آن سوي رودخانه وسط شهر محاصره هستند. اين­ها   علي­الظاهر همان بچه­هاي كازرون بودند كه ما آن­ها را گم كرده بوديم. شهيد غلامرضا بستانپور هم وقتي از ما جدا شده بود پرسان پرسان خود را به ساير بچه­هاي كازرون در آن سوي رودخانه رسانده بود. مقر آنان ژاندارمري بود. و حالا فقط قسمت شرقي سوسنگرد كه به سمت اهواز بود و مسجد هم در اين قسمت بود آزاد شده بود. اما عراق توانسته بود در آن سوي رودخانه حلقه محاصره را تنگ­تر كند. و قسمت غربي سوسنگرد همچنان در دست عراق بود.

بچه­هاي كازورن هم علي­رغم همه سختي­ها جانانه مقاومت كردند.

گفتند كه بايد برويم آن سوي رودخانه و تا آن جا كه مي­توانيم مهمات هم همراه خود ببريم تا به دست محاصره­شدگان برسانيم. حركت كرديم به سمت پل كه دو طرف شهر را به هم متصل مي­كرد و بتوني بود. وقتي رسيديم شهيد سرلشكر زهيرنژاد را ديديم كه با لباس ارتشي دارد نيرو هايش را از پل عبور مي­دهد. به ما هم گفتند شما هم برويد. من و آقايي (از بچه­هاي بليان) و خورشيد رنجبر (از بچه­هاي بليان)  تا آن جا كه مي­توانستيم با خود مهمات و اسلحه و فشنگ و ... برداشتيم كه به بچه­هاي آن سوي رودخانه برسانيم. بايد از روي پل عبور مي­كرديم.

خيابان دقيقاً روبروري پل نبود و كمي زاويه داشت و همين امر باعث شده بود كه پل در تيررس عراقي­ها نباشد. اما انتهاي پل در تيررس آن­ها بود. مي­گفتند يك پي ام پي آن طرف ايستاده و انتهاي پل را دائماً زير آتش دارد. ما روي پل شروع به دويدن كرديم. اما انتهاي پل كه رسيديم ديدم پاي چپم فرو رفت. بالا نمي­آيد. همين امر باعث شد كه كله ملاق شوم. حالا جيب­هاي من پر از مواد انفجاري و از همه خطرناك­تر مين ضدنفري بود كه درون جيبم گذاشته بودم. كه اگر منفجر مي­شد نه تنها من كه همه كساني كه با من بودند را يك جا به هوا مي­فرستاد. زيرا درون جيب بقيه هم پر از مواد انفحاري بود .

وقتي به پايم نگاه كردم تا خون­آلود است. به بغلم كه نگاه كردم ديدم خورشيد رنجبر هم روي زمين افتاده است. تفنگ از دستم افتاده و كمي آن طرف­تر پرت شده بود. در آن حالت فرياد مي­زدم تفنگم را بدهيد. گفتند براي چه مي­خواهي؟ گفتم مي­خواهم بجنگم... مرا به زور كنار ديواري كشيدند كه زير ديد عراقي­ها نباشد. پايم را كه زخمي شده بود با پارچه­اي بستند.

يك ساعتي آن جا مانديم و در اين مدت تعدادي از بچه­ها شهيد يا مجروح شدند. بعد از يك ساعت ما را كمي بالاتر بردند و توسط يك قايق از رودخانه عبور دادند. در آن طرف رودخانه ما را سوار يك جيپ ارتشي كردند. حالا ديگر ارتش هم كاملاً وارد شهر شده بود.

ما را که حدوداً 40 نفري مي­شديم با همان جيپ به سمت اهواز راهي كردند. وقتي به جاده اهواز نزديك شديم ما را از روي جاده به پشت خاكريزي منتقل كردند. آن جا متوجه شديم كه عراق براي باز پس گيري جاده وارد عمل شده است. به ما گفتند بايستيد. يك توپ 106 در كنار جاده بود كه داشت به سمت عراق شليك مي­كرد. بعد از چند بار شليك متوجه شديم كه عراقي­ها باز فرار كرده­اند.

ما را ابتدا به حميديه بردند كه يك بيمارستان صحرايي داشت. آن جا زخم ما را پانسمان كردند و بعد براي مدتي در هتل نادري كه در زيرزمين آن شبه بيمارستاني درست شده بود نگه داشتند. چند روزي آن جا بوديم تا اين كه ما را به فرودگاه اهواز بردند و از آن جا به بيمارستان دكتر شريعتي تهران منتقل شديم. حدود يك ماهي در آن جا بستري بودم.

وقتي به كازرون برگشتم ديگر اسم مدرسه ما سعيد محسن نبود زيرا كسي كه محسن بود حالا ديگر سعيد شده بود. نام مدرسه شده بود مدرسه شهيد غلامرضا بستانپور.

همان كه بسيار خنده ­رو بود. شلوغ و خوش اخلاق بود. هميشه شوخي و مزاح مي­‌كرد. پر تحرك بود و پر جنب و جوش. با صداي زيرش بلند بلند حرف مي‌­زد. مرا به اسم كوچك صدا مي­‌كرد. حالا نه او بود نه نحاسي بود نه حميدي نه داودی..