امروزه یکی از بزرگترین معضلات جامعه مشکل بیکاری است. مسئله ای که اگر ریشه ای برای درمان آن چاره اندیشی نشود در زمانی نه چندان دور جامعه را، کشور را، ملت را، دولت را، نظام را و ... از پای درخواهد آورد و این بیماری خطرناک به مرگ همه ارزش ها و انسانیت منجر خواهد شد. مسئله ای که دیگر نه اسلامیت و جمهوریت که کلیت فرهنگ کهن ما را نابود خواهد کرد.

بیماری بیکاری که در چند سال اخیر تب آن بیشتر شده است حالا آغاز نشده و ریشه در سیاستمدارانی دارد که در دوره های قبل در کشور ما بر اریکه قدرت نشسته بودند. ریشه در سیاست های غلط گذشته دارد. اما همه این مسایل دلیلی بر آن نیست که سیاست های غلط دولتمردان امروز را نادیده بگیرم. این مسئله نه دولت ها را، بلکه مجالس سابق و فعلی را مورد اتهام قرار می دهد.

دلیل این که در چند سال اخیر بیکاری افزایش پیدا کرده است بر می گردد به متولدین سالهای 63، 64، 65 که اوج جمعیت متولدین را دارا هستند. و نه تنها دولتهای وقت برای آنان چاره اندیشی نکردند و زیرساخت های لازم را برای ورود این نسل به جامعه آماده نکردند، که بگوییم از آن سال برنامه ای داشته باشند برای امروز، بلکه حتی برای ورود متولدین این سالها برای به دبستان هم زیرساخت ها را آماده نکردند و این شد که باید در حیاط مدارس چادر می زدند یا خیلی خوبش این بود که کلاس ها در کانتینر ها تشکیل می شد؛ آن هم با 40-50نفر در یک کلاس در چند شیفت. بگذریم از معلمان و تربیت و آموزش این نسل...

دولت سازندگی اول هرچند به ساخت زیرساخت ها پرداخت، ولی تنها زیر ساخت های اقتصادی بود و همچون بقیه عرصه ها این نیز نادیده انگاشته شد.

دولت اصلاحات نیز که به قول خودشان هر 10 روز یک بحران داشتند، که بیشتر این بحران ها، بحران های خودساخته بود. بهتر بگویم به جای انجام کار، تنها سیاست بازی را به بهانه آزادی بیان توجه کردند. و کاری به زیرساخت ها برای ورود این موج جمعیت که در سال بعد از آن دولت وارد بازار کار می شد، نکردند.

دولت فعلی نیز هرچند با شعار عدم سیاست بازی وارد شد و شاید دلیل عمده مردم برای بر سر کار آوردن آن هم همین بود؛ ولی بعد از دو سال، درگیر سیاست بازی های فرعی شد و از کارآیی خود افتاد.

و حتی امروز هم هیچ کدام از مسئولین امر اعم از مقنن و اجرایی و حتی مصلحتی به فکر راه چاره ای برای حل این مشکل نیستند.

تا ان جا که در انتخابات سال 88 هر 4 نامزد ریاست جمهوری بدون نادیده گرفتن این مسئله و صرفاً برای خوشایند مرفهین بی دردی (که قاعدتاً مسایل دیگری غیر از مسایل اساسی مردم برایشان مهم است مثل آزادی ... که مسئولین هم فقط برای جلب رضایت آنان فعالیت می کنند زیرا سر و صدایشان گوش فلک را می تواند کر کند.) به مسئله اشتغال زایی برای بانوان پرداختند. 1

و اما دلیل این که مطلب حاضر را نوشتم این بود که 26 اردیبهشت خبری از سوی مدیرعامل شرکت مخابرات فارس بر خروجی خبرگزاری ها نقش بست:

اولویت استخدام در شرکت مخابرات با بانوان است.2

در حالی که همه دم از تبعیض جنسیتی می زنند انگار این مسئله اصلاً تبعیض جنسیتی نیست و این یعنی برداشتن تبعیض جنسیتی.

مسئولین امر شاید اصلاً در ایران زندگی نمی کنند.

وقتی گفته می شود فقر و فساد و تبعیض، و این که برای رفع آنان بایستی اقدام عاجلی صورت گیرد، به جای برخورد ریشه ای به برخوردهای بسیار بی مورد می پردازند.

ایران جامعه ای دارد که در آن شرعاً عرفاً و قانوناً همه چیز به خصوص مسایل مالی و مادی خانواده بر دوش مرد است. و وقتی مردی نتواند خرجی را درآورد، باعث می شود که نتواند ازدواج کند. و وقتی نتواند ازدواج کند مسلماً دختران جامعه نیز نمی توانند ازدواج کنند و این مسئله باعث افزایش جرم و جنایت و فساد و فحشا و فقر می گردد.

آیا با سرکار رفتن بانوان در حالی که بسیاری از جوانان این جامعه بی کار هستند باعث تغییر فرهنگ که چه بگویم، تضعیف فرهنگ نمی شود؟ با کدام منطق این مسئله را برای خویش حل کنیم ؟

آیا مسئولین امر اگر دختری داشته باشند که حقوق داشته باشد حاضر هستند آن را به جوانی بدهند که شغلی ندارد؟ حتی اگر دخترشان شاغل هم نباشد باز حاضر به چنین کاری هستند؟

در حالی که بیش از 90 درصد بانوان شاغل به حقوقی که می گیرند نیازی ندارند و عمدتاً دلیلشان این است که در خانه بیکار هستند، یا این که رفته اند درس خوانده اند حالا می شود بی کار باشند و... عمدتاً از سر بیکاری و تفریح می خواهند کار کنند و حتی این که کمک خرجی خانواده باشند، اصلاً صحت ندارد زیرا تنها به تجمل گرایی خانواده و بالا رفتن سطح توقع خانواده منجر می شود.

در این حال و با بیکاری شدید در بین پسران جامعه که شرعاً، عرفاً، قانوناً، منطقاً، عقلاً و طبیعتاً بایستی خرجی زندگی را بدهند در اولویت قرار دادن بانوان به چه معناست؟

در کدام کشور و کدام جامعه این تبعیض را قائل شده اند که اکنون در کشور ما که داعیه اسلام گرایی را دارد، این تبعیض غیر منطقی را قایل می شوند؟

نگارنده مخالف اشتغال بانوان نیست. اما در زمانی که پسران (که خرج دهنده زندگی هستند) بیکارند، اولویت اصلی با بانوان است؟ حالا اگر شغلی باشد که نیاز است حتماً از بانوان استفاده شود مثل پزشکی و پرستاری و معلمی در مدارس دخترانه و ... می گوییم اشکال ندارد. اما غیر از این مشاغل آیا بقیه مشاغل از عهده مردان بر نمی آید؟ آن هم در جایی مثل شرکت مخابرات؟

آیا این به صلاح جامعه است؟ یا به فساد جامعه؟

خواننده محترم با یک دو دو تا چهارتای بسیار ساده به خوبی خواهد فهمید که در یک چنین جامعه ای اولویت با کدام جنسیت است.

حداقل می گفتید هر دو با هم برابر. اما از اخباری که می رسد انگار این جزو سیاست های کلی دولتی است که نام خود را اصولگرا گذاشته و بر ضد اصول حرکت می کند!!!!!

پانوشت:

1-نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری سال 88 در برنامه های تلوزیونی که به عنوان فیلم تبلیغاتی ساخته ستاد نامزدها این مسئله عنوان شد. و روی این مسئله بسیار مانور می دادند. و تنها جناب محسن رضایی بود که هرچند آن را عنوان کرد ولی روی آن مانور نداد.

2-خبرگزاری های مهر، فارس و... و همچنین روزنامه بازار کار